Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1998, Blaðsíða 44

Smásaga eftir Finn Torfa Hjörleifsson.
Teikningar eru eftir Bjarna Jónsson.
Það varmyrkur. Hann varí dimmum helli, en núgreindi hann rauða
skímu og heyrðifjarUgan óm. Hann var að berast lít úr dimmunni ognú
skytijaði hann óljóst bjarta víðáttu oggreindi mannsrödd.
— Það er porr dengsi minn. Hafdu þigfram úr.
Þetta var hœg ogfestuleg röddin hans Gamla Jóns. Drengurinn stundi.
Hann hreyfði fœtuma. Þeir voru þungir og vildu fá að vera kyrrir. Hann
lyfti olnbogunum. Hann verkjaði i upphandleggina ogalvegupp íaxlir.
Þreytuseiðingur í herðum og baki. Hann strauk hendi um kviðinn. Hann
varstrengdur upp á rifin. Hann var með ónotavelgju undir bringspölum.
Það komu stingirþegar báturinn féll í öldudal.
Það var greinilega verið að keyra á móti veðri. Það komu högg á bát-
inn þegar hann hjó í báru, og svo stakk hann af öldunni og valt út á síð-
umar.
— Hvar erum við? spurði drengurinn og lyfti höfði.
-Ætli við séum ekki að komast undir Bardann, svaraði Gamli Jón.
Hann stóðgleiðfizttur á lúkarsgólfinu ogsnerifram aðþríhyrndu borði.
Lágur maður oggildur og var aðgirða þykka idlarnœrskyrtu niður í vað-
málsbuxur.
Drengurinn hallar sér aftur á koddann oglokaði augunum. Hann var
að koma út á víðáttuna, og nú kom hún í lokuð augu hans birtan frá í
gær ogfrá því í nótt. Eða var það ekki í nótt? Hann var á breiðri bungu
hafi. Hún var blýgrá og mött, og svo varð hún hvit og Ijómandi og líka
logndimm og sólroðin.
— Fardufram úr strákur. Það er að koma glas. Það er heitt ípottinum,
efþ ú viltfá þér tesopa.
Drengurinn vissi að undan þessi varð ekki vikist. Báturinn lyfti sér og
hjó ogféll, oghann klöngraðistfram úr. Þetta varefri koja. Hann létfall-
ast á bekkinn við borðshornið, greip annarri hendi um borðröndina.
Hann fann peysuna sína ogsmeygði sér í hana. Hann hafði sofið í vinnu-
buxunum. Svo stóð hann á fœtur, gleiðfxttur eins og Gamli Jón, staulað-
ist aftur að stiganum og náði í klofitígvélin sín. Hann hélt út höndunum
til að leita jafnvægis. Báturinn hjó og stakkst, oghann greip í handlegg
Gamla Jóns.
— Svona svona. Reynum að halda sjóstöðunni.
Drengurinn dró stígvélin að bekknum ogfikraði fittuma niður íþau.
— Hvað er klukkan? spurði hann svo.
— Hún er sex, aðganga sjö. Komiðglas.
Þeir voru tveir vakandi þama í lúkarnum, en heyra mátti hrotur úr
koju. Hann hajði víst sofið í þrjá tíma. Það var vaktin. Hann deplaði
augunum. Þau voru þurr og hrjúf.
Drengurinn seildist í bitakassann sinn. Hann var í auðri koju nast
kabyssunni. Hann náði í te; teygði sig eftir könnu á snaga.
- Égskal rétta þér vatnið, sagði Gamli Jón.
Hann stóð enn ágólfinu. Hami teygði sig í ausu á krókyfir kabyssunni,
tók lokið afháum potti og dýjði ausunni í sjóðandi vatn. Svo hellti hann
á hjá drengnum.
Drengurinn gerði vel sætt. Náði svo í mjólkurpela og hellti dálitlu út í
teið.
- Já, þú ert svona enskur.
- Enskur Erþað? Égfiz mér alltaf mjólk.
Hann bragðaði á teinu. Það var dauft. Hann var lystarlaus. Það var
ylgja í maganum á honum, klígja í hálsi ogþungiyfir höfði. Það var heitt
í lúkamum. Hann sötraði samt nokkra sopa.
-ÆtDrdu ekki að fá þér til tevatnsins?
- Nei.
- Á!
Drengurinn bretti upp sttgvélin og staulaðist að stiganum og upp í lúk-
arsdyrnar. Hann lauk þeim upp. Ferskt loft lék um hann, og honum létti
heldur. Báturinn tók dýfú og sjór fossaði yfir lúkarskappann og aftur
dekkið. Hann sá hausinn á karlinum við stýrishúsglugga.
Það var slegið af, og drengurinn flýtti sér að komast upp úr lúkamum
og aftur í stýrishúsið. Hann greip í línuspilið á leiðinni, hafði hónd á vél-
arhiískappanum og bjarghringnum á stýrishúsinu. Dymar á húsinu voru
að afian. Karlinnjók afiur ferðina.
- Svolítill veltingur, ha? Nokkuð sjóveikur lengur? spurði karlinn.
- Svoldið.
- Jœja kallinn. Þetta smákemur.
Stjáni, hár ogþrekinn, stóð hokinn viðglugga bakborðs megin. Hann
sagði ekkert en glotti dauft.
Drengurinn fann staðinn sinn viðpúströrið, aftarlega stjórnborðs meg-
in. Þaðgekk lír vélarrúminu upp í gegnum stýrishúsið. Það var vafið as-
besti. Það var notalegt að halla sér að því, hafa það á milli herðarblað-
anna.
Nú jókst aftur ylgjan í maganum. Það ólgaði undir bringspölum og
44
Sjómannablaðið Víkingur