Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1950, Blaðsíða 9

Minningarorh:
Guðjón Ólafsson, stýrimaðnr
Þegar dugandi maður er burt kallaður í blóma
lífsins, með sviplegum hætti, finnst manni
sem brumi úr heiðskíru lofti eða sem skyggi
fyrir sól um heiðskíran dag. En ekki þýðir að
kveinka sér eða kvarta, enda mun það ekki að
skapi þess manns, sem ég vil nú minnast með
fáum orðum.
Guðjón Ólafsson var fæddur á Patreksfirði
22 sept. 1906. Foreldrar hans voru ólafur Ólafs-
son, skipstjóri Patreksfirði og Halldóra Hall-
dórsdóttir.
Óvenjulega snemma byrjaði hann á sjó-
mennsku. Á 12. ári fór hann fyrst til sjós með
föður sínum á seglskipinu „Olevettu". Upp frá
því var hann alltaf sjómaður og helgaði því
starfi alla krafta sína til dauðadags.
Árið 1930 útskrifaðist hann af Stýrimanna-
skólanum, og 1933 kvæntist hann eftirlifandi
konu sinni, Friðriku Guðmundsdóttur, og eign-
uðust þau 2 börn. Hann var einn þeirra manna,
sem máttu muna tvenna tíma. Eins og fyr er
sagt, byrjaði hann sjómennsku á seglskipum,
þar sem tækni öll var frumstæð og aðbúnaður
manna allur af skornum skammti. En síðar var
hann á togurum, sem höfðu skilyrði til fljót-
fengis afla og bjóða á allan hátt betri skilyrði
fyrir sjómennina.
Fáir þeir, sem kynntust Guðjóni heitnum,
munu hafa borið kaldan hug til hans, því hann
reyndist ávallt hinn bezti drengur. Hann var
kátur og skemmtilegur í vina hópi og átti
innileik, sem aflaði honum æ fleiri kunningja
meðal starfsbræðra hans og annarra, sem hann
kynntist. Þó stundum hann væri hrjúfur á
yfirborðinu, bærðist hjartað fullt af viðkvæmni
og góðvild til félaga og starfsbræðra. Hann
var hinn ötulasti sjómaður og kveinkaði sér
ekki, þó á móti blési, og æðraðist ekki undan
þunga dagsins, enda vanur að horfast í augu
við erfiðleika starfans, hættur hafs og hættur
trylltrar styrjaldar, sem undanfarin ár hefur
geisað um höf og lönd.
Ég var ungur að árum, þegar ég kynntist
Guðjóni heitnum, þá sem byrjandi sjómaður,
10 ára samstarf okkar er mér Ijúft að þakka.
Ég kveð þig með ljúfum endurminningunum.
Með kveðju frá vinunum.
Vertu sæll vinur, blessuð sé minning þín.
Guðmundur ólafsson.
MIIMIMIIMG
Stormur æðir, bylgjan brýzt að landi.
Bráðum komin nótt á þessum sandi.
Augum leit með beizkju út í bylinn.
Bátur er að stranda út við rifin.
Burt er horfið bjargræði til dagsins.
Bóndans líf, það féll í öldur hafsins.
Brúður hnípin, blika tár á hvarmi.
Barnið sælt nú hvíldi í hennar armi.
Ó, herra drottinn, hlífðu mér 1 harmi.
Svo halla ég mér að þínum föðurbarmi
Úti komið er nú bezta veður,
upp á sandinn líkið skolazt hefur,
eilíf sól er anda sinn að hefja,
inn í bæinn til að líkna og gleðja.
G. E.
VÍKI N G U R
145