Morgunblaðið - 18.04.2008, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 18. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Úlrik Ólasonfæddist á
Hólmavík 4. júní
1952. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 9. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru Óli
E. Björnsson, fyrr-
verandi kennari,
síðar skrif-
stofumaður á Akra-
nesi, f. 17.4. 1926,
og kona hans Inga
Dóra Þorkelsdóttir
húsmóðir, f. 8.10.
1931. Systkini Úlriks eru Þorkell
Örn, kennari, ritstjóri og þýðandi
í Reykjavík, f. 23.9. 1953; Björn
Valur, starfsmaður Brimborgar í
Reykjavík, f. 25.9. 1954, kvæntur
Dísu Pálsdóttur; og Sigríður,
sóknarprestur á Hólmavík, f. 15.5.
1960, gift Gunnlaugi Bjarnasyni.
Hinn 26.12. 1978 kvæntist Úlrik
Margréti Árnýju Halldórsdóttur,
kennara, hjúkrunarfræðingi og
BA í grísku, f. 1.1. 1951. Foreldrar
hennar voru Halldór Sigurðsson
Árnason, netagerðarmaður á
Akranesi og síðar í Færeyjum, f.
29.12. 1924, d. 2.9. 1980, og kona
hans Guðríður Margrét Erlends-
dóttir, f. 22.12. 1923, d. 27.8. 1964.
skyldum fræðum við Kaþólsku
kirkjutónlistarakademíuna í Re-
gensburg í Þýskalandi og lauk
þaðan burtfararprófi. Hann
kenndi fyrst eftir heimkomuna
einn vetur við Tónlistarskólann á
Akranesi, en fluttist þá til Húsa-
víkur þar sem hann tók við stöðu
skólastjóra Tónlistarskólans og
varð síðar organisti kirkjunnar
þar. Árið 1987 réðst Úlrik til
Kristskirkju í Landakoti og var
fastráðinn organisti og kórstjóri
við hana til dauðadags. Þá var
hann einnig organisti við Víði-
staðakirkju í Hafnarfirði frá 1990.
Ennfremur kenndi hann alla tíð
við ýmsa tónlistarskóla og stofn-
aði loks tónlistarskóla fyrir
nokkrum árum við Landakots-
skóla. Sá tónlistarskóli rann síðar
saman við Tónskólann DoReMí.
Úlrik stýrði ýmsum kórum en
lengst Söngsveitinni Fílharmoníu
árin 1988-1996. Hann lék á fjöl-
mörgum tónleikum, ýmist sem
undirleikari eða einleikari og út-
setti mörg verk. Hann stundaði
tónsmíðanám hjá Helmut Neu-
mann, prófessor í Vínarborg, vet-
urinn 1997-1998. Eitthvað mun
liggja eftir hann af tónsmíðum frá
þeim tíma og ennfremur fáein
sálmalög frá allra síðustu árum.
Úlrik verður sungin sálumessa í
Kristskirkju í Landakoti í dag og
hefst hún klukkan 13.
Synir Úlriks og Mar-
grétar eru: 1) Andri,
viðskiptafræðingur í
Reykjavík, f. 13.1.
1977, sambýliskona
Ásdís Kjartansdóttir
viðskiptafræðingur,
f. 27.10. 1978. Börn
þeirra eru Ármann,
f. 25.8. 2003 og
Kjartan Úlrik, f.
30.1. 2007. Áður átti
Andri börnin Gabríel
Hjaltalín, f. 6.7. 1997,
d. 1. nóv. sama ár, og
Agnesi Hjaltalín, f.
11.2. 1999. Móðir þeirra er Dögg
Hjaltalín, viðskiptafræðingur í
Reykjavík, f. 22.2. 1977. 2) Hall-
dór Óli, viðskiptafræðingur í
Reykjavík, f. 29.3.1981, sambýlis-
kona Hildigunnur Helgadóttir
nemi, f. 5.9. 1983. Dóttir þeirra er
Hekla Margrét, f. 15.11. 2006. Áð-
ur átti Úlrik soninn Örn, f.
12.3.1976. Móðir hans er Kristín
Jónsdóttir, f. 27.6. 1950.
Úlrik lauk gagnfræðaprófi á
Akranesi 1969. Hann hóf snemma
tónlistarnám, fyrst á Akranesi
undir verndarvæng Hauks Guð-
laugssonar, en nam síðar í
Reykjavík. Árin 1976-1980 lagði
Úlrik stund á nám í orgelleik og
Þetta er svo óraunverulegt en því
miður blákaldur raunveruleikinn,
tengdafaðir minn og besti vinur Dóra
míns er farinn og mun aldrei koma
aftur.
Þín verður sárt saknað og þess
ótrúlega persónuleika sem þú hafðir
að geyma. Þú varst flottur en um-
fram allt með eindæmum skemmti-
legur og góðhjartaður.
Ég fann strax á fyrsta degi fyrir
þessum góða anda sem umlukti þig
og þær eru ófáar stundirnar sem ég
man eftir þér að fíflast með strákun-
um þínum.
Þið feðgar voruð líkir og Dóri
geymir stóran part af þér sem mér
þykir afar vænt um.
Þú kenndir mér margt og ég mun
stolt segja Heklu Margréti frá þeim
persónuleika og því hjarta sem Úlli
afi hennar hafði að geyma.
Það er mér mikill heiður að hafa
fengið að kynnast þér og ég kveð þig
með sorg í hjarta en með góðar minn-
ingar sem lifa að eilífu.
Hildigunnur Helgadóttir.
Nú er ástkær bróðir okkar farinn í
sína lokaför, miklu fyrr en verða
skyldi, eftir snarpa baráttu við þung-
bæran sjúkdóm. Skömmu fyrir and-
látið nefndi hann þetta orð við eitt
okkar: „sólarsigurför“. Við trúum því
að hann hafi með þessu vísað til þess
sem þá var orðið óumflýjanlegt. Það
væri líka í fullu samræmi við það lífs-
viðhorf hans að endir alls birtist ekki
í dauðanum heldur í þeirri von sem
er okkur öllum kunn. „Öll deyjum við
á kristilegum tíma,“ sagði hann fyrir
örfáum vikum og brosti við.
Tónlistin varð vettvangur Úlriks
og þótt hann hyrfi allt of snemma
héðan, þá nálgast starfsævi hans þó
að fylla fjóra áratugi. Hann var sí-
starfandi, enda greiðvikinn og sam-
viskusamur. Ýmsum hjálpaði hann
einnig með öðrum hætti þótt leynt
færi, enda fannst honum ástæðulaust
að kynna eigin kosti. Ætli það hafi
ekki verið hans helsti löstur? Okkur
þykir vænt um að hann samdi fáein
sálmalög á síðustu árum. Þó að þau
yrðu ekki mörg sýna þau þó að
minnsta kosti að hann skorti í engu
hæfileikann til tónsköpunar, en alls
óþörf hlédrægni hans hefur senni-
lega komið í veg fyrir meiri umsvif á
því sviði.
Betri bróður hefðum við ekki get-
að hugsað okkur, umhyggjusaman
og hjartahlýjan. Þegar eitt okkar
veiktist af flensu um páskana síðustu
hringdi hann tvisvar að spyrja frétta
og athuga hvort hann gæti eitthvað
hjálpað. Þá var hann sjálfur orðinn
fársjúkur.
Við kveðjum bróður okkar nú með
sárum söknuði en þökkum líka fyrir
margra áratuga samveru sem aldrei
bar skugga á. Auk þess sjáum við í
sonum hans og barnabörnum ýmsa
þá eðlisþætti sem einkenndu hann,
stutt í skelmisbrosið og hugulsemi og
geðþekk framkoma í örum vexti í
þeirri kynslóð.
Veri minning Úlriks bróður okkar
ævinlega blessuð.
Þorkell Örn, Björn Valur
og Sigríður.
Úlrik, okkar kæri vinur, greindist
með illvígan sjúkdóm fyrir aðeins um
fimm mánuðum. Það er sárt að horfa
á eftir einstökum vini hverfa úr þess-
ari jarðvist í blóma lífsins.
Ég skil ekki hvernig lífið líður,
sagði dóttir okkar þá sex ára gömul í
göngutúr á góðviðrisdegi norður á
Húsavík fyrir margt löngu. Það þarf
ekki sex ára barn til að mæla þessi
vísdómsorð, því okkur sem eldri er-
um skortir flest skilning á hvernig
lífið líður. Við skynjum þó hve hratt
tíminn líður og hve mikilvægt er að
rækta og hlú að þeirri vináttu sem
myndast við leik og störf.
Vinasamband okkar við Úlrik og
fjölskyldu hans hófst upp úr 1980 og
á rætur að rekja til Húsavíkur. Við
hjónin bárum gæfu til að halda í og
styrkja vinatengsl við Úlrik og Mar-
gréti þrátt fyrir búferlaflutninga
milli landshluta og landa. Oft verða
slíkir búferlaflutningar til að sam-
bönd milli fólks rofna. Það var svo
um síðustu aldamót að hugmynd
vaknaði um að við ættum að efla enn
frekar tengslin og virkja fleiri vini
frá Húsavíkurárunum. Ekki var látið
sitja við orðin tóm og ákveðið að hitt-
ast í september árið 2000 á Hvamms-
tanga. Þar varð til „Stangarhópur-
inn“ sem upp frá því hefur sem hópur
átt margar ógleymanlegar stundir
bæði hér heima og erlendis.
Það er notalegt að ylja sér við end-
urminningar og finna fyrir og minn-
ast þægilegrar nærveru Úlriks sem
einkenndist af glettni, hlýju og ein-
lægni. Þrátt fyrir erfið veikindi hélt
hann þessum eiginleikum fram á
hinstu stund.
Við sem eftir erum horfum á eftir
góðum dreng og einstökum vini með
sorg og söknuð í brjósti, meðan þau
sem handan okkar tilveru standa
opna arma sína er hann birtist.
Brátt nú hrindir bát úr vör
bjart mun röðull skína.
Í góðri sólarsigurför
sæll mun róminn brýna.
Við biðjum almættið um að styrkja
alla ástvini hans í sorginni.
Minning um góðan dreng lifir.
Viðar og Guðrún.
Það er margs að minnast þegar
kærir vinir kveðja þetta jarðlíf,
margs að sakna og margt sem vekur
gleði þegar rifjað er upp.
Þegar ég lít til baka finnst mér
eins og ég hafi alltaf þekkt Úlla, en
fyrsta stóra minningin um hann var
þegar hann og Gréta , mín besta vin-
kona, voru að stíga sín fyrstu skref í
tilhugalífinu og hann bauð okkur á
einkatónleika í tónlistarskólanum á
Akranesi. Við vorum bara tvær að
hlusta þetta kvöld, ekki man ég hvað
hann spilaði á flygilinn, en hrifningin
og töfrarnir lifa enn í minningunni!
Úlli og Gréta giftu sig og bjuggu
meðal annars í Þýskalandi þar sem
Úlli var við nám og með þeim var
sonur þeirra Andri og var gaman að
heimsækja þau þangað.
Seinna fæddist þeim annar sonur,
Halldór Óli, en þá voru þau komin
heim. Þau bjuggu um tíma á Húsavík
og eignuðust þar góða vini; seinna
bjuggu þau svo á Stór-Akranessvæð-
inu, Reykjavík, og nú síðast í Kópa-
vogi. Fyrir átti Úlli soninn Örn, svo
hann var sannarlega ríkur maður.
Fjölskyldan var Úlla allt, hann
elskaði sína stækkandi fjölskyldu,
barnabörnin, tengdadæturnar, syn-
ina og klettinn í lífi sínu hana Grétu.
Heimili Úlla og Grétu hefur alltaf
staðið opið öllum vinum og ættingj-
um og hef ég eins og margir aðrir
verið eins og grár köttur á heimilinu
alla tíð. Úlli hringdi oft og spurði:
„Ertu ekki að koma, ég er að grilla.“
Og svo stundum sagði hann þegar ég
kom: „Ohh, ertu komin, verðurðu
nokkuð lengi?“ Þannig elskaði hann
að spauga og stríða og skemmtum
við okkur konunglega þegar þessi
gállinn var á honum, sem var oft.
Úlli var mikill lífsnautnamaður og
naut sín best í faðmi fjölskyldu og
vina, oftar en ekki sá hann um grillið
og að loknu „gúffi“ var sest út með
öllara og sígó í rólegheitunum.
Úlli hafði persónueiginleika sem
flestir vildu gjarnan hafa, elskulegur
og hjálpsamur, friðarins maður, góð-
ur maður í gegn og algerlega æðru-
laus sem kom best í ljós í hans
snörpu og erfiðu veikindum. Húmor-
inn var aldrei langt undan og hjálp-
aði það ástvinum hans að takast á við
erfiða daga.
Dýrmætar verða minningarnar
um Kaupmannahafnarferðina sem
við fórum í saman til Siggu og Bents í
október síðastliðnum, „Októberhóp-
urinn“, og áttum við þar fjóra dásam-
lega daga, en ekkert okkar grunaði
þá að skuggadagar veikinda væru
fram undan hjá okkar kæra Úlla.
Mikill öðlingur hefur kvatt og
verður hans sárt saknað. Ég votta
foreldrum Úlla þeim Óla og Ingu
Dóru, systkinum hans og mökum,
innilega samúð. Elsku Andri, Hall-
dór Óli, Örn, Hildigunnur, Ásdís og
börn, verið dugleg að hugga hvert
annað og ylja ykkur við góðar og
skemmtilegar minningar.
Elsku Gréta mín, þú veist hvar
mig er að finna, þú ert sterkust og
best! Guð veri með þér og öllum ást-
vinum Úlla.
Samúðarkveðjur til ykkar allra frá
mömmu, Karólínu Hrönn og Söndru
og fjölskyldu.
Hrönn Eggertsdóttir.
Þakklæti er mér efst í huga á
kveðjustund Úlriks Ólasonar. Þakk-
læti fyrir að fá að kynnast Úlrik og fá
að raula með kórnum í katólskum
messum, þótt ramlútersk sé færð til
bókar og get ekki státað af kirkju-
rækni fyrr en ég fann guðinn okkar
allra á Landakotshæðinni. Þakklát
er ég Úlrik fyrir að umbera mig oftar
en ekki nótnalausa á elleftu stundu
að mæta á kóræfingar, gleraugun
ekki til staðar sem gat kostað smá-
töf að bjarga. Þakklæti mitt á sér
engin takmörk fyrir að fá aldrei
skammir þegar trois vals eftir Chop-
in tók að hringja símanum mínum í
miðri andakt messunnar eða bara á
kóræfingu, þá sendi Ulrik mér sitt
annars blíðlega auga með brúnina
niðri og ég sjokkeraðist smá. Aldrei
vont orð, aldrei skammir, það var
ekki hans stíll, augabrýnnar af-
greiddu málið.
Þakklætið nær einnig til Mar-
grétar hans góðu konu og söng-
félaga. Þau hjónin voru fádæma dug-
leg að halda okkur kórfélögunum
matarboð að heimili þeirra í Kópa-
vogi, það var haust-, vor- og vetrar-
fagnaður eða bara fagnaður. Úlrik
stóð úti á verönd við grillið, þetta
voru mikil magablót með meiru, við
vorum að skemmta okkur, slaka á
svo ég gat mætt bæði gleraugna- og
nótnalaus, enda lagt blátt bann við
söng í þessum boðum. Það var mikið
borðað, enn meira talað og mikil
hlátrasköll, bara gaman.
Þakklæti mitt fyrir óborganlegar
utanlandsferðir sem sem kórfélag-
arnir fórum saman til Vínarborgar,
Rómar og síðast til Kraká, sem var
farið til í nóvember síðastliðnum. Úl-
rik þá sárlasinn af meintri flensu en
var samt hrókur alls fagnaðar og
ekkert okkar renndi í grun að kallið
væri komið og þessi ferð væri hans
hinsta í þessari jarðvist.
Elsku Margrét, guð gefi þér og
fjölskyldunni allri styrk og blessun
og varðveiti minningu Úlriks Ólason-
ar.
Anna Agnars.
Okkur systur langar að minnast
Úlriks nokkrum orðum. Þegar við
hugsum til baka kemur Vínarborg
oft upp í hugann, allar þær góðu og
skemmtilegu stundir sem við áttum
þar saman. Fyrir tilviljun fóru pabbi
og Úlli til Vínar í tónlistarnám á
sama tíma. Það var mikið lán fyrir
okkur öll að eiga hvert annað að þar.
Við hittumst oft og það var alltaf til-
hlökkunarefni þegar von var á Úlla,
Margréti og Dóra í heimsókn í Max
Reinhardtgasse og ekki síður að
heimsækja þau í Probusgasse þar
sem þau bjuggu á fyrrverandi bú-
garði með vínvið og kirsuberjatré í
garðinum. Þau leigðu hjá konu sem
Úlli nefndi strax Tröllu uppá ís-
lensku. Þarna voru þau rétt hjá
Beethoven-húsinu og fannst okkur
það vel við hæfi.
Úlli var alltaf léttur í skapi og tók
okkur ávallt fagnandi. Hann fylgdist
vel með námsframvindu og öllum
högum okkar. Alltaf voru viðbrögðin
og tilsvörin þau sömu þegar hann
fékk jákvæðar fréttir: „Vaaaaahahá-
áá maður“ og svo kom „oooooóóútrú-
legt“ eða „ooooóútrúúúlega frá-
bært“. Hann lét okkur alltaf vita hve
stoltur hann var af okkur. Já hann
Úlli var skemmtilegur, góður og kær
vinur, líka góður félagi, hann kunni
að tala við og koma til móts við sér
yngri, ávallt reiðubúinn að hjálpa og
hvetja áfram. Það var svo margt í
Úlla sem hægt er að taka sér til fyr-
irmyndar eins og til dæmis það að
aldrei heyrðist hann hallmæla
nokkrum manni, það mesta sem
hann sagði var: „Já þetta er nú bara
svona.“ Við söknum hans sárt en
þökkum um leið fyrir að hafa átt
hann að vini, þökkum honum allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an. Úlli er lagður í sína hinstu för og
við sjáum hann fyrir okkur stjórna
gleðisöng englakórs á himnum.
Úlrik Ólason
✝
Ástkær bróðir okkar, mágur og frændi,
JÓN SKÚLI RUNÓLFSSON,
Keilusíðu 9b,
Akureyri,
lést þriðjudaginn 15. apríl á hjartadeild
Landspítalans við Hringbraut.
Útförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Bjarney Þuríður Runólfsdóttir, Bragi Agnarsson,
Ragnheiður Björg Runólfsdóttir, Snorri Björnsson.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og bróðir,
SIGURÐUR GUÐLEIFSSON,
andaðist að morgni fimmtudagsins 17. apríl.
Sangka Thana,
Þórarinn Már Sigurðsson, Ingibjörg Sigurbjörnsdóttir,
Ragnhildur, Sigríður Þyrí, Atli Már
og systkini hins látna.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
HELGA E. HANSEN,
Álakvísl 3,
Reykjavík,
lést föstudaginn 4. apríl.
Jörmundur Ingi Hansen,
Eiríkur Hansen, Þórunn María Jóhannsdóttir,
Geirlaug Helga Hansen, Davíð Kristján Guðmundsson,
Skúli Hansen, Sigríður Stefánsdóttir,
Ingibjörg Dóra Hansen, Gunnar Börkur Jónasson,
Ragnheiður Regína Hansen, Gunnar Pétursson,
ömmubörn og langömmubörn.