Morgunblaðið - 12.11.2007, Blaðsíða 34

34 MÁNUDAGUR 12. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Margrét Björns-dóttir fæddist á
Vakursstöðum í
Vopnafirði 14. jan-
úar 1907, en fluttist
3 ára að aldri að
Refstað í sömu
sveit. Hún andaðist
2. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Rann-
veig Nikulásdóttir,
f. í Reykjavík 27.11.
1875 og Björn Páls-
son gullsmiður, f. á
Eyjólfsstöðum á
Völlum 31.12. 1854. Systkini
hennar voru Lára Guðrún, Dór-
hildur, Gunnar og Karl og fóst-
ursystir Guðrún Sigurjónsdóttir,
öll látin.
Margrét giftist 30. ágúst 1930
Kára Tryggvasyni kennara og rit-
höfundi frá Víðikeri í Bárðardal,
f. 23. júlí 1905, d. 1999. Foreldrar
Sigurði Karlssyni. Börn þeirra
eru Jökull og Lára. Börn Sigurðar
eru Jóhann og Lilja Guðrún. 2)
Sigrún, f. 1936, gift Finni Sveins-
syni, f. 1937, d. 2004. Dætur
þeirra eru: a) Annetta, f. 1959.
Dóttir hennar er Sólbjörk Áslaug.
b) Maríanna, f. 1961, gift Mikael
Krarup. Sonur þeirra er Ívan
Mikael. Dóttir Mariönnu er Marie
Pauline Pedersen. 3) Rannveig, f.
1938, giftist Elíasi Þ. Magnússyni
(skildu). Sonur þeirra er Kári, f.
1961, sambýliskona Hulda B.
Þrastardóttir. Dóttir þeirra er Íris
Lorange. Börn Kára eru Sigurjón
Ernir, Soffia Tinna og Davíð Kári.
4) Áslaug, f. 1941, d. 1998, var gift
Erlendi Lárussyni, d. 2005. Dóttir
Áslaugar og Dags Þorleifssonar
er Úlfhildur, f. 1968.
Margrét og Kári bjuggu í Víði-
keri til ársins 1954 er þau fluttu í
Hveragerði. Árið 1970 færðu þau
sig til Reykjavíkur og síðan í þjón-
ustuíbúð í Kópavogi.
Margrét verður jarðsungin frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
hans voru Sigrún
Ágústa Þorvalds-
dóttir og Tryggvi
Guðnason.
Margrét og Kári
eignuðust fjórar dæt-
ur. Þær eru: 1) Hild-
ur, f. 1933, gift Gísla
Eyjólfssyni, f. 1929.
Börn þeirra eru: a)
Eyjólfur, f. 1956,
sambýliskona Kristín
Guðmundsdóttir.
Börn Eyjólfs eru Kol-
brún og Gísli. Börn
Kristínar eru Helga,
Andri og Smári. b) Margrét, f.
1958, gift Karli Ómari Jónssyni.
Börn þeirra eru Gísli, sambýlis-
kona Hulda Ósk Traustadóttir,
Hildur Anna, sambýlismaður Óm-
ar Á. Óskarsson, synir þeirra Ósk-
ar Karl og Hjalti. Sonur Karls
Ómars er Óttar. c) Kári, f. 1960, d.
1963. d) Gunnhildur, f. 1967, gift
Langri vegferð er lokið. Margrét
tengdamóðir mín hefur fengið
hvíldina sem hún hafði þráð síð-
ustu árin.
Það er orðin rúmlega hálf öld
síðan ég kom fyrst inn á heimili
Margrétar og Kára með Hildi,
elstu dóttur þeirra. Mér var strax
tekið af þeirri alúð og gestrisni,
sem var þeim eiginleg og þeirra
aðall. Þau hjón höfðu þá flutt í
Hveragerði rúmu ári áður norðan
úr Bárðardal, þar sem þau höfðu
búið 24 ár í Víðikeri. Þar bjuggu
þá þrjár fjölskyldur í sama húsinu,
svo þröngt var setinn bekkurinn í
sátt og samlyndi. Auk búskapar
var Kári kennari í Bárðardal, en
ekkert skólahús var í dalnum held-
ur var þar farskóli. Skipst var á að
halda skólann á bæjum, austan og
vestan Skjálfandafljóts. Það hefur
ekki reynt lítið á húsmæður bæj-
anna þar sem skólinn var haldinn
hverju sinni. Það gefur augaleið að
það hefur verið í mörg horn að líta
hjá Margréti tengdamömmu er
skólabörnin bættust við í þrengslin
sem fyrir voru í Víðikeri, en þar
hefur gilt hið fornkveðna, „þar er
rúm, sem hjartarúm er fyrir“.
Eftir 16 ára veru í Hveragerði,
þar sem Kári var kennari og þau
húsverðir og bjuggu í skólanum,
fluttu þau til Reykjavíkur og
bjuggu á Eikjuvogi. Þaðan fluttu
þau í þjónustuíbúðir í Sunnuhlíð í
Kópavogi, þegar það var nýbyggt.
Margrét var bæði fróð og minn-
ug og það var gaman að heyra
hana minnast gamalla daga. Hún
var fædd á Vakurstöðum í Vopna-
firði en fluttist með foreldrum sín-
um að Refstað, þriggja ára gömul,
og það var hennar staður. Það
þurfti ekki að hlusta lengi á frá-
sagnir hennar úr æsku til að
skynja ást hennar og dálæti á hest-
um. Refstaðarheimilið var fjöl-
mennt og gestagangur mikill því
margir þurftu að hitta gullsmiðinn,
föður hennar. Þar var vinnufólk og
oft lærlingar hjá Birni og Benja-
mín bróðir Björns átti þar síðustu
árin. Þar var einnig til æviloka
Guðlaug Eiríksdóttir, „Gulla
gamla“ próventukona, sem Mar-
gréti var mjög kær og hún talaði
oft um. Einhvern tíma spurði ég
tengdaforeldra mína hvað þeim
fyndist mesta breytingin frá því að
þau voru ung, og svarið var, „það
voru stígvélin“. Mér kom svarið á
óvart, en áttaði mig fljótlega á því
hver munur það hefur verið fyrir
fólk, sem ekki átti annað en
skinnskó og gat iðulega ekki farið
út fyrir húsdyr án þess að blotna í
fæturna og standa í því allan dag-
inn við vinnu sína.
Margrét prjónaði mikið, því allir
urðu að fá vettlinga og sokka,
barnabörnin, barnabarnabörnin og
aðrir ættingjar og vinir. Prjónarnir
voru aldrei langt undan, fram á
síðasta ár. Alla afmælisdaga mundi
hún vel og allir þurftu að fá afmæl-
isgjafir og jólagjöfum var heldur
ekki gleymt. Hennar líf og hugsun
var fyrst og síðast umönnum og
velferð annarra, hún sjálf mætti af-
gangi. Tvö til þrjú síðustu árin fór
minni hennar og heilsu að hraka,
eftir slæma flensu, en hún klædd-
ist fram á síðasta dag og hafði oft
orð á hve starfsfólk Sunnuhlíðar
væri sér gott.
Rúmlega 100 ára langri vegferð
er lokið. Ég kveð og þakka tengda-
móður minni samfylgdina og elsku-
semina í gegnum árin og veit að
hún á góða heimkomu, þar sem
bíða vinir í varpa.
Gísli Eyjólfsson.
Mig dreymdi að ég væri í heim-
sókn hjá þér, sagði amma einn
daginn þegar ég kom til hennar.
Mér tókst að potast niður tröpp-
urnar og var komin inn í stofuna
og sest þegar ég vaknaði.
Þannig var lífið með ömmu, fullt
af sögum af draumum og dularfull-
um atburðum. Heimili þeirra á
Eikjuvoginum var krökkt af álfum
sem reglulega fengu að láni gull-
skæri, fingurbjargir og silkislæður.
Fylgjur væntanlegra gesta bönk-
uðu stöðugt upp á til að minna á
gestakomur og þá smalaði amma
saman spilunum á eldhúsborðinu
og hitaði kaffi og dró fram kleinur.
Eldhúsið var hennar drottningar-
dæmi, þar hafði hún frið fyrir stöð-
ugum óm útvarpsins úr stofunni;
afi kveikti á því á morgnana og
slökkti á kvöldin, burtséð frá því
hvort nokkur hlustaði eða ekki.
Inni í eldhúsi lagði hún kapal á
eldhúsborðinu, eða spilaði við þá
sem það vildu, prjónaði og bakaði,
og drakk linnulaust kaffi. Þaðan
fór hún í innkaupaferðir til kaup-
mannanna á næstu hornum, uppá-
búin með slæðu um hárið. Ég
mætti ömmu þinni með pönkaras-
læðu sagði vinur minn einu sinni,
og vísaði þá til fagurlega fjólu-
blárrar hálfgegnsærrar slæðu sem
var í miklu uppáhaldi hjá gömlu
konunni, enda fór hún vel við hrím-
hvítt hárið og dökk augun.
Undir það síðasta var gamla
konan orðin ósköp lúin. Henni
fannst hundrað ára afmælið vera
eins og hver annar brandari og tal-
aði mikið um hvort sankti Pétur
færi nú ekki að hleypa henni inn
fyrir hliðið. Og svo hló hún við.
Úlfhildur Dagsdóttir.
Það er með blendnum huga sem
við frændsystkinin setjumst niður
til þess að skrifa nokkur minning-
arorð um Margréti ömmu okkar.
Þakklæti fyrir að hafa fengið að
njóta hennar svona lengi en sorg
yfir því að nú sé þessum kafla í lífi
okkar lokið.
Upp í hugann koma ótal myndir
af ömmu; hvíta fallega hárið henn-
ar, glettinn svipurinn og smágerð-
ar hendurnar.
Eldhúskrókarnir hennar ömmu,
hvort sem var í Hveragerði, á
Eikjuvoginum eða í Sunnuhlíð voru
sérlega notalegir. Amma vildi alltaf
gefa okkur eitthvað að borða og
töfraði fram kökur og annað bakk-
elsi á milli þess sem hún spurði
frétta. Að maður vildi ekki neitt
var ekki hlustað á – bara eitthvað
annað dregið fram og fleira boðið.
Sjálf settist amma rétt sem
snöggvast en var fljót á fætur aft-
ur til að rétta eitthvað, ná í kaffi
eða gera annað sem gæti verið gott
fyrir okkur.
Á heimili ömmu og afa var alla
tíð mikill gestagangur og þar hitti
maður gjarnan aðra ættingja og
vini. Hjá ömmu og afa var alltaf
pláss fyrir alla þótt ekki væri hús-
næðið stórt.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Amma hefði sjálfsagt ekki viljað
að við skrifuðum langa lofræðu um
sig því það var ekki hennar stíll að
láta mikið á sér bera eða hafa sig
mikið í frammi. Umhyggjusemi
hennar var einstök, hún var alltaf
að hugsa um aðra.
Amma las mjög mikið alla tíð og
fylgdist vel með öllum fréttum.
Mundi nánast fram á síðasta dag
alla afmælisdaga barnabarna og
barnabarnabarna. Vildi að allir
fengju eitthvað. Amma prjónaði á
okkur og börnin okkar ótal sokka
og vettlinga sem ekki bara hlýjuðu
okkur öllum heldur voru líka ein-
staklega fallegt handverk.
Heyrnin dapraðist mikið með ár-
unum og sjónin síðustu árin líka.
Það kom samt ekki í veg fyrir
þakklæti hennar fyrir það sem hún
hafði. Ömmu leið mjög vel í Sunnu-
hlíð og viljum við þakka starfsfólk-
inu þar fyrir frábæra umönnun.
Um leið og við kveðjum ynd-
islega ömmu langar okkur að enda
á ljóði eftir afa, Kára Tryggvason:
Sofðu litla, ljúfa stúlkan mín,
ljóssins engill vakir dimma nótt.
Ef þú byrgir bláu augun þín,
brosir hann svo angurvært og rótt.
Og hann leiðir þig við hægri hönd
heim í svefnsins björtu draumalönd.
Húmsins slæða hnígur þétt að jörð,
haustsins hvítu perluböndum skreytt.
Leitar hæða hugans bænargjörð,
hlýir straumar ylja brjóstin þreytt.
Fyrir handan húmsins myrku svið
hjartað þráir ljóssins milda frið.
Eyjólfur, Margrét, Gunn-
hildur og Kári.
Látin er í hárri elli sómakonan
Margrét Björnsdóttir. Margrét
eða, Magga, eins og hún var nefnd
í minni fjölskyldu, var mágkona
ömmu minnar og mikil vinkona
hennar. Ég var ekki gömul þegar
ég heyrði fyrst sögur af Möggu og
um þær ríkti viss ljómi og gleði.
Magga var einstaklega greind og
fróð, sagði sögur og ræddi málin af
þekkingu og skynsemi. Hún sá
spaugilegar hliðar á málum og hló
svo fallega. Ekki var síðra að hún
var einstaklega góð og yndisleg
manneskja og lét sér annt um fjöl-
skyldu sína og fólk langt út fyrir
hana.
Heimsóknir til Möggu og Kára,
eiginmanns Möggu sem látinn er
fyrir nokkrum árum, voru hátíð-
arstundir og flestir fóru ríkari af
þeirra fundi. Þau tóku á móti okk-
ur eins og höfðingjum; rætt var um
bókmenntir, sögur sagðar og
veislukaffi reitt fram. Mér er ekki
síður minnistætt hversu mikið
amma mín lagði upp úr því að vera
í félagsskap þeirra. Áramót gat
hún ekki hugsað sér án þeirra. Eitt
skipti sem oftar ók ég henni til
þeirra. Úti var nánast stórhríð og
að verða ófært, amma bundin
göngugrind og hjólastól og við á
litlum fólksbíl. Mér leist ekki sér-
staklega vel á þetta ferðalag, en
amma lét engan bilbug á sér finna,
enda komumst við á leiðarenda og
var innilega fagnað.
Viðburðaríku og fallegu lífs-
hlaupi er lokið. Við minnumst
Möggu með virðingu og þakklæti.
Fjölskylda mín sendir ástvinum
samúðarkveðjur.
Helga Jónsdóttir.
Margrét Björnsdóttir
Elsku Linda. Nú er
komið að kveðju-
stundinni. Þetta eru
þung spor sem við
þurfum að stíga. Að þú skulir hafa
orðið bráðkvödd er alveg óútskýr-
anlegt.
Kona í blóma lífsins, aðeins 48
ára.
Þú áttir svo margt eftir að gera
og svo marga að gleðja. Alltaf varst
þú svo glöð og góð,
alltaf að hugsa um aðra, alltaf að
grínast. Við eigum öll eftir að sakna
Linda Alfreðsdóttir
✝ Þuríður LindaAlfreðsdóttir
fæddist í Reykjavík
17. febrúar 1959.
Hún lést á heimili
sínu 7. október síð-
astliðinn og var
jarðsungin frá Foss-
vogskirkju 18. októ-
ber.
þín svo mikið.
Það er sárt að
hugsa til þess að við
hittumst aldrei aftur.
Þegar ég hugsa til
þín þá á ég bara góð-
ar minningar og alltaf
brosir maður yfir því
sem þú sagðir eða
gerðir.
Það hlýjar manni
um hjartarætur að
hugsa til þín og að
hafa fengið að kynn-
ast þér. En rosalega
mikið eigum við öll eftir að sakna
þín, þú sem varst alltaf að koma
suður í heimsókn, sama hvað var að
gerast innan fjölskyldunnar, alltaf
komst þú og bara nærvera þín var
nóg fyrir alla.
Það er stórt tómarúm í hjarta
okkar allra, við munum ætíð sakna
þín.
Megir þú vaka yfir þinni fjöl-
skyldu og passa hana um ókomna
tíð,
bæbæ, elsku Linda.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund,
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði,
líf mannlegt endar skjótt
Jesús er mér í minni.
Mig á hans vald ég gef,
hvort ég er úti eða inni,
eins þá ég vaki og sef.
Hann er mín hjálp og hreysti.
Hann er mitt rétta líf.
Honum af hjarta ég treysti.
Hann mýkir dauðans kíf.
(Hallgrímur Pétursson)
Elsku Raggi, Alfreð, Kristinn,
Stella, Elmar og Rakel. Ykkar
missir er mestur og sárastur. Megi
Guð halda verndarhendi yfir ykkur
og leiða ykkur í gegnum sorgina.
Ella, Hlynur
og dætur.
Elskulega, yndis-
lega amma mín hefur
kvatt í bili. Á þessum mánuði sem ég
vissi fyrir víst að komið væri að
kveðjustund hafa fallegu minning-
arnar sem ég á um þig hellst yfir
mig. Að mínu viti er ekki hægt að
kjósa sér betri ömmu og forréttindi
að fá að kynnast þér.
Eftir að ég kom í heiminn og fór
af spítalanum kom ég beint heim til
þín, ég var skírð eftir þér og hef ég
alltaf verið stolt af því. Það eru for-
Sigrún Ingólfsdóttir
✝ Sigrún Ingólfs-dóttir fæddist á
Tjörn í Aðaldal í
Suður-Þingeyj-
arsýslu 2. mars
1918. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Hlévangi í Keflavík
aðfaranótt 24. sept-
ember síðastliðinn
og var úrför hennar
gerð frá Keflavík-
urkirkju 2. október.
réttindi fyrir litla
hnátu að búa nálægt
ömmu og afa og geta
hvenær sem er nælt
sér í knús og hlýju.
Það var svolítið erfitt
að flytja í burtu og
það alla leið inn í
Reykjavík en mamma
og pabbi pössuðu upp
á að ég kæmi í heim-
sókn eins oft og ég
vildi. Ég var ekki há í
loftinu þegar ég kom
með rútunni til að
verja með þér helgi
eða viku að sumri. Þú komst alltaf
að sækja mig í rútuna þó ég þyrfti
bara að hlaupa yfir rólóvöllinn. Það
var alltaf svo notalegt að koma inn á
Ásabrautina. Þú byrjaðir alltaf á því
að blása og nudda hlýju í litlar hend-
ur og fætur og gafst mér eitthvað í
svanginn.
Þær voru ófáar fjölskyldustund-
irnar á Ásabrautinni. Þú varst aðal-
manneskjan í öllu, hvort sem það
var berjatínsla og sultugerð, slát-
urgerð eða jólabakstur. Svo eyddi
stórfjölskyldan öllum stórhátíðum
hjá ykkur afa.
Það var mér svolítið erfitt þegar
afi dó og þú fluttir á Kirkjuveginn.
Ég átti erfitt með að sætta mig við
breytingarnar en hlýjan og notaleg-
heitin sem þú skapaðir á nýja staðn-
um gerðu það auðveldara. Þú tókst
alltaf svo vel á móti mér, með opinn
arminn og koss á kinn. Og alltaf var
nóg til í svanginn. „Má ekki bjóða
þér eitthvað? – brauð, ávexti, ís, gos,
viltu ekki eitthvað?“ Ég var löngu
búin að rífa upp ísskápinn áður en
þú kláraðir setninguna.
Elsku amma mín. Mig langar að
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gefið mér og gert fyrir mig og börn-
in mín. Ég mun geyma allar góðu
minningarnar sem ég á um þig og
deila þeim með börnum mínum. Ég
mun sjá til þess að þau þekki þessa
góðu og hlýju konu sem ég fékk að
kynnast og átti svo stóran þátt í lífi
mínu. Vertu bless í bili, amma mín
og megi góður Guð varðveita þig og
afa.
Þín
Sigrún Ágústa