Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1961, Blaðsíða 13

skuli eyða dýrmætum tíma og
olíu í látlausu ferðalagi frá
austri til vesturs, djúpt og
grunnt, eingöngu treystandi á
snurpinót.
Þar sem skip þessi eru nú
orðið útbúin kastblökk og þurfa
ekki að burðast með nótabát er
mjög auðvelt, að hafa meðfei’ð-
is fullkominn reknetaútbúnað
miðað við stærð skipsins. Ég
hefi stundað síldveiðar á hverju
sumri í nærfellt 17 ár og hefi
nokkra reynslu á þessum mál-
um. Það er mín sannfæring, að
ef stærstu skip síldveiðiflotans
hefðu verið þannig útbúin á síð-
ast liðnu sumri hefði náðst
merhilegur árangur.
Hitt verður þá einnig að benda
á í þessu sambandi, sem marg
oft hefur verið hamrað á í blöð-
um og á mannamótum, að á
hverju sumri er gerður út fjöldi
skipa á síldveiðar, sem vegna lé-
legs útbúnaðar hafa fyrirsjáan-
lega engin skilyrði til þess að
afla síldar úr sjó. Fyrir þetta
verður að taka. Það er þjóðar-
búinu um rnegn að standa undir
slíkri útgerð.
Hitt er auðvitað út í bláinn,
eins og sumir landkrabbar vilja
staðhæfa, að ekkert vit sé í því,
að gera út á síld á sumrin, þetta
sé aðeins að „spila í happ-
drætti“. Þetta er fjarstæða ein,
en kapp er bezt með forsjá. Einn
af fremstu útgerðarmönnum
iandsins, Haraldur Böðvarsson,
hefur nýlega bent á þá stað-
i’eynd í víðlesnu blaði, að á
sumrin hefur smábátaflotinn
ekki aðra möguleika en síldveið-
ar og er það vissulega rétt. Hins
verður svo að gæta að með
nieiri skipulagningu og ná-
kvæmni, að ekki verði sendir
allskonar koppar á þessar veið-
ar sem eru með síldveiðiútbún-
að sem er langt fyrir neðan það
að vera samkeppnisfær.
Menn verða að hafa hugfast,
að á undanförnum árum hefðu
verið .algjör .síldarleysisár .á
borð við árið 1935 og ’45 ef nú-
tímatæknin hefði ekki komið til
skjalanna.
VÍKINGUR
Frá Noregi ber-
ast fréttir um, að
frændur vorir þar
hafi verið harð •
ánægðir með ár-
angur síldveiða
fyrir Norðurlandi
á s.l. sumri. Eng-
ar fregnir ber-
ast um veiðimagn
Rússa á þessum
slóðum, en það má
vera einkennilegt,
að þeir skuli halda
veiði áfram á
sömu slóðum ár
eftir ár, ef árang-
ur væri ekki sæmi-
legur.
Jakob Jakobsson fiskifræðing-
ur hefur á það bent, að á s.l.
sumri hafi víða verið góð skil-
yrði til reknetaveiða og má það
til sanns vegar færa þar sem
mér er kunnugt um. að í mest
allt sumar var stökkvandi síld
frá Strandagrunni til Langa-
ness, bæði djúpt og grunnt.
Vegna átuleysis á þessu svæði
var snurpuveiði útilokuð, en ef-
laust hefði mátt veiða mikla síld
í reknet.
Þá er þess að minnast með til-
liti til síidveiði s.l. sumars, að
nokkur skip munu hafa verið út-
búin togvindu ásamt gálgum
þannig að aðeins vantaði síldar-
vörpuna til þess, að möguleikar
hefðu verið fyrir hendi til þess
að ná þeirri síld, sem mældist í
stórtorfum á djúpu vatni, en eft-
ir því, sem mér er tjáð, mun
flotvaryan .hafa .orSi'ö .eftir ,í
heimahöfn.
Lokaorá.
Vonandi er þess ekki langt að
bíða, að íslendingar eignist sitt
eigið fiskirannsóknarskip, sem
eingöngu verði látið starfa að
rannsóknum á þeim aflamögu-
leikum, sem eru fyrir hendi á
landgrunni íslands. Það dylst
engum, að þessir möguleikar eru
ennþá lítt kunnir og lítt notaðir.
Má t.d. á það benda, að fyrir
mörgum árum, þegar hinn
heimskunni fiskifræðingur, próf.
SIGLUNES.
Tháning var hér á ferð á fiski-
rannsóknarskipinu Dana, skýrði
hann frá því, að út af Siglufirði
væru beztu rækjumið landsins
sérstaklega með tilliti til þess,
að rækjan, sem Dana veiddi væri
mun stærri en grænlenzk og ís-
lenzk rækja frá Vestfjörðum.
Út af Vestfjörðum, á að gizka
10 stunda siglingu, eru selveiðar
stundaðar af frændum vorum
Norðmönnum með ágætum ár-
angri. Selskinn eru eftirsótt
vara á heimsmarkaðnum og væri
óneitanlega kominn tími til, að
íslendingar veittu þessu athygli.
Þannig mætti lengi telja.
Bálreið frúin hrópaði:
— Ég heimta skýringu! — Ég
heimta sannleikann!
— Drottinn minn góður, svaraði
veslings eiginmaðurinn í örvænt-
ingu! — Þú getur ómögulega feng-
ið hvort tveggja.
*
Lifhræddur maður var alltaf að
ónáða lækni sinn og láta hann rann-
saka í sér hjartað. Þegar lækninum
tók að leiðast heimsóknirnar, klapp-
aði hann á öxl hans og sagði:
— Þér þurfið ekkert að óttast,
hjartað endist á meðan þér lifið.
Maðurinn fór ánægður og kom
ekki aftur.
13