Morgunblaðið - 10.04.2007, Blaðsíða 32

32 ÞRIÐJUDAGUR 10. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Grímur Gíslason, vinur
okkar, er látinn. Fullur
áhuga fylgdist hann með
starfi okkar árum saman.
Með bjartsýni og trú á félag-
ið okkar, hvatti hann okkur
til dáða á sinn hlýja og já-
kvæða hátt. Fyrir allt það
þökkum við nú á kveðju-
stund, um leið og við sendum
ástvinum hans innilegar
samúðarkveðjur.
Félagar í Leikfélagi
Blönduóss.
HINSTA KVEÐJA
✝ Grímur Gíslasonfæddist í Þór-
ormstungu í Vatns-
dal hinn 10. janúar
1912. Hann lést á
Heilbrigðisstofn-
uninni á Blönduósi
hinn 31. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
Gríms voru Gísli
Jónsson, f. 18. jan-
úar 1877, d. 18. maí
1959, og Katrín
Grímsdóttir, f. 18.
október 1875, d. 13.
september 1956.
Fyrstu árin bjó hann með fjöl-
skyldu sinni í Þórormstungu en
1925 fluttist fjölskyldan í Saurbæ í
Vatnsdal. Systkini Gríms voru
Ingibjörg, f. 16. desember 1898, d.
30. janúar 1987 (hálfsystir), dreng-
ur, f. 21. mars 1903, d. 21. mars
1903, Anna, f. 26. apríl 1906, d. 27.
des. 1993, Kristín, f. 25. mars
21. október 1943. Þau eiga tvö
börn og átta barnabörn. D) Gísli
Jóhannes, f. 16. júlí 1950. Kona
hans er Sigurlaug Halla Jökuls-
dóttir, f. 30. september 1952. Þau
eiga fimm börn og fjórtán barna-
börn.
Grímur var bóndi í Saurbæ til
ársins 1969 en þá fluttist hann til
Blönduóss og hóf hann þá störf á
skrifstofu Kaupfélags Húnvetn-
inga. Hann starfaði við veð-
urathuganir í 25 ár, lengst af í
samstarfi við Sesselju konu sína,
og einnig var hann fréttaritari
Ríkisútvarpsins á Blönduósi til
fjölda ára. Hann var mjög fé-
lagslyndur og tók virkan þátt í
starfi til dæmis Hestamanna-
félagsins Neista og Lionshreyfing-
unni. Í kirkjukórum söng hann í 77
ár, síðast í desember 2006. Árið
2002 var Grímur gerður að heið-
ursborgara Blönduósbæjar. Ári
síðar hlaut hann fálkaorðuna fyrir
störf að félags- og byggðamálum.
Útför Gríms verður gerð frá
Blönduóskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
1910, d. 23. des. 1968,
Salóme, f. 29. októ-
ber 1913, d. 21. ágúst
1990, og Ingibjörg, f.
13. október 1915, d.
9. júlí 2006.
Grímur kvæntist
25. október 1941
Sesselju Svav-
arsdóttur frá Sand-
gerði á Akranesi, f.
31. ágúst 1922, d. 4.
janúar 2000. Þau
eignuðust fjögur
börn, þau eru: A) Sig-
rún, f. 25. október
1942. Maki Guðmundur S. Guð-
brandsson, f. 14. nóvember 1939.
Þau eiga fjögur börn og fjögur
barnabörn. B) Katrín, f. 25. októ-
ber 1945. Maki Sigurjón Stef-
ánsson, f. 19. október 1938. Þau
eiga tvo syni og fjögur barnabörn.
C) Sæunn, f. 9. ágúst 1948. Maki
Guðmundur Karl Þorbjörnsson, f.
Elsku besti afi og langafi.
Mikið er gott að þú skulir vera bú-
inn að fá hvíldina. Þín verður sárt
saknað en við huggum okkur við að
nú finnur þú ekki lengur til og ert
búinn að hitta ömmu aftur. Nú getið
þið skemmt ykkur saman í vorsól-
inni.
Ég hugsa oft til síðustu áramóta
þegar við hittumst heima hjá þér síð-
ast, börnin þín og makar, nokkur
barnabörn með sína maka og svo
langafabörnin. Allir á leið á brennu
og horfa á tilkomumikla flugeldasýn-
ingu skátanna.
Meðan þú varst hér fyrir sunnan
eftir áramótin var alltaf jafn gott að
koma til þín. Við stoppuðum ekki
lengi því þú varðst fljótt þreyttur en
alltaf spurðir þú um alla. Hvað þeir
væru að gera og hvernig gengi. Þú
fylgdist alltaf vel með öllum afkom-
endum þínum sem eru orðnir ansi
stór hópur.
Mér finnst mjög erfitt að geta ekki
verið við jarðarförina og ég veit að
þú segðir fyrstur manna að lífið held-
ur áfram. Fjölskylduferðin okkar er
svo löngu skipulögð að henni verður
ekki breytt.
Minning þín lifir í hjörtum okkar.
Hvíl í friði.
Elín, Brynjar og börn.
Afi var aldrei hávaxinn, en stór
var hann á sinn hátt. Við barnabörn-
in litum mjög upp til hans, líka þau
okkar sem voru orðin höfðinu hærri
en hann. Við vorum svo sem ekki
alltaf sammála öllu sem hann sagði
en það breytti engu um virðinguna
sem við bárum fyrir honum og hann
var alltaf tilbúinn að hlusta á okkar
hlið málsins. Hann var mikill vinur
okkar og verður okkur fyrirmynd
hvað varðar viðhorf til lífsins og
nýrra möguleika. Afi var alltaf að
læra eitthvað nýtt. Á áttræðisaldri
lærði hann að elda mat. Það hafði
ekki tíðkast í hans ungdæmi að karl-
menn tækju til hendinni í eldhúsi en
afi var stoltur þegar hann gat boðið
okkur í mat sem hann hafði búið til
sjálfur og um fimm ára skeið eldaði
hann hádegismat fyrir Andra, sem
þá var að vinna á Blönduósi. Eftir
áttrætt fór afi að nota tölvu við
greinaskrif og samskipti við fólk, og
GSM-síminn var fastur fylgihlutur
manns sem var á ferð og flugi að
sinna sínum hugðarefnum. Afi hafði
nefnilega ekkert minna að gera eftir
að hann hætti að vinna á venjulegum
dagvinnutíma. Það þurfti að „taka
veðrið“, hirða um hestana, skrifa
fréttapistla, sinna félagsstörfum og
hitta ættingja og vini. Ekki mátti
heldur missa af kóræfingum en í
kirkjukór söng hann í 77 ár, hætti í
desember sl.
Á Blönduósi byggði afi sér hest-
hús og nefndi Saurbæ. Hann var
virkur í hestamannafélaginu og fór
margar skemmtiferðir í þeim fé-
lagsskap. Hann hafði sínar venjur í
umgengni við hestana, sem við köll-
uðum sérvisku, svo sem að fara alltaf
„réttum“ megin á bak og hestarnir
teymdust betur við „réttu“ hliðina.
Hvað sem því leið kenndi hann okkur
að sitja hest og fara vel með þessa
vini okkar. Svo miklir vinir voru
klárarnir honum að hann skildi helst
aldrei neinn þeirra einan eftir, vissi
sem var að þá yrði staðið og hneggj-
að á eftir hinum. Saurbæjarhestarn-
ir voru þekktir fyrir að víkja helst
ekki hver frá öðrum, sem gat verið
kostur eða galli eftir aðstæðum. Auð-
þekkt var hvar afi var á ferð, oftast
með þrjá til reiðar og alla rauða.
Afi hafði yndi af tónlist, dansi,
söng og kveðskap, og tók virkan þátt
í lífinu. Hagmæltur var hann og kvað
gjarnan vísur. Síðustu árin munaði
hann ekkert um að fara á þrjú til
fjögur þorrablót á vetri, söng þá
manna mest og fór síðastur heim!
Hann var oft leiðsögumaður fyrir
hópa á ferð um Vatnsdalinn því hann
kunni að segja frá og var bæði vel
lesinn og þekkti sína sveit.
Ef leið okkar lá um Blönduós var
nauðsynlegt að koma við í Garða-
byggðinni hjá afa og ömmu og sá sið-
ur hélst óbreyttur eftir að amma dó í
janúar 2000. „Afkomendur mínir“
sagði afi með stolti og vissi alltaf
hvar allir voru staddir í lífinu. Alltaf
voru allir velkomnir meðan húsrúm
leyfði, hvort sem var í mat, kaffi eða
gistingu, og þjóðlegar veitingar svo
sem hangikjöt, hákarl og snafs voru í
boði fyrir þá sem meta kunnu. Fyrir
börnin var alltaf til ís og gjarnan vín-
ber.
Grímur Gíslason talar ekki oftar
frá Blönduósi, en minningin lifir.
Systkinin frá Saurbæ;
Sesselja, Halla, Sif og Andri.
Hann afi minn er farinn að vitja
hennar ömmu. Ég veit að ég ætti að
gráta úr mér augun og finna til gíf-
urlegar sorgar, en ég held að ég
þurfi þess ekki. Afi minn lifði í 95 ár,
góð ár, hamingjusamur og sáttur við
sitt. Lífið gekk sinn vana gang, með
hæðum og hólum, og hann tók því
sem að höndum bar. Vissulega sakna
ég hans gífurlega og veit að ég kem
til með að sakna hans lengi. En ég
veit að nú er hann aftur kominn til
ömmu þar sem hann vildi vera. Hans
síðasta dag, sat ég hjá honum þar til
yfir lauk. Friður og kærleikur allt
um kring. Stór hópur af hans nán-
ustu voru hjá honum hverja einustu
mínútu þar til að hann kvaddi þenn-
an heim og hélt á vit nýrra slóða sem
engill á himnum. Sorgin er jú að vísu
holl og allir ganga í gegnum hana
einhverntímann á lífsferlinum, en ég
trúi að þú hafi kvatt á þinn hátt.
Það er svo margt sem mig langar
til að minnast, sem ég geri og geymi í
hjarta mér. Það var svo ótrúlega
margt sem hann gat komið á óvart
með. Læra á tölvur t.d., kominn yfir
áttrætt. Vera stanslaust að alla sína
ævi. Veðrið, hestarnir, fjölskyldan,
söngurinn og kirkjan, bara sem
dæmi. Ég man eftir einu sem hann
náði að segja einn daginn sem ég sat
á sjúkrahúsinu hjá honum, „Ég get
ekki sungið meira“. Sjaldan man ég
eftir afa í gleðskap, hvers kyns sem
hann var nema syngjandi og hrókur
alls fagnaðar. Söngurinn var honum
hjartans mál. Enda voru fá skiptin
sem maður heyrði hann ekki raula
einhvern lagstúf.
Það er svolítið skrítið að koma inn
í afahús núna vitandi þar að afi situr
ekki í stólnum sínum með kveikt á
sjónvarpinu, með það hátt stillt ef
það voru fréttir en hljóðlaust ef það
var eitthvað annað óspennandi í því.
Öll blómin hans, bækurnar hans, lög-
in hans, allt hans, en hann ekki þar.
Finna lyktina af teppinu hans sem
hann lagði sig oft með eftir matinn,
koma og knúsa hann þegar maður
kom eða fór, finna hrjúfa kinnina
hans, drekka ekki kaffi eða te með
honum, engar sögur, enginn söngur,
bara hljótt húsið, með angan af afa
og ömmu, lykt sem er þar enn. Öll
skjölin sem eru uppi á vegg, viður-
kenningar og annað slíkt, minningar
um afa. Afa minn sem fór á vit æv-
intýranna sem engill á himnum,
dansandi og hamingjusamur á ný,
meira en áður – því nú er hann kom-
inn aftur til ömmu sem hann saknaði
svo sárt.
Elsku afi minn, þótt ótrúlegt sé
ertu farinn. Sem barn og nú fullorðin
kona var ég vön því að hafa þig alltaf
hjá mér. En núna ekki meir. Guð
geymi þig og varðveiti. Ég veit að nú
líður þér vel og ekkert bítur á. Ég
kveð þig með sorg í hjarta en jafn-
framt gleði yfir að þjáningum þínum
sé nú lokið, því nú ertu kominn þang-
að sem þú vildir vera, með ömmu,
hún tók örugglega glöð á móti þér.
Ég kveð þig með tárum af gleði, ég
sé þig aftur þó síðar verði. Nú segi
ég eins og einn ungur langafadreng-
ur sagði þegar amma Sella dó:
„Þetta er allt í lagi, núna líður honum
betur“.
Viltu knúsa ömmu Sellu frá mér....
Þín afastelpa,
Árný Sesselja Gísladóttir.
Móðurbróðir minn, Grímur, var
þegar frá fyrstu tíð aðalfrændinn á
bernskuárunum. Ég var hjá afa og
ömmu á Saurbæ sem lítil telpa fram
að skólaaldri, en móðir mín, ung
ekkja, þurfti að vera frá vegna vinnu.
Þar var gott að vera, Grímur var föð-
ur sínum til aðstoðar við búskapinn
eftir nám á Laugarvatni og á Hvann-
eyri, og yngri systurnar voru oft
heima, einkum á sumrin. Grímur bar
léttlyndi og glens inn í heimilislífið
og bauð upp á „skeggkossinn“ þegar
hann var búinn að raka sig upp úr
vaskafatinu í eldhúsinu. Hann
kvæntist svo unnustu sinni, Sesselju
Svavarsdóttur, árið 1941 og bjuggu
þau á hálfri jörðinni þar til afi og
amma brugðu búi 1944.
Ég var síðar svo heppin að fá að
vera í sveit hjá þeim Grími og Sellu í
fimm sumur. Nú hvíldi meira á
Grími. Hann var einyrki, eini full-
orðni maðurinn á búinu. Heyvinnu-
vélar voru að koma til sögunnar,
dregnar af hestum. Grímur smíðaði
töluvert, t.d. heysleða sem þremur
var beitt fyrir. Það reið á að koma
heyinu í hlöðu þegar þurrt var. Hann
kunni vel til verka við mjólkurfram-
leiðsluna, þar þurfti stöðuga að-
gæslu, þar sem mjólkin var seld til
Blönduóss. Það þurfti að byggja nýtt
fjós. Börn þeirra Sellu voru að koma
í heiminn þessi árin, faðirinn var í
sínu hlutverki. Þau Sella voru bæði
framfarasinnuð og færðu margt inn-
anhúss til nútímalegra horfs. Í hillu í
norðurstofunni biðu þykkar bók-
haldsbækur, oddvitastarfið þurfti
sinn tíma. Mér er það minnisstætt að
hann talaði oft um það hve starf
bóndans væri ánægjulegt og ég sé
hann enn fyrir mér þegar hann gekk
um túnið í Saurbæ til að spá í sprett-
una. Hann átti góða hesta, sérstak-
lega hann Röðul sem var af þekktu
gæðingakyni.
Við systkinabörnin hér fyrir sunn-
an fórum upp úr 1990 að hittast til að
tala saman um niðjamót, niðjalund
og niðjatal. Fyrsta niðjamótið var
1996, tveggja daga gróðursetningar-
ferð í spildu í Saurbæjarbrekkum
sem þau Saurbæjarhjón, Sigrún og
Guðmundur, létu okkur í té. Gróð-
ursett var eftir ákveðnu mynstri,
hringur fyrir hvert barn Katrínar og
Gísla. Grímur studdi okkur með ráð-
um og dáð. Um kvöldið var dagskrá
og kvöldverður í skólanum að Húna-
völlum. Þar fengum við í hendur
þykkt hefti: Niðjatal Syðri-Reykja-
hjóna. Að þessu riti höfðu þeir Grím-
ur og Haukur Eggertsson unnið af
mikilli vandvirkni. Þeir Grímur voru
systrabörn og nágrannar úr Vatns-
dal, og var alla tíð mjög hlýtt með
þeim. Eftir það var efnt til gróður-
setningarferðar og niðjamóts þriðja
hvert ár.
Frá þeim Sellu er kominn mikinn
fjöldi afkomenda. Í fallegu stofunni
þeirra í Garðabyggð brosa börn,
fermingarbörn og brúðhjón af öllum
veggjum. Af þeim voru þau Sella af-
ar stolt, þau sögðu frá þeim með
skilningi og væntumþykju. Grímur
lét sér einnig einstaklega annt um
stórfjölskylduna. Það var fyrir
hvatningu Gríms að ég tók saman
niðjatal Saurbæjarhjóna, Katrínar
og Gísla, árið 2006.
Hann var elskulegi frændinn sem
ætíð mun eiga ákveðinn sess í hjarta
mínu.
Með samúðarkveðjum, einnig frá
Þóru, Vésteini og fjölskyldum.
Jóhanna Jóhannesdóttir.
Grímur Gíslason var maður orðs-
ins. Hagorður í fleiri en einum skiln-
ingi, góður fulltrúi hinnar gömlu, ís-
lensku hámenningar, sem þróaðist í
sveitum landsins um aldir, þar sem
rækt var lögð við tengslin við landið
og náttúru þess, en ekki síður við
sagnahefð og málrækt. Þjóðin lagði
við hlustir þegar hann flutti frétta-
pistla sína í útvarp, skýrmæltur og
gagnorður og hafði lag á að setja þá
þannig saman að hversdagslegir
hlutir urðu fréttnæmir og áhuga-
verðir fyrir hlustendur jafnvel í fjar-
lægum byggðum. Ekki voru tæki-
færisræður hans síðri þar sem hann
blandaði saman gamni og alvöru
þannig að eftirminnilegt var öllum er
á hlýddu. Jafnvel ein eða tvær setn-
ingar, sem hann ritaði á jólakort til
fjölskyldu og vina voru bókmenntir í
sjálfu sér.
Grímur átti langa ævi og naut
góðrar heilsu fram undir það síðasta,
tók þátt í félagslífi, sem var hans líf
og yndi alla tíð, skrapp á hestbak og
söng í kórum og var virkur þátttak-
andi í húnvetnsku mannlífi. Hann
mat þau gæði forsjónarinnar mikils
að fá að halda fullri andlegri reisn til
enda og líkamlegri hreysti að mestu.
Það leið ekki mjög langur tími frá því
að krabbameinið greip í hann sinni
köldu krumlu þar til hann var allur.
Það mátti því segja að hann fengi að
ganga á fund örlaga sinna beinn í
baki og upplitsdjarfur að hætti
Vatnsdæla, óbugaður andlega, sátt-
ur við lífsferilinn og óhjákvæmileg
lok hans. Við hjónin þökkum Grími
Gíslasyni og hans fólki samfylgdina
allt frá því að fjölskyldur okkar
tengdust. Okkur er minnisstætt
hversu hlýr og einlægur hann var í
öllum samskiptum sínum við sitt
fólk. Við biðjum alla góða vætti að
blessa afkomendum hans og fjöl-
skyldu minningarnar um genginn
heiðursmann.
Droplaug og Þorkell,
Sauðárkróki.
Í dag verður til moldar borinn frá
Blönduóskirkju einhver besti maður
sem ég hef kynnst, Grímur Gíslason
frá Saurbæ í Vatnsdal. Hann hafði
alla þá bestu mannkosti sem geta
prýtt einn mann. Ég hef sennilega
verið 10 ára gamall þegar ég var svo
heppinn að fá að fara fyrst í sveit til
þeirra hjóna Gríms og Sesselju
Svavarsdóttir frænku minnar að
Saurbæ en Sella eins og hún var köll-
uð var systir móður minnar. Þannig
kom það til að ég fór í Saurbæ og það
var mín lukka. Ef öll börn hefðu ver-
ið eins heppin og ég var með minn
sveitabæ og mína sveit sem ég kalla
svo þá væri heimurinn betri. Að vera
hjá Sellu, Grími og börnum þeirra
var yndislegt. Eitthvað það besta
sem kemur fyrir hvern ungling er að
komast í góða sveit.
Ég lærði fljótlega að umgangast
þær skepnur sem voru í Saurbæ en
hafði samt mest dálæti á hestum og
þar lágu leiðir okkar Gríms mest
saman. Hann treysti mér fyrir ótrú-
legustu hlutum, t.d. að fara í göngur
seinni árin. Hann eftirlét mér hest-
inn Sörla eða Trausta en aldrei fékk
ég að fara á bak eftirlætishestinum
hans Blesa, honum máttu bara fara
bak hann sjálfur og Sigrún dóttir
hans.
Árin mín í Saurbæ eru einhver
besti skóli sem ég hef gengið í.
Ég ætla ekki að rekja sögu Gríms
Gíslasonar, það gera aðrir sem betur
þekkja til, ég vil samt geta þess og
segja sem mína skoðun að Grímur
var einhver mesti félagsmálamaður
sem ég hef kynnst.
Hann var oddviti í sinni sveit um
áraraðir, hann ásamt Torfa á Torfa-
læk guðfaðir Húnavallaskóla, hann
var Lionsmaður mikill, söngmaður í
mörgum kórum, virkur félagsmaður
í hestamannafélögum og svona gæti
ég lengi talið en það var ekki hans
stíll að tala um hlutina heldur að
framkvæma þá.
Grímur fór ungur á Bændaskól-
ann á Hvanneyri. Hann sagði mér oft
hvað það var gaman þar og þar hefði
hann lært margt. Grímur var líka
einlægur ungmennafélagsmaður og
félagshyggjumaður og mátti ekkert
aumt sjá. Allt hans líf hefur gengið
út á það að gagnast öðrum, að fjöl-
skyldan hans hefði það gott og að
láta gott af sér leiða fyrir sína sveit
eða samfélagið, sannkallaður gleði-
gjafi fyrir þá sem fengu að kynnast
honum. Grímur fylgdist vel með öll-
um mínum félagsstörfum, hvort sem
það var í kringum knattspyrnu eða
pólitík og hringdi hann þá gjarnan
og sagði mér sína skoðun og gladdist
með mér þegar vel hafði gengið.
Með þessum fáu orðum kveð ég
Grím Gíslason og þakka tryggð við
okkur, fjölskyldu foreldra minna og
síðan en ekki síst við okkur Siggu.
Lifðu í friði, fóstri minn.
Við Sigga vottum öllum aðstand-
endum Gríms okkar dýpstu samúð.
Gunnar Sigurðsson,
Akranesi.
Kveðja frá Fréttastofu
Útvarpsins
Grímur Gíslason, fréttaritari á
Blönduósi, kvaddi á síðasta starfs-
degi gamla Ríkisútvarpsins. Við
hefðum glöð viljað fá pistla frá Grími
um aflann á komandi veiðitímabili í
húnvesku ánum. Þessi magnaði
starfsfélagi okkar á Blönduósi hafði
fyrir löngu brotið öll lögmál sem
gilda um starfsaldur og þrek. Því
ekki enn eitt pistlasumarið hjá elsta
fréttaritara heims? Hálftíræður
maðurinn nýtti sér nútímatæknina
til textavinnslu og sambands við um-
heiminn, fréttanefið var á sínum stað
og áhuginn á umhverfinu vakandi.
Hann lumaði örugglega á góðri frétt.
Grímur Gíslason