Samvinnan - 01.12.1964, Blaðsíða 45

SAMVINNUMENN
Jón Aðalsteinn Sigfússon
Fæddur 2. júlí 1878
Dáinn 19. júlí 1964
Hinn 19. júlí 1964 andaðist Jón Aðalsteinn
Sigfússon, fyrrverandi bóndi á Halldórsstöð-
um í Reykjadal.
Jón fæddist að Hólum í Eyjafirði 2. júlí
1878. Foreldrar hans voru Sigfús Jónsson,
Jónssonar, bónda og smiðs, á Sveinsströnd og
kona hans, Sigríður Jónsdóttir, skálds, Hin-
rikssonar á Helluvaði. Þau hjónin bjuggu
síðar á Grjótárgerði í Bárðardal og Bjama-
stöðum í Mývatnssveit, en fluttu, ásamt stór-
um bamahóp að Halldórsstöðum í Reykja-
dal vorið 1898. Var þá Jón Aðalsteinn tvítug-
ur að aldri og átti hann þar heima upp frá
því.
Fyrri kona Jóns var Sigríður Ámadóttir frá
Finnsstöðum í Köldukinn og áttu þau tvö
börn, en síðari kona hans, Emelía Friðriks-
dóttir frá Helgastöðum og em böm þeirra
þrjú.
Jón Sigfússon var ágætlega íþróttum bú-
inn. Glímumaður var hann á yngri ámm svo
af bar. Hann var hestamaður og átti gæðinga.
Söngmaður var hann og lék á harmóníum,
og stjómaði kórum. Lagði hann af mörkum
mikið starf í þágu þeirra mála og kenndi
meðal annars bömum og unglingum að leika
á hljóðfæri. Mjög roskinn að ámm vann hann
það afreksverk, að kenna söng í bamaskól-
um á nokkrum stöðum. Hann var gleðimað-
ur og samkvæmismaður, léttur í spori og
kvikur í hreyfingum og glæsimenni. Lífsstæl-
ingu sinni hélt hann með ótrúlegum hætti,
þrátt fyrir háan aldur.
Jón Sigfússon var félagshyggjumaður og
samvinnumaður. P.H.J.
Páhaninn
Pramh. af bls. 36.
„Fallegt - er - stél -
hans - eins - og - sólar-
upprás - yfir - fjöll - í -
morgunþoku," endurtók
hundurinn.
„Nú heyri ég,“ sagði
bóndinn og hristi höfuð-
ið. „Ég hélt þetta væri
heil fjölskylda, sem þú
værir að tala um. En
hver er Fallegt - er - stél
- hans - eins - og - sólar-
upprás - yfir - fjöll - í
- morgunþoku?“
,Það er páfuglinn,“
sagði hundurinn. „Hann
hefur tekið upp nýtt
nafn. Og nefndu hann
þessu nafni, ella heggur
hann úr þér augun.“
„Ég skal súa hann úr
hálsliðnum! “ hr ópaði
bóndinn, og þaut af stað
til að bjarga páfuglinum.
Um það leyti sem
bóndinn kom að greni
refsins, var refurinn bú-
inn að éta páhanann, og
meira að segja fjaðrirn-
ar með. Þegar hænan
heyrði fréttina, sagði
hún: „Hefði hann látið
sér nægja að heita pá-pá,
væri hann enn að spíg-
spora um garðinn. Þeg-
ar þarf að bjarga mér,
ætla ég að biðja ykkur
að kalla mig bara púdd-
púdd.“
„Kallið mig kisu,“
malaði kötturinn og
verkaði ló af kló sér.
„Kallið mig seppa,“
sagði hundurinn og rölti
burt að hyggja að kvöld-
matnum sínum.
H. P. pýddi..
Leiðrétting
Þau mistök urðu í síðasta
hefti Samvinnunnar, að misrit-
ast hafði í myndatexta nafn
eins af stjórnarnefndarmönn-
um Kaupfélags Skagfirðinga,
Bessa Gíslasonar í Kýrholti. —
Biður ritið hlutaðeigendur vel-
virðingar á þessu.
Ritstj.
í austurveg
Framh. af bls. 19.
legum manni, dökkum á hár,
með hvöss snarleg augu,
skemmtilegum og snjöllum í
viðræðum. Var þar kominn
Skarphéðinn Pétursson, prest-
ur í Bjamarnesi. Hann var
þarna þulur. Sagði hann skýrt
og skorinort frá heiti bæja,
sögustaða, og ýmsu því er
framandi hlustanda var til
fróðleiks. Einkum varð honum
tíðrætt um þær miklu breyt-
ingar er orðið hefðu við til-
komu brúarinnar yfir Horna-
fjarðarfljót, og frtamtíð þess
landnáms er yrði í sambandi
við þurrkun þess mikla land-
flæmis er nú kæmi til nota. Er
þama um að ræða fleiri hundr-
uð hektara lands, sem fljótið
hefir flætt yfir. Svo er og með
fleiri jökulár, sem falla um
sveitir þessar og flætt hafa
yfir stór landflæmi. Reynslan
af uppgræðslu þessa nýja lands
er þegar farin að sýna sig.
Mýrarnar eru hlýleg og falleg
sveit, þótt jökullinn nái þar
niður undir byggð, en nú er
hann að eyðast hið neðra.
Hjalti bóndi Jónsson í Hól-
um, sem nú er um sjötugt,
kvaðst minnast þess, að hafa
rekið fjárhóp yfir jökul, þar
sem nú er fannlaus fjallsmúli.
Um Mýrarnar fellur jökulfl ot-
ið Koigríma sem kemur undan
Heinabergsjökii. Upp að rótum
hans var ekið, og hinir frárri
úr hópnum gengu á jökulinn
og töldu sig jöklafara. Kol-
gríma er mikilúðleg og mislynd,
en hún verður að sætta sig við
að hlýða vilja og þekkingu
mannsins.
Er í Suðursveit kemur verður
fyrst fyrir á leiðinni Kambs-
tún. Þar var útræði til forna.
Voru þar í veri Þingeyingar
og Eyfirðingar. Sagnir ganga
um að heimamönnum þætti
þeir léttlyndir og að þeir hafi
SAMVINNAN 45