Morgunblaðið - 17.02.2007, Blaðsíða 50

50 LAUGARDAGUR 17. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Björg Sigurrós
Jóhannsdóttir
að þurfa fara frá Mið-Mói var erfitt
fyrir alla og það að hringja til ykk-
ar nú sl. mánuði og heyra þig ekki
svara „Mið-Mór“ í símann var
mjög skrítin tilfinning. Þegar ég
hugsa samt um samtölin okkar í
gegnum símann, byrja ég að brosa
út í annað. Þannig var að þegar ég
hafði ekkert meira að segja og þú
búin að spyrja mig eins og fimm
sinnum hvort ekkert væri nú að
frétta, þá náðirðu alltaf að toga
eitthvað fleira úr mér svo að sam-
tölin okkar náðu stundum ágætri
lengd. Þá varstu búin að vita allt
um vinnuna, skólann, vinina og
biluðu bílana mína. Og alltaf heyrð-
ist inná milli „Er svo ekkert að
frétta.“ Það var alltaf nóg að
frétta, kæra amma, enda varstu
lagin að rifja það upp með manni.
Önnur minning úr sveitinni hjá
ykkur afa var þegar ég gerði bú í
kindabílnum hans Jonna og varð að
fá hjá þér allar skyrdollur og djús-
brúsa sem til voru undir drull-
umallið, svo var ég vön að tína
handa þér sóleyjar og fífla, alltaf
varðstu jafn glöð og hissa þegar ég
kom færandi hendi inn um dyrnar.
Settir þú fallegu blómin í vatn við
eldhúsgluggann og geymdir þau
þar til ég kom með fleiri næsta
dag. Og svo má ég ekki gleyma öll-
um ullarsokkunum og ullarvettling-
unum sem þú hefur prjónað á okk-
ur í gegnum tíðina. Ég hef nú
reyndar alltaf verið mjög lagin að
týna vettlingunum. Enda varstu
líka vön að spyrja mig hvort ég
væri nokkuð búin að týna nýjasta
parinu. En núna fylgir ekki lengur
ullarsokkapar jólapakkanum frá
fjölskyldunni í Mið-Mó og hvorki
ég né Ragna Björg getum prjónað
né stoppað í. En kannski er komin
tími á að takast á við þessa iðju.
Öll vorum við systkinin vön að
fara í sveitina til ykkar þegar við
vorum lítil og dvelja þar sumar-
langt. Held ég að við höfum öll haft
okkar hlutverki og skyldum að
gegna þar enda margt um að vera.
Mitt hlutverk held ég að hafi snúist
mikið um kettina enda með gælu-
nafn enn fast við mig í dag vegna
þessa. En með hverju og einu okk-
ar lastu bænirnar á hverju kvöldi
og gleymast þær seint og því vil ég
enda þessi kveðjuorð mín til þín á
bæn sem ég rakst á. Þegar ég las
hana yfir fann ég að þér hefði ef-
laust líkað hún.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Kæra amma, ég kveð þig með
söknuð í hjarta. Ég veit að þú hef-
ur það gott þar sem þú ert nú kom-
in við hlið Jonna frænda, á góðan
stað og fylgist með niður til okkar.
Kveð ég þig með þeim sömu orð-
um og þú ávallt kvaddir mig.
Guð blessi þig og varðveiti, og
lát Drottin halda verndarhendi yfir
þér.
Þín
Anna Katrín.
Björg systir mín lést á gjör-
gæsludeild Fjórðungssjúkrahúss-
ins á Akureyri hinn 3. þ.m. á 84.
aldursári eftir skamma sjúkdóms-
legu. Það væri svo margt sem ég
vildi segja um þessa systir mína en
það verður að bíða um sinn. Frá
árinu 1944 hefur hún staðið fyrir
búi þeirra hjóna, fyrstu árin á
Laugarlandi hjá þeim sæmdarhjón-
um Valeyjar Benediktsdóttur og
Jónmundi Guðmundssyni, fóstur-
bróður Páls Guðmundssonar, eig-
inmanns systur minnar, en árið
1945 festu þau kaup á jörðinni Mið-
Mói og fluttu þangað 1947. Þar
hafa þau búið síðan en á liðnu
hausti fluttu þau á Sauðárkrók.
Tveimur árum áður byggðu þau
hús þar til að hafa athvarf ef á
þyrfti að halda. Þau hjón áttu þrjú
börn, tvo drengi og eina stúlku.
Mið-Mós heimilið var rómað fyr-
ir gestrisni. Það var sama hvenær
þangað var komið; eftir skamma
stund var tilbúið hlaðborð af alls-
konar brauði með kaffinu og matur
ef maður var á matmálstímum.
Systir mín var ákaflega greiðvikin
og vildi hvers manns vanda leysa
ef nokkur möguleiki var á. Hún bar
ekki á torg þau góðverk sem hún
innti af hendi við samborgara sína
og það vita fáir um þau nema sem
nutu. Þau hjón voru samhent í öllu
sem laut að búskap og heimilinu.
Páll Guðmundsson eiginmaður
Bjargar er einstakt ljúfmenni og
sérlega góður í umgengni við hvern
sem á í hlut. Það var mikill harmur
er Jónmundur sonur þeirra féll frá,
en þau báru harm sinn í hljóði. Þau
báru ekki tilfinningar sínar á torg
og ekki heyrði ég þau kvarta þrátt
fyrir að Björg systir mín væri ekki
heil heilsu síðustu árin og gekk við
hækjur en það kom fyrir að hún
mátti ekki vera að því að nota þær.
Sömuleiðis hefur Páll verið veill
fyrir brjósti og hefur verið með
súrefni daga og nætur síðan í
haust. Að leiðarlokum vildi ég
kveðja þig kæra systir með eft-
irfarandi erindi eftir Hallgrím Pét-
ursson,
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
Ég og fjölskylda mín, sendum
Páli eiginmanni Bjargar innilegar
samúðarkveðjur með þökk fyrir
allar stundir í gleði og sorg, Guð-
mundi frænda mínum og fjölskyldu
hans og Sigríði frænku eru færðar
samúðarkveðjur. Það er huggun
harmi gegn að öll eiga þau góðar
minningar um kærleiksríka eigin-
konu, móður, tengdamóður og
ömmu, sem þau geta ornað sér við
er fram líða stundir.
Hvíl þú í friðarfaðmi og falin
þeim Guði sem gaf þér lífið.
Ólafur Jóhannsson.
Ég vil hér með nokkrum orðum
minnast föðursystur minnar Bjarg-
ar Jóhannsdóttur eða Boggu eins
og hún var kölluð í daglegu tali.
Hún lést á Fjórðungssjúkrahúsinu
á Akureyri hinn þriðja febrúar síð-
astliðinn eftir stutt veikindi.
Ég kynntist henni Boggu þegar
ég fór til hennar í sveit að Mið-Mói
í Fljótum, fjögurra ára gamall, á
meðan móðir mín vann í síld á
Siglufirði um sumarið. Bogga og
Palli tóku á móti mér með bros á
vör og buðu mig velkominn. Ég var
síðan í sveit hjá þeim á Mið-Mói í
tíu sumur og það má segja að þetta
séu bestu og lærdómsríkustu ár
ævi minnar. Þetta voru ár sem
mótuðu líf mitt til framtíðar. Ég tel
það hafa verið forréttindi að hafa
verið í sveit á Mið-Mói á þessum
tíma, þar sem maður kynntist bæði
gamla og nýja tímanum í sveitinni
og lærði að vinna og bjarga sér.
Það var töluverð fyrirferð í mér
sem barn, en þrátt fyrir það tók
Bogga mig að sér með glöðu geði.
Hún var frábær manneskja sem
vildi öllum vel og var öllum hjálp-
leg ef svo bar undir. En hún var
líka mjög ákveðin og fylgin sér.
Það var alltaf gaman hjá Boggu
þegar hún komst á mannamót því
hún naut þess að samfagna með
fjölskyldunni. Bogga var trúuð
kona og kenndi mér fyrstu bæn-
irnar. Hún lagði mikla áherslu á að
ég færi með mínar bænir á kvöldin
og hefði hreina hugsun gagnvart
öðrum. Bogga og Palli voru sérlega
gestrisin og var ævinlega gest-
kvæmt á Mið-Mói á sumrin, því
bera allar gestabækurnar vitni.
Það var mikill missir fyrir Boggu
og Palla þegar Jonni sonur þeirra
dó fyrir rúmum tveimur árum,
langt um aldur fram. Hann var
þeirra stoð og stytta ásamt Siggu
og Munda við að halda áfram bú-
skap á Mið-Mói. Mundi og Sigga
hafa staðið sig frábærlega við að
aðstoða foreldra sína til að geta
verið á Mið-Mói eftir fráfall Jonna
en þetta er samheldin fjölskylda
sem tekur á vandamálunum saman.
Íbúðarkaup þeirra hjóna á Sauð-
árkróki var þeim stór ákvörðun en
þar ætluðu þau að eyða síðustu
ævidögum sínum saman. Þangað
fluttu þau rétt fyrir síðustu jól. Það
má því segja að viðvera Boggu hafi
verið á stutt Sauðárkróki en hún
var loksins farin að njóta sín í nýju
íbúðinni. Þau hjónin Bogga og Palli
hafa reynst mér afar vel í gegnum
tíðina og því vil ég þakka henni
fyrir allt sem hún gerði fyrir mig
og mína fjölskyldu. Minning Boggu
lifir í hjarta mínu. Þannig kveð ég
Boggu frænku mína og bið henni
Guðs blessunar. Ég sendi Palla,
Siggu, Munda og fjölskyldu mínar
bestu samúðarkveðjur.
Jón Stefánsson.
Með þessum örfáu orðum viljum
við kveðja elskulegu frænku okkar,
hana Boggu og þakka henni fyrir
allt gott, sérstaklega öll árin okkar
saman í Fljótunum. Þú munt alltaf
eiga sérstakan sess í hjörtum okk-
ar allra. Guð geymi þig, Bogga
mín, og skilaðu kveðju til Jonna.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Elsku Palli, Sigga, Mundi,
Gunna og börn, okkar innilegustu
samúðarkveðjur
Inga Jóna, Sigríður,
Bjarni, Heiðrún, Selma
og Stefán Þór.
Þegar ég rifja upp allar minning-
arnar um ömmu, þá koma upp
margar og góðar stundir. Amma
var kona af gömlu kynslóðinni sem
hafði sitt á hreinu og þótt að ég
hafi nú ekki séð mikið af því þá sá
ég að hún var þrjósk og einbeitt
kona sem hefur greinilega skilað
sér áfram í næstu kynslóðir. Hún
var nægjusöm og séð og verslaði
mikið inn í einu af brauði og kexi
og var alltaf með fulla frystikistu
af kjöt og fiski, enda passaði amma
alltaf uppá það að matur beið á
borðum þegar inn var komið eftir
erfiðan dag í heyskap, girðinga-
vinnu eða útmokstri, en líka þegar
ég einfaldleg bara kom í heimsókn.
Hún lét mann sko ekki fara út
svangan. Ég hlakkaði alltaf til að
fara í sveitina og fá ískalda kúa-
mjólk enda held ég það að amma
hafi oft þurft að fylla á mjólk-
urbirgðirnar í skápnum þegar ég
var hjá henni, en það var alltaf til
nóg af mjólk í sveitinni.
Man ég það vel þegar amma, afi,
Sigga frænka og ég fórum niður að
sjó á bláa rússajeppanum til að
vitja um netin, þá fékk ég ekki að
fara með afa og Siggu í bátinn því
ég var of lítill og þurfti því að bíða
á ströndinni en þarna sátum við
amma og spjölluðum og hlógum.
Mér þótti alltaf gaman að heyra
hláturinn í þér og sjá brosið því
það kom mér til að líða vel.
Amma, ég veit að þér líður vel
núna þar sem þú ert búin að sam-
einast Jonna frænda og mun ekki
fara illa um ykkur, sérstaklega
þegar þú hefur hann til að gefa ást
þína og hlýju, því þannig þekki ég
þig best og þannig mun ég minnast
þín.
Kristófer Freyr.
✝ Ásgeir Sigurðs-son fæddist í
Kerlingardal í Mýr-
dal 10. október
1929. Hann lést á
Landspítalanum að-
faranótt sunnudags-
ins 11. febrúar síð-
astliðins. Hann var
sonur hjónanna Sig-
urðar Sverrissonar
og Ástríðar Bárð-
ardóttur. Ásgeir var
elstur sjö systkina,
næst honum var
Oddbjörg Sesselja,
f. 27. feb. 1932, d. 16. júlí. 2001,
Sigríður, f. 19. jan. 1934, Jóhanna
Bára, f. 17. mars 1935, Sverrir, f.
3. okt. 1936, d. 11. nóv. 1967, Þór-
hildur, f. 14. okt. 1939 og Sig-
ursveinn Ástþór, f. 10. júlí 1941.
Fjölskyldan fluttist að Jórvík II
í Álftaveri árið 1933 og bjó þar til
ársins 1952 er þau fluttust að
Ljótarstöðum í Skaftártungu. Ás-
geir gekk í barnaskóla á Herjólfs-
stöðum í Álftaveri og tók þaðan
fullnaðarpróf 1943. Hann vann
við bú foreldra sinna frá unga
aldri og fimmtán ára gamall fór
hann að starfa í vegavinnu hluta
úr árinu. Upp úr tvítugu fór Ás-
geir að stunda sjómennsku að
vetrarlagi en hélt áfram að vinna
við bú foreldra sinna og síðar
Sverris bróður síns
allt til ársins 1967
er hann gerðist
ráðsmaður á Ljót-
arstöðum hjá Helgu
Bjarnadóttur, ekkju
Sverris. Helga er
fædd í Reykjavík 9.
febrúar 1941, dóttir
hjónanna Jóhönnu
Haraldsdóttur og
Bjarna Bjarnason-
ar. Árið 1970 hófu
þau Helga svo sam-
búð á Ljótarstöðum.
Dætur Ásgeirs og
Helgu eru Fanney, f. 7. ágúst
1971, dóttir hennar er María Ösp
Árnadóttir, f. 25. desember 1995
og Heiða Guðný, f. 26. apríl 1978.
Fósturdætur Ásgeirs eru Stella
Sverrisdóttir, f. 23. maí 1960, gift
Herði Jónssyni, börn þeirra eru
Arndís Jóhanna, Helga Þórunn,
Hörður Daníel, Linda Líf og Birta
Rós. Ásta Sverrisdóttir, f. 8. feb.
1962, gift Gísla Halldóri Magn-
ússyni, synir þeirra eru Stefnir,
Arnar Páll og Ármann Daði. Arn-
dís Sverrisdóttir, f. 31. ágúst
1963, d. 26. janúar 1982.
Ásgeir greindist með krabba-
mein í árslok 2004
Útför Ásgeir verður gerð frá
Grafarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Kulda þreytir kylja stinn,
hverfa blóm úr spori
órór leitar andi minn
eftir sól og vori.
Þá skal syngja sólskinsljóð,
sálarfingrum hörpu stilla,
svo að yngist aldrað blóð
óðshendingar skreyta og gylla.
(S. H. )
Það var þorrablót í Skaftár-
tungu, nýlokið skemmtilegri dag-
skrá og dansinn dunaði þegar
fréttin kom. Ásgeir á Ljótarstöðum
var allur. Eins og heilsu hans var
orðið háttað, mátti búast við þess-
um fréttum hvenær sem var, og
ekki hefði hann viljað að fólk léti
þær hafa áhrif á gleði sína. En á
þessum tímamótum sækja minn-
ingar á og margt sem fólk sagði við
mig um nóttina vakti hugmyndir að
kveðjugrein.
Ásgeir var að vissu leyti löngu
orðin þjóðsagnapersóna í lifanda
lífi, og ég hef þá trú að eitthvað af
frægustu tilsvörum hans og orða-
tiltækjum eigi eftir að lifa góðu lífi,
löngu eftir að við, sem nú erum
uppi, verðum gleymd og grafin.
Ekki ætla ég að nefna nein dæmi
hér, enda kannski ekki öll innan
ýtrustu velsæmismarka. En óum-
deilanlega var íslensk orðsins list
hans sérgrein. Hann var mikill
sagnaþulur, sagði sögur, hafði yndi
af að heyra góðar sögur, ég minnist
þess úr bernsku þegar útvarpið var
tekið með eftir hádegið og tekin
pása til að hlusta á miðdegissöguna
og ég tala nú ekki um hvað kvöld-
sagan var tekin alvarlega á vet-
urna. Og að morgni voru hnyttiyrði
sögunar oft svo rík í huga hans að
hann endurtók þau í hálfum hljóð-
um með sjálfum sér. Hann las ekki
mikið, en mér er sem ég heyri enn
þegar mamma las upphátt úr bók-
um þar sem íslenskan naut sín órit-
skoðuð, og Ásgeir veltist um af
hlátri. Einnig hafði hann sérstakt
yndi af að heyra vel gerðar vísur
og af öllum kveðskap og söng og
safnaði að sér vísum sem voru
lagðar á minnið og þar gat hann
jafnan gripið til þeirra er rétta til-
efnið gafst. Hann raulaði oft fyrir
munni sér eða talaði við sjálfan sig,
sem okkur systrum fannst að sjálf-
sögðu „óendanlega hallærislegt á
okkar pæjuárum“, en nú held ég að
það hafi verið aðferðin til að festa
sér í minni það sem vel var sagt og
ort. Sögurnar hans Ásgeirs voru
stundum þannig að einstaka þröng-
sýnir fóru að fetta fingur út í sann-
leiksgildið, en þannig er það bara
að stundum veitir hversdagsleik-
anum ekkert af því að litir hans séu
skerptir örlítið. Og eins er með há-
tíðlegar samkomur, þeim hættir til
að vera dálítið þvingaðar framan af
en oft fór að lifna yfir þeim þegar
heyrðist álengdar að Ásgeir var
farinn að spjalla og fóru þá ýmsir
að færa sig nær. Svo þegar hann
var orðin í essinu sínu þurfti ekk-
ert að hafa fyrir því, því manninum
lá sérlega hátt rómur og gullkornin
misstu sjaldnast marks. Ég fullyrði
að velsæmismarkið var það eina
sem þau áttu stundum í basli með.
Sögurnar byrjuðu oftar en ekki á
„Alltaf man ég þegar“ … o.s.frv. og
nú getum við sagt með sanni og
lengi enn: Alltaf man ég t.d. – Þor-
láksmessuferðirnar til Víkur – Án-
inguna í Álftavatnakofanum með
tilheyrandi vísnaskrifum í gesta-
bókina (enn koma velsæmismörkin
lítillega við sögu) – orðaleppa og
athugasemdir upp úr svefnpoka-
opinu í Hólakofanum – andlits-
grettuna þegar Rússinn eða Litli
jeppinn hossuðust óþyrmilega í ut-
anvegaakstri á eftir fé – stell-
inguna þegar hann sat í hnakk og
sönglaði fyrir munni sér og fasið
þegar hann var að leggja á hest til
að fylgja á götu ferðamönnum og
pelinn oftar en ekki með í för.
Ásgeir var ekki maður einveru
og naut sín vel þegar hann heim-
sótti sveitungana og þá sína gömlu
kæru sveit Álftaverið enda sér-
stakur hljómur í orðunum „suð’rí
Ver“ í hans munni. Hann var alltaf
glaðastur í margmenni en ef lítið
var um að vera sótti á hann bölsýni
og þungir þankar. Þá dugði honum
best að taka sér smáferðalag á
hendur, og ég man vel hvað hey-
skapurinn niðri í Álftaveri gaf hon-
um mikla ánægju enda tilbreyting,
þó hún sýnist ekki mikil, að heyja í
tveimur sveitum í stað einnar. Og
svo þegar búskapurinn var af hans
herðum þá gerði hann sér tilbreyt-
ingu ef hann þurfti til Reykjavíkur.
Þá fór hann kannski hálfa leið
fyrsta daginn og gisti hjá kunn-
ingjum. Hann dvaldi um tíma á
Reykjalundi og þar eins og alltaf
eignaðist hann kunningja og
starfsfólkið á Klausturhólum mat
hann sem ættingja og vildi stöðugt
frétta af þeim.
Hann naut þess líka ríkulega í
veikindum sínum þegar hann var
ekki ferðafær að systkini hans,
sveitungar og kunningjar voru
mjög duglegir að heimsækja hann
og hringja og verður þeim seint
fullþakkað. Í sínum ströngu veik-
indum bar hann sig vel og neytti
ýtrustu krafta til að fylgjast með
öllu sem bar við í sveitinni. Meira
að segja var borið undir hann efni
þorrablótsdagskrár, sem svo var í
gangi þegar hann kvaddi. Og viti
menn, síðast þegar ég hitti hann
Ásgeir Sigurðsson