Morgunblaðið - 15.08.2008, Blaðsíða 24

24 FÖSTUDAGUR 15. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ HjörtþórÁgústsson
fæddist í Reykjavík
14 .febrúar 1921.
Hann lést á Drop-
laugarstöðum 7.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Rann-
veig Einarsdóttir f.
8.4. 1895 á Strönd í
Meðallandi d. 4.3.
1990 og Ágúst Jóns-
son f. 19.12. 1868, d.
28.6. 1945. Systkini
Hjörtþórs: Ágústa f.
29.10. 1914, d. 8.7. 2005. Jón f . 9.4.
1918, d. 17.12. 1995, Þórlaug, f.
6.8. 1919, d. 26.12. 1919, Sverrir f.
17.3. 1924, d. 25.12. 1982, Har-
aldur, f. 25.9. 1926, d. 18.8. 1999,
dóttur. Börn þeirra. Hjörtþór f.
21.6. 1978, Ingólfur Ágúst f. 27.10.
1984. Stjúpdóttir Hjörleifs. Hulda
María Björnsdóttir f. 8.6. 1969.
Sambýliskona Hjörleifs er Ásta
Leifsd. 3) Rannveig f. 31.10. 1951
Var í sambúð með Jóni Stef-
ánssyni. Synir Arnar Þór f. 7.7.
1974, kona Elísabet Björgvinsd.
Þau eiga 2 börn, Jón Páll f. 12.12.
1976. Var giftur Fjalari Ólafssyni.
Hjörtþór stundaði nám í Austur-
bæjarskólanum og Iðnskólanum í
Reykjavík. Lengst af starfaði hann
hjá Rafmagnsveitu Reykjavíkur
við eftirlitsstörf. Hann starfaði
mikið fyrir SÍBS og Fél. raf-
magnseftirlitsm. og átti sæti í
stjórnum þeirra. Hann var list-
fengur og málaði talsvert um æv-
ina og fór um tíma í myndlist-
arskóla.
Útför Hjörtþórs fer fram frá
Kirkju Óháða safnaðarins í dag og
hefst athöfnin kl. 15.
Einar f. 16.5. 1928, d.
5.2. 1932, Reynir f.
26.9. 1929, d. 2.10.
1929. Hálfsystur
Hjörtþórs samfeðra
voru Lára, Ágústa,
Steinunn og Þórdís
sem eru allar látnar.
Hjörtþór var giftur
Ólöfu Hjörleifsd. f.
16.1. 1927. Þau
skildu. Börn þeirra
eru 1) Arnar f. 14.6.
1948, d. 15.12. 1969.
Kona Esther Guð-
mundsd. Dætur Lilja
Björk f. 22.3. 1967 á 5 börn. Helga
Ólöf f. 28.4. 1968. Eiginmaður Jón
Ingiþór Jóhannsson. Þau eiga 4
börn. 2) Hjörleifur Ágúst f. 26.11.
1949. Var giftur Maríu Ingólfs-
Elsku pabbi minn.
Nú þegar þú hefur lokið ævigöngu
þinni, langar mig til að minnast þín
og lífshlaupsins nokkrum orðum. Þú
kveður nú síðastur systkina þinna 5
systra og 3 bræðra sem komust til
fullorðinsára, en þrjú dóu í æsku.
Lifað hefurðu langa ævi, lengur en
margur hugði og ekki síst þú sjálfur.
Ungur maður tókst þú á við hvíta
dauða, berklana og hafðir betur í
þeim bardaga, en varst vígmóður.
En þú hélst áfram ótrauður, enda
baráttumaður.
Þið mamma komið bæði af Vífils-
stöðum í kringum 1948 og stofnið síð-
an fjölskyldu og eignist 4 börn. Eitt
lést í bernsku en fyrir átti mamma
einn son. Það voru erfiðir tímar á
þessum árum, sérstaklega fyrir ungt
fólk og fólk almennt að fá húsnæði.
Margir urðu að sætta sig við
bragga, eða jafnvel eitthvað verra og
fengu ekki allir einu sinni það. Hópur
fólks og mest barnafólk byrjar að
byggja í holtinu inn við Suðurlands-
braut, eða réttara sagt grjótinu sem
nóg var af þar og ekki voru notaðar
stórvinnuvélar til að grafa grunna.
Lóðir fengust til bráðabirgða og
hafðir þú eins og fólkið miklar vænt-
ingar, að þar yrði skipulagt smá-
íbúðahverfi seinna. Þú varst valinn
til forustu hverfisfélags, sem varð
nokkuð ágengt með góðum velvilja
Gunnars Thoroddsen sem þá var
borgarstjóri. En svo tóku aðrir við
borginni og aðrir vindar og stefnur
tóku að blása. Þér líkaði ekki það sem
tók við og fannst þér flokkurinn ekki
batna eftir það. Hverfið var síðan
þurrkað út smásaman og sést nú ekk-
ert lengur eftir af því.
Það var þér mikið áfall að missa
elsta son þinn frá konu og tveimur
dætrum. Þú sættir þig ekki við hvern-
ig það bar að og barðist við kerfið í
mörg ár til að fá það upplýst. En þar
var við ramman reip að draga. En það
er ekki búið að setja punktinn aftan
við það mál. Þið mamma skilduð og
var það þér erfitt. En þið áttuð ykkar
sólskinsstundir í lífinu og margar sól-
arlandaferðirnar.
Seinna eignaðistu góða vinkonu,
hana Siggu, og held ég að þið hafið átt
gott ævikvöld saman. En meira átt-
irðu eftir að reyna. Þú missir alveg
heyrnina í kringum sjötugt , en ekki
lagðirðu árar í bát. Byrjar að læra
táknmál, en gafst svo tækifæri til að
fara í aðgerð í Noregi og fékkst svo-
litla heyrn.
Störf við rafmagn voru þitt ævi-
starf og lengst af við rafmagnseftirlit
hjá Reykjavíkurborg. Félagsmál áttu
vel við þig, enda mannblendinn og
hafðir gaman af samskiptum við fólk.
Þú trúðir alltaf á samtakamátt
fjöldans og starfaðir lengi með SÍBS
og berklavörn í Reykjavík og félagi
rafmagnseftirlitsmanna. Ég er þakk-
látur fyrir að hafa gengið með þér
æviveginn lengi og þakklátur fyrir
alla hjálp og stuðning sem þú sýndir
fjölskyldu þinni og öðrum. Þú stóðst
alltaf eins og klettur í ólgusjó með
okkur. Ástu seinni konu minni fannst
þú höfðingi heim að sækja, og hafði
mikið yndi af frásagnarlist þinni og
var þakklát fyrir að hafa fengið nokk-
ur ár með þér.
Við kveðjum þig með söknuði og
vonum að þú hafir fengið hvíldina
sem þú þráðir.
Hvíl í friði.
Hjörleifur.
Eitt bros – getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti, sem
brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
(Einar Ben.)
Mig langar að minnast þín, elsku
Hjörtþór, og með þakklæti fyrir að fá
að kynnast þér. Hvað þú tókst vel á
móti mér og miðlaðir af ýmsum fróð-
leik. Það var gott að heimsækja þig á
Skúlagötuna. Ég mun sakna þín,
kæri vinur.
Ásta.
Hjörtþór Ágústsson
 Fleiri minningargreinar um Hjört-
þór Ágústsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Fjóla VeronikaBjarnadóttir,
hárgreiðslumeist-
ari, fæddist á Akra-
nesi 5. október
1944. Hún andaðist
á Sjúkrahúsi Akra-
ness 10. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Bjarni
Eggertsson og Þór-
unn Friðriksdóttir.
Þau eru bæði látin.
Systkini Fjólu eru
Friðrika Kristjana,
Halldóra Erla og
Bjarni Þór.
Árið 1964 giftist Fjóla Hinrik
Haraldssyni hárskera, f. 25.11.
1944. Þau eignuðust
tvö börn, Harald
Valtý, f. 9.10. 1968
og Bjarneyju Rann-
veigu, f. 19.4. 1974.
Haraldur er kvænt-
ur Hrönn Hafliða-
dóttur, f. 12.5. 1974.
Barnabörn Fjólu
eru: Alex Hinrik
Haraldsson, f. 10.7.
1992; Hjörvar Val-
týr Haraldsson, f.
9.3. 2002 og Húgó
Valtýr Haraldsson,
f. 2.2. 2004.
Útför Fjólu fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Elskuleg systir okkar, Fjóla
Veronika, er látin eftir 8 ára baráttu
við vágestinn mikla, krabbameinið.
Við höfum horft upp á baráttu henn-
ar öll þessi ár, og þvílík reisn yfir
henni í öllu hennar mótlæti! Já, hún
systir okkar var hetja. Aldrei var
kvartað og alltaf horft fram á veg,
þangað til að öll vörn var uppurin og
hún kvaddi þennan heim, sátt við
allt og alla. Hún var svo innilega
þakklát fyrir allt sem fyrir hana var
gert og viljum við systur þakka öllu
því góða fólki sem allt var af vilja
gert að aðstoða hana og stytta henni
stundir. Það er ómetanlegt að eiga
svona góða að. Hennar góðu vinkon-
ur, frændfólk og öll hennar nánasta
fjölskylda stóðu með henni í þessari
baráttu.
Já, systir okkar var einstök
manneskja, góð og hlý og alltaf
reiðubúin að hjálpa ef eitthvað bját-
aði á. Hún blekkti líka svolítið, því
henni leið alltaf vel þegar hún var
spurð, alveg fram á síðustu stund.
Okkar söknuður er mikill en
mestur er missir eiginmanns, barna,
tengdadóttur og barnabarna. Megi
guð styðja þau og styrkja í þeirra
miklu sorg.
Halldóra og Friðrika
(Dóra og Fedda).
Hún yndislega Fjóla okkar er dá-
in. Eftir situr mikill söknuður og
góðar minningar um fallega og kær-
leiksríka konu. Hún sá alltaf það
góða og jákvæða í lífinu, var alltaf
svo glöð og áhugasöm um fólkið sitt.
Hún var mikill fagurkeri, elskaði
falleg föt og flottar snyrtivörur og
var alltaf svo fín. Heimili hennar ber
þess merki hvað hún hafði næmt
auga fyrir fallegum hlutum. Snilld-
arkokkur, það var alveg sama hvað
hún eldaði eða bakaði, alltaf var svo
gott og líka svo fallegt, það var
hennar stíll.
Aldrei sáum við Fjólu fella tár
eða bugast undan þeirri sáru kvöl
sem fylgdu veikindunum, og alltaf
var hún að hugsa um aðra en sjálfa
sig. Það er alveg ótrúlegt miðað við
þær raunir sem hún mátti þola, það
fær mann til að hugsa um óréttlætið
í okkar heimi. Hún sem hugsaði
mest um heilsusamlegt líferni og
barðist alveg fram á síðustu stund.
Hún ætlaði ekki að gefast upp en
enginn ræður við æðri máttarvöld
og þar er ekki spurt um neina mis-
kunnsemi.
Bernskan var ljúf hjá mér sem
yngsti bróðir, og var ég náttúrulega
dekraður fram úr hófi af eldri systr-
um mínum, Fjóla var næst yngst og
man ég því mest eftir henni á mín-
um bernskuárum. Aldrei bar neinn
skugga á, það var samt einna helst
að systur mínar og þar á meðal
Fjóla píndu mig til að fara í dans-
skóla, en það var eitt það versta sem
ég gat hugsað mér að gera og ég bíð
þess sennilega aldrei bætur en þetta
var bara svona á þessum tíma þegar
rokkið og tvistið var að byrja og
systur mínar voru snillingar á því
sviði, Fjóla og Hinni alltaf svo
glæsilegt par.
Það er ekki hægt að lýsa því hvað
við söknum hennar Fjólu mikið, við
trúum því ekki ennþá að hún sé
horfin á braut. Það er aðdáunarvert
að sjá hvað vinir og ættingjar stóðu
þétt við bak hennar. Saumaklúbb-
urinn og bekkjasystur voru einstak-
lega duglegar að heimsækja hana
og fylgjast með hvernig henni liði.
Það var allt einhver sem hélt í hönd
hennar til síðustu stundar. Starfs-
fólkið á sjúkrahúsinu gerði allt til að
lina þjáningar hennar og voru
elskuleg og umhyggjusöm.
Hinni minn, Halli og Baddý, við
vottum ykkur samúð okkar.
Bjarni Þór og Ásta.
Elsku Fjóla mín, nú ertu farin og
þitt erfiða stríð á enda. Þú varst og
verður ávallt elskuð og virt af öllum
þeim sem fengu þann heiður að
kynnast þér og lifa með þér. Gleði
og gæska voru aðalsmerki þín og
ógleymanlegar eru þær stundir sem
einkenndust af dillandi hlátri og
jafnvel stundum bjagaðri ensku.
Missir barna minna og þá sér-
staklega sonar míns, ömmustráks-
ins þíns, er mikill. Litla dóttir mín
kallaði þig ávallt ömmu Fjólu og
naut þess að fá að koma til þín og fá
hjá þér alls kyns hollustudrykki og
upplýsingar um ágæti grænmetis og
ávaxta. Þú elskaðir Alex út í hið
óendanlega og sagðir alltaf við
hann; komdu með mömmu og
pabba, mamma skal gera þetta og
pabbi þinn segir, og varst þá að tala
um þig og afa Hinna. Þú varst ekki
bara amma Fjóla í huga Alex, þú
varst mamma hans og það vil ég
þakka þér, þú gafst honum þá bestu
gjöf sem hægt er að gefa barni; ást,
vináttu, virðingu, umhyggju og ör-
yggi.
Takk, Fjóla mín, fyrir að hafa
ávallt verið mér og mínum innan
handar, við gleymum þér aldrei og
þú lifir ávallt í hjörtum okkar. Ég og
stórfjölskylda mín vottum fjöl-
skyldu þinni okkar dýpstu samúð.
Við elskum þig, amma Fjóla.
Hulda Gestsdóttir.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Elsku Fjóla. Margar hlýjar minn-
ingar eigum við frá æskuárum okk-
ar um þig. Við vorum eins og
heimalningar hjá þér, bæði á hár-
greiðslustofunni og heima hjá þér.
Þú varst alltaf svo hlý og góð og ís-
skápurinn þinn yfirleitt fullur af því
besta og oftast leyndist eitthvað
sem við fengum aldrei heima hjá
okkur. Bestu brauð í heimi bakaðir
þú og hafa þau verið ómissandi í öll-
um veislum fjölskyldunnar. Þú varst
svo glæsileg og vorum við montnar
af því að eiga þig fyrir frænku.
Alltaf varstu með okkur, hugsaðir
til okkar og fylgdist vel með öllum í
stórfjölskyldunni hvar sem við vor-
um stödd í heiminum. Þú þurftir
líka að fylgjast með öllu, t.d. hugs-
aðir þú um að við byrjuðum nógu
snemma að pakka ef ferðalag var
fyrir höndum, tækjum inn vítamínin
okkar, borðuðum hollan mat og
þannig mætti lengi telja. Umhyggja
þín og áhyggjur af þínum nánustu
áttu sér engin takmörk og frásögur
þínar voru stundum ansi yfirdrifnar
og svoldið ýktar. Í dag er þetta orð-
ið nokkurs konar orðatiltæki hjá
okkur í fjölskyldunni ef einhver er
að ýkja eða segja ótrúlega sögu: „Er
ekki svolítil Fjóla í þessu hjá þér“
eða „Nú ertu alveg eins og Fjóla
frænka.“
Öllum vildir þú vel, mottóið var
alltaf að hamingjan er að gefa öðr-
um.
Elsku Hinni, Baddý, Halli,
Hrönn, Alex, Hjörvar og Húgó.
Megi Guð gefa ykkur styrk í sorg
ykkar. Missir ykkar er mikill.
Elsku Fjóla. Stórt skarð er skilið
eftir í hjörtum okkar og eigum við
eftir að sakna þín sárt. Minningin
um elskulega frænku mun lifa með
okkur. Guð geymi þig.
Bjarney Jóhannesdóttir,
Þuríður Einarsdóttir
(Badda og Begga.)
Blómin falla, fölskva slær
á flestan ljóma.
Aldrei hverfur angan sumra blóma.
Þannig varstu vinur mér
sem vorið bjarta.
Það sem gafstu geymist mér í hjarta.
Ilma sprotar, anga lauf
sem aldrei falla.
Drottinn launi elskuna þína alla.
(Sigurbjörn Einarsson.)
Það haustaði snemma í lífi vin-
konu okkar, hennar Fjólu. Lengi
hafði hún barist við þann illvíga
sjúkdóm krabbameinið og oft haft
sigur. En svo kom kallið á fallegum
síðsumarsmorgni sem var bjartur
og fagur eins og hún sjálf. Hér sitj-
um við vinkonurnar daprar en samt
svo ósegjanlega þakklátar. Hún er
skrýtin þessi tilfinning. Hún nístir
en er bæði sár og góð. Sár vegna
þess að hún er farin frá okkur en
góð af því að við áttum hana að vini.
Á stundum sem þessari verður
manni ljóst hvað vináttan er mikils
virði. Margt hefur verið rætt og rit-
að um vináttuna og engir tveir lýsa
henni eins. Maður finnur hana í
hjartanu. Kannske er vináttan eins
og hlýr sólríkur sumardagur, sem
vekur, hvetur, gleður og fyllir lífið
bjartsýni. Í orðabók Menningar-
sjóðs er ekki að finna orð um hið
séríslenska fyrirbæri saumaklúbb
en orðið klúbbur merkir félag sem
helgar sig einhverju áhugaefni skv.
sömu bók. Þótt við kölluðum klúbb-
inn okkar saumaklúbb þá merkti
það ekki að við værum sífellt að
hannyrða. Nei, við komum saman til
þess að láta okkur líða vel og þróa
vináttuna en fyrst og síðast til að
hafa gaman af lífinu. Flestar höfum
við þekkst allt okkar líf, sumar
komu aðeins seinna en vináttan er
söm. Það var oft gaman og mikið
hlegið. Vestur á Arnarstapa, austur
í Grímsnesi, norður í Fljótum, í hin-
um rómuðu menningarferðum í
Reykjavík, já og síðast en ekki síst á
heimilum okkar allra. Þegar Fjóla
fékk góðar fréttir hjá læknunum var
fagnað af ákafa og stundum var far-
ið til Eastbourne í íbúðina hennar
Siggu en oft leyfði heilsufarið ekki
meira en kaffisopa og spjall. Við
þetta urðu vináttuböndin sterkari. Í
öllum sínum veikindum heyrðist
Fjóla aldrei kvarta. Hún hughreysti
okkur og sýndi slíkan óbilandi kjark
að undrun sætti.
Minningarnar sækja á okkur. Við
sjáum Fjólu dansa í Bíóhöllinni eins
og lítið fallegt blóm. Við sjáum hana
dansa út í lífið með Hinna sínum og
skólabróður okkar, hún fór ekki
langt til að sækja sér lífsförunaut.
Við minnumst litla hreiðursins í Bæ
á Skólabrautinni, fallega hússins á
Esjubrautinni og litlu hallarinnar
við Jaðarsbrautina. Alls staðar var
jafn gott að koma. Alltaf voru allir
velkomnir og öllum tekið sem höfð-
ingjum. Og það er svo skrýtið að þó
að veikindin hafi sett mark sitt á líf
Fjólu síðustu árin var alltaf jafn
gott að hitta hana. Sporin voru oft
léttari frá henni en til. Hún var bara
svoleiðis. Guð var örlátur þegar
hann skapaði hana vinkonu okkar.
Í grein sem þessari verður ekki
um allt talað enda var það aldrei
meiningin. Við viljum bara að það
komi skýrt fram að betri vin en
hana er hvergi að finna. Eftir að
hún veiktist kom styrkur hennar vel
í ljós. Á þessum árum kenndi hún
okkur svo mikið um lífið og vinátt-
una. Nú byrjar lífið án hennar en við
eigum minningarnar bjartar og fal-
legar og svolítið bleikar eins og hún.
Við munum sakna hennar en vitum
að hún verður með okkur, alltaf.
Elsku Hinni og fjölskyldan öll.
Við sendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur til ykkar allra um leið
og við þökkum vinkonu okkar Fjólu
fyrir allt sem hún gaf okkur. Megi
hún hvíla í náðarfaðmi Guðs.
Ásta, Brynhildur,
Guðbjörg, Guðrún,
Hlín, Ingileif, Kristrún,
Lovísa, Sigríður
og Sigurlaug.
Fjóla Veronika
Bjarnadóttir
 Fleiri minningargreinar um Fjólu
Veroniku Bjarnadóttur bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga.