Morgunblaðið - 21.06.2007, Blaðsíða 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. JÚNÍ 2007 31
MINNINGAR
✝ Stefanía ÞórdísSveinbjarnar-
dóttir fæddist í
Reykjavík 19. júní
1944. Hún lést 4.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Elínborg K.
Stefánsdóttir, f.
1904, d. 1996, uppal-
in í Hrútafirði, og
Sveinbjörn Bene-
diktsson, f. 1894, d.
1948, frá Grenj-
aðarstað í Suður-
Þingeyjarsýslu.
Stefanía giftist 17.11. 1962 Sig-
mundi Erni Arngrímssyni og áttu
þau eina dóttur, Öldu Helen, f.
23.12. 1962. Stefanía og Sigmund-
ur skildu.
Stefanía fluttist til Kanada
1973 og þar giftist hún Raymond
Dignum og eiga þau
eina dóttur, Louise,
f. 27.1. 1982.
Stefanía ólst upp í
Reykjavík. Hún
lauk prófi frá Sam-
vinnuskólanum
1962 og námi í Leik-
listarskóla L.R.
1966. Stefanía rak
sauðfjárbú í Kanada
og varð fyrst til að
flytja sauðfé frá Ís-
landi og kom upp
góðum stofni og var
vel kunn fyrir störf
sín við sauðfjárbúskap og ullar-
vinnu.
Minningarathöfn um Stefaníu
verður í Digraneskirkju í dag og
hefst hún klukkan 11.
Jarðsett verður í duftreiti
Kópavogskirkjugarðs.
Dísa, kær mágkona og frænka, er
kvödd í dag.
Þakklæti fyrir samverustundir
með henni er efst í huga. Dísa var
jákvæð, glaðvær og kraftmikil kona
sem lét ekki hindranir standa í vegi
fyrir því sem hún vildi framkvæma.
Það var ávallt tilhlökkunarefni þeg-
ar hún kom í heimsókn. Okkur
systkinunum fannst yfir henni ein-
hver ævintýraljómi. Enda var lífs-
hlaup Dísu fjölbreytt og hún hafði
margt reynt. Hún var yngst sex
systkina og oft var erfitt og þröngt í
búi hjá móður hennar. Hún lagði
fyrir sig verslunarnám í Samvinnu-
skólanum og síðan leiklistarnám.
Sýndi eljusemi og dugnað hvort sem
var við skrifstofustörf eða í leikhúsi.
Sauðfjárbóndi í Kanada varð að lok-
um hennar lífsstarf.
Þegar hún ákvað að hefja sauð-
fjárbúskapinn kom hún til Íslands
og leitaði að sauðfé um allt land.
Kraftur hennar og framkvæmda-
semi kom berlega í ljós við þetta
verkefni. Þegar kaupum á sauðfénu
var lokið og leyfisöflun, sem ekki
var einfalt verk, leigði hún flugvél til
að ferja bústofninn til Kanada.
Hún var fyrsti og stærsti bóndinn
með íslenskt sauðfé í Kanada, virt
meðal bænda þar og þekkt fyrir
starf sitt. Ullina vann hún og prjón-
aði fínar vörur.
Fyrir tæpu ári fékk hún krabba-
mein. Hún einsetti sér að gefast
ekki upp baráttulaust og tókst á við
veikindin af jákvæðni og krafti.
Hennar er nú sárt saknað. Tóma-
rúmið fyllum við með góðum minn-
ingum þar sem hlátur Dísu ómar og
hún er hrókur alls fagnaðar.
Dætrum, eiginmanni, barnabarni,
systur og öðrum ástvinum sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Dísu.
Stefnir, Birna,
Brynja og Sigurður.
Nú, þegar nóttin er björt og land-
ið klæðist sínum fegursta skrúða,
kveðjum við Stefaníu Sveinbjarnar-
dóttur sem lést 4. febrúar sl.
Það var fyrir 45 árum að við
kvöddumst á hlaðinu í Bifröst, þökk-
uðum fyrir tveggja ára samveru og
ómetanlegar þroskastundir. Lífið
beið handan við hliðið og af ungæð-
islegri lífsgleði þutum við sitt í
hverja áttina.
Stefanía sem við kveðjum í dag
var eins og við hin, full bjartsýni og
ákafa að láta nú alla drauma rætast
og það sem fyrst. Hún og Sigmund-
ur bekkjarbróðir okkar höfðu þegar
ákveðið að ganga saman út í lífið og
haustið eftir fæddist þeim dóttirin
Alda Helen. Leiklistin var þeim
sameiginlegt áhugamál og gengu
þau bæði á leiklistarskóla á sama
tíma og unnið var að íbúðarsmíði og
fjölskylduábyrgð jókst. Leiðir
þeirra skildust að 1970 og fljótlega
eftir það fréttum við af Stefaníu og
Öldu litlu í fjarlægum löndum og
seinna nær okkur í Kanada.
Hópurinn frá Bifröst tvístraðist
og hversdagslífið gleypti okkur um
stund, meðan stoðir framtíðar voru
treystar. Fréttir bárust af og til af
Stefaníu, en það var ekki fyrr en við
fréttum að hún væri orðin bóndi í
Ontario sem áhugi á hennar lífi og
fyrrum vináttu lifaði á ný. Kannske
vegna þess hve ótrúlegt það var að
vinkona okkar sem var þekktari fyr-
ir leikkonu- og fyrirsætustílinn en
smalamennskur og fjárstúss var allt
í einu orðin frumkvöðull ræktunar
íslenska fjárstofnsins í N-Ameríku.
Stefanía og maður hennar Raymond
Dignum lögðu allt undir þegar þau
hófu innflutning á íslensku sauðfé til
Kanada. Urðu í fyrstu fyrir miklum
skakkaföllum, en seinni innflutning-
ur Stefaníu árið 1990 blessaðist vel
og allt íslenskt sauðfé í N-Ameríku
á ættir að rekja til þeirra 90 lamba
sem hún flutti þá vestur til Yeoman
Farm. Stefanía var um árabil forseti
félags þeirra sem rækta íslenskt fé
vestra og fyrst til þess að hljóta leyfi
til að selja líflömb af okkar sérstaka
fjárstofni í N-Ameríku. Hún var
einnig virkur félagsmaður í sam-
bandi ullarvinnslufólks í N-Amer-
íku. Seldi ull víða um heim og sá um
að hægt væri að kynbæta stofninn
með innflutning sæðis frá Íslandi.
Ógleymanlegar verða þær stund-
ir sem ritari þessara orða átti á
heimili Stefaníu og Ray sumarið
2000 þar sem jörðin var könnuð,
ærnar skoðaðar og sungið fram á
miðjar nætur, aðallega gömlu fjár-
lögin.
Fyrir tæpum tveim vikum héld-
um við bekkjarfélagarnir upp á 45
ára útskriftarafmæli og þar áttum
við hljóða stund saman í minningu
Stefaníu. Þó að hún væri lengst af
langt í burtu frá okkur, þá átt hún
sitt pláss í hjörtum okkar.
Við sendum Ray og dætrum Stef-
aníu, ættmennum og nánum vinum
innilegar samúðarkveðjur. Minn-
ingin um okkar ágætu bekkjarsyst-
ur og þakklæti fyrir góðu árin í Bif-
röst mun lifa meðal okkar.
Bekkjarfélagarnir í
Bifröst 1960-1962.
Stefanía Þórdís
Sveinbjarnardóttir
✝ Jón Þorsteins-son fæddist í
Vestmannaeyjum
12. nóvember 1923.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 16. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Þorsteinn Jónsson
útvegsbóndi í Lauf-
ási í Vestmanna-
eyjum, f. í Gularás-
hjáleigu í A-Land-
eyjum 14.10. 1880,
d. 25.3. 1965 og
Elínborg Gísladóttir, f. í Júlíu-
haab í Vestmannaeyjum 1.11.
1883, d. 5.3. 1974. Jón var 10. í
röðinni af 12 systkinum. Þau
voru 1) Þórhildur, 2) Unnur, 3)
Gísli, 4) Ásta, 5) Jón eldri, 6)
Fjóla, 7) Ebba, 8) Anna, 9) Bera,
10) Jón Þorsteinsson, sem við
Erlingur Karlsson, þau eiga tvo
syni. 4) Pétur, f. 10.5. 1956,
kvæntur Sigrúnu G. Sigurðar-
dóttur, f. 18.1. 1955. Þau eiga
þrjú börn. 5) Jón Ragnar, f.
27.9. 1967 maki Katla Margrét
Þorgeirsdóttir, f. 15.12. 1970.
eiga þau einn son. Barnabörnin
eru fimmtán, og langafabörnin
tíu.
Jón átti sín bernskuár í Vest-
mannaeyjum og fluttist til
Reykjavíkur 1942. Þar hóf hann
störf hjá SÍF við niðursuðu.
1952 fluttist fjölskyldan til Vest-
mannaeyja þar sem Jón starfaði
sem yfirverkstjóri hjá Hrað-
frystistöðinni. Eftir rúmlega
tveggja ára dvöl í Eyjum flutt-
ust þau til Reykjavíkur og vann
Jón hjá niðursuðuverksmiðjunni
Mata, síðar var hann verkstjóri
hjá Jóni Gíslasyni í Hafnarfirði
og síðan sem verkstjóri hjá Hval
hf. í Hafnarfirði til starfsloka.
Útför Jóns verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
kveðjum í dag, 11)
Dagný og 12) Ebba.
Eftirlifandi systur
hans eru Fjóla,
Anna, Bera og
Dagný, og uppeldis-
bróðir, Ástþór.
Jón giftist Ingi-
björgu Pétursdóttur
30. nóvember 1945,
d. 12. október 2002.
Þau eignuðust fimm
börn. Þau eru: 1)
Þorsteinn, f. 14.11.
1944, kvæntur Elfu
Andrésdóttur, f. 9.3.
1945, þau eiga þrjá syni, áður
átti Þorsteinn einn son. Móðir
hans er Guðrún Andersen. 2)
Elínborg, f. 3.12. 1949, gift
Franklín Georgssyni, f. 2.4. 1951.
Þau eiga þrjú börn. 3) Erna, f.
27.5. 1952, gift Sveini Sveinssyni
og eiga þau tvo syni. Fyrri maki
Tengdafaðir minn Jón Þorsteins-
son er látinn.
Ég kynntist Jóni nokkrum árum
áður en vegir okkar Elínborgu dótt-
ur hans lágu saman. Það var í byrjun
áttunda áratugarins þegar ég starf-
aði við hreinlætis- og búnaðareftirlit
hjá Ríkismati sjávarafurða. Jón var
þá verkstjóri hjá Hraðfrystihúsi
Hvals í Hafnarfirði og heimsótti ég
hann nokkrum sinnum við eftirlits-
störf. Á þessum árum var verið að
auka mjög kröfur um hreinlæti og
búnað í fiskvinnsluhúsum og hafði
tengdapabbi mikinn áhuga og þekk-
ingu á þessum málum. Hann lagði
oft til sínar eigin sérhæfðu lausnir á
vandamálum sem byggðust frekar á
langri starfsreynslu hans í matvæla-
fyrirtækjum en á niðurnjörfuðum
vinnureglum okkar eftirlitsmann-
anna. Enda var það svo að hrein-
lætis- og búnaðarmál voru til mikill-
ar fyrirmyndar undir handleiðslu
Jóns hjá Hraðfrystihúsi Hvals á
þessum árum.
Nokkrum árum síðar eftir að við
Elínborg byrjuðum búskap starfaði
ég tvö sumur við vinnslu hvalafurða
hjá Hraðfrystihúsi Hvals. Á þessum
árum var mjög eftirsóknarvert að
starfa í hvalnum enda mikil vinna og
hægt að ná töluverðum tekjum á
stuttum tíma. Sérstaklega sóttu
skólastrákar í Hafnarfirði í þessi
störf og var samkeppnin mikil. Jón
þurfti að velja eða hafna úr stórum
hópi umsækjanda og fórst það yf-
irleitt mjög vel úr hendi. Þeir eru
enda ófáir Hafnfirðingarnir sem
fengið hafa eldskírn sín við alvöru
vinnu hjá „Jóni í Hvalnum“. Jón not-
aði sérstakar innleiðsluaðferðir fyrir
nýja unga starfsmenn. Fyrst þurftu
allir nýliðar að byrja vinnu í frysti-
klefanum í 40 stiga frosti, síðan gátu
menn hækkað í tign og komist í
tækjaklefann eða rengjaskurð.
Flottast var þó að komast á lyftara
en þeir voru ekki margir sem náðu
svo hátt. Alltaf gekk þetta svo eins
og í sögu og hvalafurðirnar runnu í
gegn sumar eftir sumar undir
styrkri stjórn Jóns.
Þegar Jón lauk störfum hjá Hrað-
frystihúsi Hvals kominn á áttræð-
isaldur höfðu hvalveiðar legið niðri í
mörg ár. Ég held að fullyrða megi að
tengdapabbi hafi saknað hvalvertíð-
anna sárt og gerði sér ávallt vonir
um að hvalveiðar gætu hafist að
nýju. Það var því ekki laust við að
nýr glampi væri kominn í augu hans
þegar ég heimsótti hann á Hrafnistu
stuttu eftir að veiðar á langreyði hóf-
ust aftur síðastliðið haust.
Ég þakka fyrir allar góðu sam-
verustundirnar og þá ánægju sem
þú hefur fært okkur í áranna rás.
Blessuð sé minning þín.
Franklín Georgsson.
Mig langar til að minnast elsku-
legs tengdaföður míns með nokkrum
orðum. Ég kynntist honum sumarið
1973. Þá starfaði hann í Hval hf. í
Hafnarfirði en hann vann þar sem
verkstjóri allt til starfsloka. Jón var
árrisull maður og vann alla tíð mikið.
Hann var ósérhlífinn og gerði miklar
kröfur til sjálfs sín og annarra. Vann
hann fram til sjötíu og sex ára aldurs
og gaf sér ekki mikinn tíma til tóm-
stunda. Hann hafði gaman af því að
fá nágranna og vini til sín í heimsókn
í Ásgarðinum og var þá stundum
sungið saman, og mér þótti það góð-
ar stundir, en Pétur sonur hans spil-
aði þá oft á gítarinn. Var samheldni
með nágrönnunum og mikill sam-
gangur. Árið 1983 komu þau hjón og
voru við útskrift sonar síns í Noregi
og bjuggu þá hjá okkur, þó að Ingi-
björg hefði þá nýverið fengið blóð-
tappa og væri enn veik, en þau létu
það ekki aftra sér frá að koma og
samgleðjast okkur. Jón hafði áhuga
á matargerð og var matmaður mikill
en var ekki mikið fyrir sætindi. Ég
kynntist hvalkjöti og lunda er ég
kom inn í hans fjölskyldu en þetta
var matur sem ég þekkti ekki. Hann
var félagi í Akóges allt frá 1946 og
naut samvista með félögum sínum
þar og ferðaðist með þeim. Hann var
ákveðinn, hlédrægur og með
skemmtilegan húmor sem gladdi
okkur alltaf. Meira segja tókst hon-
um að gleðja okkur þegar hann var
sjálfur sárkvalinn, með sínum
fyndnu tilsvörunum. Að tjá tilfinn-
ingar sínar var ekki hans sterka hlið
og gat verið erfitt að nálgast hann.
Hann bjó yfir ýmsu sem fékk ekki að
njóta sín nægilega mikið. Hann hafði
gaman af náttúrunni og stundaði
veiðar og þar á eiginmaður minn
góðar minningar með föður sínum.
Hann var vel gefinn maður og víðles-
inn. Hann var í áskrift á bókasafninu
og las mikið um menn og málefni.
Var hann fróður um fugla og náttúr-
una. Hann hafði gaman af spilum og
tefldi við barnabörnin en eins og
sonur minn sagði „það var auðvelt að
vinna pabba og Sigga afa, en Jón afi
var erfiður“. Jón og Ingibjörg
bjuggu í Ásgarði þegar ég kynntist
þeim og síðar í Efstalandi. Síðustu 3
ár bjó Jón á Hrafnistu en þá hafði
hann búið einn í 2 ár eftir andlát eig-
inkonu sinnar og vildi komast þar
sem fólk var, en þar gat hann sótt fé-
lagsskap ef hann vildi. Jón var
heilsuhraustur maður uns hann fékk
krabbamein en hann hélt þeirri vitn-
eskju fyrir sig lengi, uns hann deildi
því með börnum sínum en hann vildi
ekki valda þeim áhyggjum, enda
ekki kvartsár maður.
Í dag verður hann lagður til hinstu
hvílu. Góðar minningar mínar um
þig geymi ég í hjarta mínu. Elsku
Jón, takk fyrir samfylgdina. Blessuð
sé minning þín.
Sigrún G. Sigurðardóttir.
Í dag erum við að kveðja elsku afa
okkar og við það rifjast upp margar
góðar minningar. Bæði góðar stund-
ir frá Efstalandi í æsku og síðar á
Hrafnistu. Alltaf þótti okkur gaman
að heimsækja ömmu og afa, því það-
an kom maður alltaf með bros á vör
með rautt ópal frá afa og annað góð-
gæti frá ömmu. Afi hafði frá ýmsu
skemmtilegu að segja og var alltaf
stutt í glens og gaman. Minningin
um góðan afa mun alltaf búa í hjarta
okkar.
Elsku afi, við söknum þín og þökk-
um þér fyrir allar góðu stundirnar.
Helga Franklínsdóttir og
Rebekka Pétursdóttir.
Elsku afi minn, vonandi líður þér
betur þar sem þú ert núna og búinn
að sameinast ömmu í himnaríki. Það
var gott en erfitt að koma til þín í
síðustu viku og kveðja þig. Þú áttir
góða stund með okkur þó þú værir
mikið veikur. Þú náðir þrátt fyrir
það að gleðja lítinn dreng með
sprelli og gríni, með því að gera
fyndin svipbrigði og hljóð.
Við höfum átt góðar stundir með
þér á Hrafnistu, sérstaklega eftir að
Jökull fæddist þar sem að þú og Jök-
ull náðuð einstaklega vel saman. Þú
kallaðir Jökul „klaka“ en þar held ég
að þú hafir meira verið að stríða
mér, hættir því aldrei. Þú hafðir gott
lag á börnum, stríðinn og skemmti-
legur. Það var mjög fyndið eitt skipt-
ið þegar við vorum hjá þér. Þú faldir
bolta sem þú og Jökull voruð búnir
að leika ykkur með í hettunni hans
Jökuls og þér fannst svo fyndið þeg-
ar hann var út um allt að leita að
boltanum. Leitt að þið fenguð ekki
meiri tíma saman. Mínar minningar
um þig ná langt aftur. Ég man svo
vel eftir öllu heima hjá þér og ömmu
í Ásgarðinum og svo síðar í Efsta-
landinu, enda var ég svo mikið hjá
ykkur. Þú kenndir mér og öllum
börnunum að spila og þegar maður
var hjá þér og ömmu þá spiluðum við
oft saman. Þú gafst þér alltaf tíma.
Ég man eftir sumargjöfunum frá
þér. Ég man eftir stríðninni. Ég man
eftir að hafa verið með þér í garð-
inum en þú varst afar mikill garð-
yrkjumaður og fagurkeri eins og
fleiri í fjölskyldunni.
Þú og amma voruð heppin, þið
skilduð eftir ykkur hóp af glæsilegu
fólki sem farið hefur í gegnum lífið
stóráfallalaust. Hvers getur maður
óskað sér meira að loknum ævidög-
um. Afi minn, takk fyrir allt, hvíldu í
friði. Við munum ávallt minnast þín
og sakna.
Þín
Dagný Dögg og fjölskylda.
Jón Þorsteinsson
Elsku pabbi,
Nú er stundin komin að kveðjast,
ég vil bara þakka þér elsku pabbi
minn stundirnar sem við áttum sam-
an, ég veit að það mun koma mikið
tómarúm í mitt líf, sérstaklega dag-
ana sem við vorum vön að hittast.
En ég veit að nú líður þér vel hjá
mömmu.
Ég kveð þig elsku pabbi með bæn-
inni sem mamma kenndi okkur.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Birna Ísaksdóttir (Bidda).
Ísak Jón
Sigurðs-
son
✝ Ísak Jón Sigurðsson fæddist áÍsafirði 11. janúar 1928. Hann
lést á heimili sínu aðfaranótt 22.
maí síðastliðins og var útför hans
gerð frá Áskirkju 5. júní.