Morgunblaðið - 26.10.2007, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 26. OKTÓBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jenný Ingi-mundardóttir
fæddist á Stokks-
eyri 4. janúar 1925.
Hún lést á Land-
spítala, Landakoti
15. október síðast-
liðinn. Foreldrar
Jennýjar voru Ingi-
mundur Jónsson, f.
í Klauf í Land-
eyjum 20. maí 1886,
d. 4. desember
1963, og kona hans
Ingibjörg Þor-
steinsdóttir, f. á
Ragnheiðarstöðum í Gaulverja-
bæjarhreppi 13. janúar 1888, d.
5. janúar 1974. Þau bjuggu fyrst
á Strönd á Stokkseyri en fluttu til
Reykjavíkur um 1947. Jenný átti
fimm systkini: 1) Jóhanna Stein-
unn, f. 28. ágúst 1911, d. 22.
4. mars 2002. Börn þeirra eru: 1)
Birna, f. 2. mars 1945, gift Rolf
Larsen, f. 3. júlí 1943. 2) Jens
Pétur, f. 19. júlí 1949. 3) Þórir
Ingi, f. 18. ágúst 1953, d. 6. jan-
úar 1969. 4) Stefán Geir, f. 30.
september 1962, kvæntur Snæ-
dísi Önnu Hafsteinsdóttur, f. 21.
ágúst 1969. 5) Haraldur, f. 7. jan-
úar 1965, var í sambúð með Elín-
borgu Stefánsdóttur, f. 3. mars
1964.
Jenný og Þórir eiga átta
barnabörn. Þar af eru tvö látin.
Þau eiga þrjú barnabarnabörn.
Jenný ólst upp á Stokkseyri, en
fluttist á unglingsaldri til Reykja-
víkur, þar sem hún var fyrst í vist
hjá Konráði bróður sínum. Hún
vann síðan ýmis störf áður en
hún gekk í hjónaband með Þóri,
en sinnti húsmóðurstörfum upp
frá því. Þau bjuggu fyrst í húsi
tengdaforeldra Jennýjar, á Eiðs-
stöðum við Bræðraborgarstíg, en
fluttu í Heiðargerði 54, eftir að
þau reistu þar hús, um 1954.
Útför Jennýjar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
nóvember 1986, gift
Matthíasi Guð-
mundssyni, f. 15.
ágúst 1899, d. 27.
apríl 1977. 2) Kon-
ráð, f. 3. júlí 1913, d.
26. maí 1994, kvænt-
ur Þuríði Snorra-
dóttur, f. 3. maí
1913, d. 20. septem-
ber 2003. 3) Guð-
björg, f. 7. júní 1917,
d. 9. apríl 1985, gift
Haraldi Leonhar-
dssyni, f. 11. nóvem-
ber 1914, d. 13. maí
1966. 4) Sigurður, f. 4. september
1918, d. 4. janúar 2004, kvæntur
Svövu Sigurðardóttur, f. 18.
október 1927. 5) Sigurbjörg, f.
19. mars 1927, d. 20. júlí 1996.
Eiginmaður Jennýjar var Þórir
Jón Jensson, f. 29. mars 1920, d.
Okkur systurnar langar til að
minnast Jennýar mágkonu okkar
með nokkrum orðum. Jenný giftist
Þóri elsta bróður okkar fyrir 63 ár-
um, en Þórir lést fyrir fimm árum.
Þau byrjuðu sinn búskap í lítilli íbúð
i kjallara í húsi foreldra okkar á
Bræðraborgarstíg. Það var aðdáun-
arvert hvað hún gat gert þessa litlu
íbúð fallega með sinni einstöku
smekkvísi en þarna bjuggu þau í átta
eða níu ár meðan Þórir var að
byggja fallega húsið þeirra í Heið-
argerði. Þar fékk Jenný að njóta sín
við að fegra heimili þeirra sem var
einstaklega hlýlegt og fallegt svo öll-
um leið vel sem þangað komu. Mað-
ur heyrði Jenný aldrei kvarta þótt
hún hafi þurft að stríða við sykursýki
yfir 40 ár.
Svo urðu þau Þórir og Jenný fyrir
þeirri miklu sorg að missa mjög efni-
legan 15 ára son sinn Þórir Inga úr
hvítblæði. Það var mjög erfiður tími
að komast yfir þá miklu sorg. Við
minnumst þess þegar við systkinin
og fjölskyldur okkar hittumst með
börnin í sunnudagskaffi hjá foreldr-
um okkar á Bræðró, þá var mamma
okkar búin að baka stóran bunka af
pönnukökum sem börnin kunnu vel
að meta, þetta var nú í gamla daga.
Svo má líka þakka allar skemmtilegu
samverustundirnar sem fjölskyldan
hefur átt saman í gegnum árin með
boðum hjá hvert öðru. Það hrannast
upp svo mikið af ljúfum minningum
að það mætti endalaust telja.
Við sendum innilegar samúðar-
kveðjur til fjölskyldu hennar og biðj-
um Guð að blessa minningu Jennýar.
Erna (Edda) og Ásta.
Það var á árunum, þegar heims-
myndin var skýr. Áhyggjulaust líf og
mótunarskeið á uppbyggingarárun-
um eftir stríð, þar sem veröldin af-
markaðist af tvennu; æskuheimilinu
í Laugarnesinu og reisulegu fjöl-
skyldusetrinu í Heiðargerði, sem
Jenný og Þórir reistu sér og fjöl-
skyldu sinni fyrir tæpum sex áratug-
um síðan. Þá var frændsemin grund-
völlur tilveru og samskipta og stóru
stundirnar voru reglubundnar sam-
verustundir stórfjölskyldunnar.
Minningarnar spanna því langan
tíma.
Jenný móðursystir mín var næst-
yngst sex barna hjónanna Ingibjarg-
ar Þorsteinsdóttur og Ingimundar
Jónssonar frá Strönd á Stokkseyri,
og er hún síðust í þeirra hópi, sem
við kveðjum nú í dag. Faðir hennar
var fengsæll formaður, sem sótti sjó-
inn af dugnaði og elju. Það hefur án
efa oft verið erfitt fyrir móður sex
barna að horfa út á brimgarðinn við
innsiglinguna í Stokkseyrarhöfn og
bíða eftir því, að allir bátar skiluðu
sér að landi. Á þeim tíma hlýtur það
að hafa kennt fólki að taka því sem
að höndum bar með stillingu og
æðruleysi. Brimið á Stokkseyri hef-
ur eflt margan manninn og einhvern
veginn finnst mér, að sú mynd, sem
sjá má fyrir sér af lífsbaráttu upp-
vaxtaráranna á Stokkseyri, hafi ein-
kennt systkinahópinn á Strönd alla
tíð: traust skapgerð, yfirvegun og
einstakur dugnaður.
Víst er, að Jenný frænku minni
var búið gott veganesti úr foreldra-
húsum. Það hefur líf hennar sýnt og
sannað. Slík mannkostakona vex að-
eins af traustum og sterkum stofni,
sem mótast hefur af glaðbeittri lífs-
baráttu, notið hefur birtu sólar og
tekist hefur af æðruleysi á við storm-
ana. Það er sannarlega gæfa að
verða aðnjótandi slíkra eðliskosta og
bera þeim vitni ævilangt. Betri eft-
irmæli verða vart flutt foreldrum
sínum.
Heimsóknir í Heiðargerðið höfðu
yfir sér hátíðarbrag. Reglusemin,
snyrtimennskan og rósemin svifu yf-
ir vötnum og ávallt var tekið vel á
móti gestum. Á heimavelli fannst
mér Jenný frænka drottning í sínu
ríki og í minningunni er ógleyman-
legt, hve samhent hún og Þórir voru
í heimilishaldinu, þótt verkaskipt-
ingin væri skýr. Þau voru óvenju-
samstillt og var í senn lærdómsríkt
og ógleymanlegt að sjá, hvílíka um-
hyggju þau sýndu hvort öðru alla tíð.
Jenný og Þórir voru fyrirmyndar-
hjón og félagar og það fór ekki á
milli mála, að frænka mín missti
mikið, þegar Þórir féll frá fyrir fimm
árum síðan.
Í fjölskylduboðum í Heiðargerð-
inu voru jafnan mikil ærsl og at-
gangur, þegar fjölmennur frænd-
garðurinn var upp á sitt besta.
Aldrei minnist ég þess, að frænka
mín hafi brugðið skapi, jafnvel þótt
sitthvað veraldarglingur hafi látið á
sjá og dýrindis stofudjásn fallið í
frumeindir sínar. Hún var einstak-
lega skapstillt, hún var félagslynd í
besta lagi, persónulegur hlýleiki í
viðmóti var áberandi og umhyggju
fyrir ættingjum og vinum var við
brugðið.
Jenný var mikil manneskja. Hún
var kona þeirrar gerðar, sem aldrei
hlífði sjálfri sér. Hún var sú kona,
sem aðrir treystu á og leituðu til,
þegar á þurfti að halda, því þar var
að finna skilning, uppörvun og vel-
vild. Hún var konan, sem alltaf gerði
strangari kröfur til sjálfrar sín en
annarra. Hún var trygg í lund, hjálp-
söm með afbrigðum og jafnlynd og
yfirveguð á hverju sem gekk.
Á skilnaðarstund kveð ég Jenný
frænku mína með þakklæti fyrir
samfylgdina. Við ferðalok þakka ég
vináttu hennar og tryggð við mig og
mína og sendi ástvinum hennar hug-
heilar samúðarkveðjur. Minning
hennar lifir í þakklátum huga okkar
allra, sem hana þekktum.
Ingimundur Sigurpálsson.
Jenný
Ingimundardóttir
✝ Ingunn HelgaSturlaugsdóttir
(Inga) fæddist á
Akranesi hinn 17.
október 1941. Hún
lést á heimili sínu í
Wellesley í Mass-
achusetts í Banda-
ríkjunum hinn 15.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Svana Guðrún Jó-
hannsdóttir og
Sturlaugur H. Böðv-
arsson. Þau skildu.
Móðir Ingu giftist Roger B.
Hodgson 1945 og fluttust þær
mæðgur með honum til Bandaríkj-
anna og áttu þau heimili fyrst í
Corning í New York-ríki og síðan
á Kingsbury Street í Wellesley í
Massachusetts. Þar ólst hún upp í
stórum systkinahópi, en systkini
hennar fæddust á árunum 1944 til
1952.
Fimm systkini hennar sam-
mæðra eru John Ives, Margaret
Svana (Peggy), Robert Eric,
Thomas Olafur og Laura Agusta
sem er fæddur í Nairobi í Kenýa.
Inga fluttist aftur til Íslands árið
1963, hóf nám í læknisfræði og
lauk kandidatsprófi vorið 1971.
Hún starfaði sem heimilislæknir á
Íslandi árin 1971 til 1974. Hún var
læknir í Vestmannaeyjum þegar
gosið hófst árið 1973 og var starf-
andi læknir Vestmannaeyinga á
Reykjavíkursvæðinu eftir gosið.
Árið 1974 flutti hún ásamt eigin-
manni sínum og tveimur ungum
börnum, barnshafandi að þriðja
barninu, til Kenýa í Austur-
Afríku. Í Bungoma í Kenýa setti
hún á fót læknisstofu og rak hana
til ársins 1977. Árin 1977 til 1989
starfaði hún sem sjúkrahús- og
heimilislæknir í Reykjavík. Árið
1989 fluttist öll fjölskyldan til Wel-
lesley en þá hafði fjórða barnið
bæst í hópinn. Inga lagði stund á
sérnám í geðlækningum og öðlað-
ist réttindi sem slík árið 1993. Eft-
ir það starfaði hún sem geðlæknir
á Boston-svæðinu, en lengst af,
eða frá 1996 til dauðadags, á
Bridgewater State Mental Hospit-
al, sem er sjúkrahús fyrir afbrota-
menn með geðræn vandamál.
Minningarathöfn um Ingu var
haldin í Wellesley Hills Congrega-
tional Church laugardaginn 20.
október.
Útför Ingu fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
(Lilly). Þau eru öll
búsett í Bandaríkj-
unum.
Sex systkini henn-
ar samfeðra, öll bú-
sett á Íslandi, eru
fædd á árunum 1947
til 1963, en þau eru
Matthea Kristín,
Haraldur, Sveinn,
Rannveig, Sturlaug-
ur og Helga Ingunn.
Inga giftist hinn 5.
febrúar 1966 Hauki
Þorgilssyni, við-
skiptafræðingi frá
Vestmannaeyjum, f. 23. maí 1938.
Þeim varð fjögurra barna auðið,
en þau eru: 1) Svana Lára, tækni-
fræðingur hjá lyfjaþróunarfyrir-
tæki í Boston, Genzyme, f. 16. apr-
íl 1968, gift Matthew Wagstaff,
slökkviliðsmanni. 2) Katrín, nemi í
alþjóðasamskiptum við Háskóla
Íslands, f. 16. maí 1973. 3) Haukur
Jóhann, flugstjóri í Bandaríkjun-
um, f. 17. ágúst 1974. 4) Helga
Margrét, enskukennari í Boston, f.
29. október 1979. Þau eru öll fædd
í Reykjavík, nema Haukur Jóhann,
Þegar ég kveð systur mína hrann-
ast upp minningar liðinna daga. Ég
sé fyrir mér mynd í stofunni hjá
ömmu Ingunni af fallegri stúlku, sé
fyrir mér ömmu strjúka varlega yfir
myndina, stoltið leynir sér ekki í
röddinni þegar hún segir; „Hún er
falleg, hún systir ykkar í Ameríku,
hún Ingunn Helga“. – Hún var
fyrsta barnabarn afa og ömmu og
skírð í höfuðið á föðurömmu og lang-
ömmu sinni á Akranesi. Tilveran lof-
aði góðu og barnið umvafið kærleika
og ást.
Örlögin höguðu því þannig að Inga
systir fluttist til Boston með móður
sinni og amerískum stjúpföður sín-
um innan við tveggja ára gömul, en
þá voru faðir okkar og Svana móðir
hennar ný-fráskilin. – Tíðarandinn í
henni Ameríku leyfði ekki að segja
börnum sannleikann og hún var því
orðin 12 ára þegar hún uppgötvaði
hver hennar raunverulegi faðir var.
Hún rakst á skjöl sem leiddu hana í
allan sannleikann um uppruna sinn.
Þessa vendipunkts minntist hún
ávallt, enda breytti þetta allri henn-
ar tilveru. – Föðurfjölskyldan mátti
ekkert samband hafa við hana í ára-
raðir en okkur áskotnuðust myndir
að vestan og einnig fréttist af yfir-
burðum hennar í skóla. Ég lærði,
löngu áður en ég sá hana, að bera
virðingu fyrir henni, og ég lærði líka
að sakna hennar, því amma og afi
héldu öllum slíkum tilfinningum til
haga.
Sem glæsileg 16 ára stúlka var
hún allt í einu komin til Íslands og
talaði þá einungis amerísku og var
okkur svolítið framandi, en samt sem
áður hef ég frá því ég man hana fyrst
fundið fyrir afar sterkum böndum.
Kannski er það hin ættlægi þegj-
andaleiki sem einkenndi hana, sem
ég þekki svo vel, sem batt okkur.
Okkur þótti báðum gott að þurfa
ekki að tala nema það nauðsynleg-
asta. Hún nennti ekki að þvarga um
það sem enginn fær breytt og hún
fyrirgaf skilyrðislaust. Umburðar-
lyndi og visst fordómaleysi var henn-
ar aðalsmerki og skilningur á mann-
legum breyskleika og húmor var
aldrei langt undan. Hún var sterk,
ekki upptekin af almenningsáliti og
lét sér fátt finnast um allt prjál og
pjatt. Hún var með vel tamda skaps-
muni og vissi alltaf hvað hún vildi.
Þegar amma sendi hana í hús-
mæðraskóla til að læra kvenleg
fræði og það átti að bæta íslensku-
kunnáttuna, sagði hún hingað og
ekki lengra. „Ég er að fara í lækn-
isfræði,“ sagði hún. Því námi lauk
hún með glæsibrag frá Háskóla Ís-
lands og vann sem læknir í Kenýa og
á Íslandi. Fyrir tæpum tuttugu árum
fór hún til Boston með sína stóru
fjölskyldu til að læra geðlæknisfræði
fyrir ósakhæfa afbrotamenn og vann
í Bandaríkjunum við það erfiða starf
meðan kraftar entust.
Undanfarna mánuði hafði hún
barist við ólæknandi sjúkdóm. Hún
hélt alltaf ró sinni og reisn, tók örlög-
um sínum með bros á vör. Haukur og
börnin þeirra hafa sýnt mikinn
styrk, vakað yfir henni og veitt henni
hjálp til að vera heima til síðasta
dags. Hún var jafn óhrædd og tilbúin
að fara í þessa hinstu ferð og allar
hinar sem á undan eru farnar.
Ég veit að ég tala fyrir hönd henn-
ar mörgu systkina þegar ég segi, við
vorum öll stolt af stóru systur og
biðjum henni og fjölskyldu hennar
allrar blessunar.
Haraldur Sturlaugsson.
Meira: mbl.is/minningar
Ingunn Helga Sturlaugsdóttir bar
með sér glæsileika og góðar gáfur.
Hún fór eigin leiðir, var sjálfstæð í
hugsun og óhrædd að takast á við
vandasöm verkefni. Hún stóð traust-
um fótum í ólíkum heimum, átti ræt-
ur á Íslandi en ólst upp í Bandaríkj-
unum og þar átti hún heimili síðustu
tvo áratugina.
Inga Helga var dóttir hjónanna
Sturlaugs H. Böðvarssonar og
Svönu Guðrúnar Jóhannsdóttur,
móðursystur minnar. Þau bjuggu á
Akranesi en slitu samvistir þegar
Inga var á barnsaldri. Móðir hennar
giftist síðar Roger B. Hodgson,
bandarískum verkfræðingi sem hér
var í setuliði Bandaríkjamanna á
stríðsárunum. Með þeim fluttist hún
til Bandaríkjanna og stóð heimili
þeirra í Wellesley í Massachusetts.
Inga átti ellefu hálfsystkini, fimm
vestanhafs og sex á Akranesi. Öll
syrgja þau elstu systur sína.
Ég kynntist Ingu þegar hún kom
til Íslands til að læra læknisfræði við
Háskóla Íslands. Hún bjó um skeið í
skjóli móður minnar á æskuheimili
mínu á Kvisthaga 4. Okkur bræðrum
þótti mikið til Ingu koma. Hún var
glaðvær og skemmtileg og bar með
sér heillandi andblæ úr Vesturheimi.
Við gerðum okkar besta til að hjálpa
henni með íslenskuna þótt viður-
kenna verði að stundum var kennsl-
an ekki að öllu leyti á ábyrgum nót-
um. Oft var hlegið dátt þegar Inga
var nálæg.
Glæsilegur námsárangur í lækn-
isfræðinni sýndi hvað í henni bjó. Í
Háskólanum kynntist hún manni
sínum Hauki Þorgilssyni viðskipta-
fræðingi og hreifst af glaðlyndi hans
og atorku. Börn þeirra fjögur, Svana
Lára, Katrín, Haukur Jóhann og
Helga Margrét, sýnast hafa erft
bestu eðliskosti foreldra sinna.
Inga frænka var óvenjulega áræð-
in og hugrökk. Hún var stórfalleg
eins og móðir hennar og Magnea
amma okkar. Hún hafði aðlaðandi
framkomu, blíðlegt bros og hlýlegt
augnaráð.
Fyrir hönd móður minnar og
bræðra flyt ég Hauki og börnunum,
systkinum hennar og fjölskyldum
þeirra samúðarkveðjur.
Ólafur Ísleifsson.
Elsku Inga.
Þegar ég hugsa um þig koma
margar skemmtilegar myndir upp í
hugann. Afríka og slides-myndasýn-
ing á Vesturgötunni. Blokk í Foss-
voginum, grænn ormur á hjólum
sem við krakkarnir lékum okkur á,
svertingjakona, höll í Garðabænum
og svo margt skemmtilegt og soldið
skrýtið eða amk. öðruvísi. Þú varst
alltaf skrýtna og skemmtilega
frænkan mín. Ég man það vel þegar
ég fékk stundum að koma í heimsókn
til ykkar þegar ég var strákur. Ég
man hvað mér þótti það alltaf gaman
og spennandi, en ég man líka að ég
hafði ekki alltaf úthald í langan að-
skilnað frá Akranesinu.
Það var gaman að heimsækja ykk-
ur í Ameríkuna fyrir nokkrum árum
og ég hefði viljað eiga meiri tíma
með þér þar en skyldan kallaði eins
og svo oft. Það var líka frábært þeg-
ar þú og Kata sátuð með okkur
Stellu á hrauninu yfir glasi af víni
síðast þegar þú komst til landsins.
Það var gaman að sitja og spjalla við
ykkur um heima og geima, gömul
mál og nýrri. Það var verðmætt
kvöld og ég vildi óska þess að þau
hefðu verið fleiri, ég hefði viljað
ræða við þig um eitt og annað en það
verður að bíða betri tíma.
Ég á mjög auðvelt með að kalla
fram röddina þína í huganum, þenn-
an skemmtilega syngjandi hreim
sem hefur alltaf einkennt þig og þú
losnaðir aldrei við... sem betur fer.
Ég fæ tár í augun þegar ég skrifa
þessar línur vegna þess að á eftir að
sakna þín, þú varst dýrmæt frænka !
Takk og bless –
Ólafur Páll.
Ingunn Helga
Sturlaugsdóttir