Stéttabaráttan - 16.05.1978, Blaðsíða 6

Alþýðublaðið á undanhaldi
Öskabarn alpýðunnar sem
áður var, Alþýðublaðið, er
það hóf göngu sína árið 1919,
er nú á hröðu undanhaldi sem
pólitískt afl í þjóðfélaginu.
Starfsfólki blaðsins getur
Alþýðuflokkurinn ekki borgað
út samkvæmt því sem um er
samið og þar með tekst kröt-
unum ekki að unga út málgagni
sínu daglega eins og verið
hefur, heldur eru allar líkur á
auknum samdrætti í rekstri
blaðsins og að það verði gert
að vikublaði. A fyrstu ára-
tugum Alþýðublaðsins kenndi
það sig við marxisma og rak
í höfuðatriðum svipaða pólitík
og Þjóðviljinn gerir í dag þ. e.
um draumsýn lýðræðislegs
sósíalisma sem svo ekkert er
skýrður nánar (ekki minnst á
að svipta eigi atvinnurekendur
einkaeign sinni á atvinnutækj-
unum né að þeir missi spón úi
aski sínum svo nokkru nemi).
Alþýðuflokkurinn er lagstur
flatur í stéttasamvinnustefnu,
pólitík hans er þynnt út og
því fylgir hrörnun. fhaldið
virðist nú ekki leneur hafa
hag af að haldalífi í og vernd-
arhendi yfir flokknum. Það
hefur nú séð til þess skjótlega
gegn um löggjafarvaldið að
hinn deyjandi krataflokkur fær
ekki sitt lifibrauð erlendis
frá, Vísisauðvaldið sem að
miklu leyti fjármagnaði Alþýði
blaðið, hefur nú snúið við því
baki, Morgunblaðið skrifar
orðið gegn krötunum og það
er af sem áður var þegar
íhaldið fórnaði nokkur hundruc
atkvæða á kratana til að halda
þeim inni á þingi. Það ástand
sem nú hefur skapast er að
íhaldið er orðið hrætt um að
missa atkvæði yfir til Alþýðu-
flokksins og það mörg að það
skerði stöðu þess á þingi.
En hvað sem öðru líður er
ljóst að forsprakkar Alþýðu-
flokksins hafa metið ofar sín
eigin efnalegu lífskjör og vel-
lystingar en það að gefa út
blað sem stendur undir nafni.
í Hverju ræður
Alþingi ?
mun ekki komast á fyrr en
verkalýðstéttin og önnur
vinnandi alþýða, afnemur það
auðvaldsskipulag,er við búum
við. Því er það fásinna að
trúa kosningaskrumii Alþýðu-
bandalagsforingjanna um að
Alþingi sé æðsta valdastofnun
þjóðarinnar.
Þegar Sjálfstæðisflokkurinn
og Sosíalistaflokkurinn sátu
saman I ríkisstjórn árin eftir
seinni heimstyrjöldina, lét
síðarnefndi flokkurinn sam
þykkja mörg ágæt lög er áttu
að vernda hlut alþýðunnar
fyrir húsnæðisokrurum og
öðrum bröskurum. Ekki var
um framfylgd laganna að ræða
enda vildu braskararnir ekki
missa spón úr aski sínum
með þvi að láta lög Alþingis
gilda. Flest þessi lög voru
svo numin úr gildi er Nýsköp-
unarstjórnin var liðin undir
loki En þau lög er sú stjórn
setti til að styðja við bakið
á auðmönnum er vantaði fjár-
magn til að kaupa á atvinnu-
tækjum voru framkvæmd. Það
voru lög eru komu auðvaldinu
til góða.og verkalýðurinn fékk
tækifæri á að þræla fyrir arð-
ræningjanna myrkrana á milli
Það hét á máli falssósíalist-
anna er sátu að kjötkötlum
borgarastéttarinnar.að ný-
skapa atvinnulífið.þjóðinni til
heilla. En hvað bar verkafólk
úr býtum.miðað við arðræning
jana ?
Allar líkur eru nú á því að
eftir næstu kosningar muni
Alþýðubandalagið reyna allt
það sem það getur til að
komast í ríkisstjórn með
Sjálfstæðisflokknum. Gömlu
vígorðin frá tíma Nýsköpunar-
stjórnarinnar verða dregin
fram í dagsljósið. Okkur
verður sagt að ekki verði hægt
að tryggja snuðrulausan rekst.
ur auðvaldsbúskaparins nema
með þátttöku forystumanna
launafólks til að tryggja frið
og frelsi fyrir arðrán og einka
.framtalc. Þannig eru allir
krataforingjar .þeirra æðsta
takmark er að komast í bitt-
linga og áhrifastöður í þjóð-
félagi auðvaldsins. Allt tal
um að afnema það með verka-
lýðsbyltingu er bara "bja".
-bsk .
Rauða herdeildin
styður fasismann
Frá fjöldamótmælum
vegna mannránsins og
morðsins á fyrrver-
andi forsætisráðherra
ítalíu, Aldo Moro.
Málefni ítalíu hafa verið
hvað efst á baugi undanfarið í
heimspressunni. Enda hafa
átt sér þar stað róstur sem
eiga sér nokkra sérstöðu frá
því sem áður þekkist, en eru
þó aðeins ný birtingarmynd
stéttaátakanna þar í landi.
Pólitískir glæpamenn sem
kenna sig við hinn rauða lit
verkalýðsbyltingarinnar hafa
framið mannrán og morð á
leiðtoga Kristilega demokrata*
flokksins, Aldo Moro. Þeir
atburðir varða elcki eingöngu
innanlandsmál á Italíu heldur
setja þeir mark sitt á stétta-
átök víða um heim. 1 því ljósi
ber að skoða atburðina á
ítalíu um leið og metnar eru
orsakirnar og afleiðingarnar.
Ein mikilvæg söguleg stað-
reynd.
Á þriðja, fjórða og fram á
fimmta áratug þessarar aldar
blómstraði fasisminn á ítalíu
rétt eins og nasisminn í
Þýskalandi. Fasisminn er
nakið ofbeldis-og drottnunar-
tæki borgarastéttarinnar, þar
sem lýðræðisdulan sviptist
af henni. Borgarastéttin rílc-
ir I krafti einkaeignar sinnar
yfir framleiðslutækjum þjóð-
félagsins, en sú eign hleður
upp í hendur hennar auðæfum
og þeim fylgja völdin.
Eftir ósigur nasismans og
fasismans á Italíu og í Þýska-
landi réðu borgarastéttir
Bandaríkjanna, Breta og
Fraklca, örlögum þjóðskipu-
laganna á Italíu og I V-Þýska-
landi. Niðurstaðan varð sú
a'ð borgarastéttir Þýskalands
og Italíu, sem áttu stærstu
sökina á síðari heimstyrjöld-
inni, voru ekki sviptar einlca-
eign sinni á framleiðslutækj-'* 1
unum og þar með eklci auði og
völdum. Það táknar að sömu
stéttir og arftakar þeirra
sitja í dag að völdum I þess-
um tveimur ríkjum. Og auk
þess eru þær I hernaðar-
bandalaginu NATO. Eðli auð-
valdsríkjanna hefur ekki
breyst frá því sem var á tím-
um nasismans og fasismans.
Astand dagsins I dag.
Italía er I dag land harðra
stéttaátaka. Þar hafa undan-
farið átt sér stað hörð verk-
föll, uppreisnir og óeirðir.
Til að bæla niður uppþot
verkafólks, byltingarflokka,
Framhald á síðu 5
Af verkunum
skulum vid dæma þá
Senn líður að kosningum til
borgar-bæja-og sveitastjórna,
og slðast en ekki síst i.il Al-
þingis. Þessir atburðir t.etja
nú hvað mestan svip á þióðlíf-
ið og hver pólitíkusinn keppist
nú við annan þveran við að
sýna og reyna að sanna að
hann og hans flokksklíka séu
verðugastir til að hreppa bit-
ling og það stóran. Eiginhag-
ur örfárra manna er hiklaust
látinn sitja I fyrirrúmi fyrir
hagsmunum verkalýðsins og
annarrar vinnandi alþýðu.
Væntanlegar kosningar hafa
sett og setja mjög svip á
starfsemi verkalýðsforyst-
unnar og ^inkum afstöðu henn-
ar til lýðræðisins innan verka-
lýðshreyfingarinnar. Flestir
forystumenn ASl, BSRB og
stærstu verkalýðsfélaga lands-
ins, stritast nú til metorða
upp eftir mismunandi leiðum,
sumir kiífa Sjálfstæðisflokk-
inn, aðrir Alþýðubandalagið,
Alþýðuflokkinn o. s. frv. .
Eftir að kjararánslögunum
var skellt á, af erindrekum
atvinnurekenda úr Sjálfstæðis-
flokknum og Framsóknarflokk-
num, hefur áróður og starfs-
hættir hinnar uppkeyptu for-
ystu verksfólks verið á einn
veg. Talsmátinn hefur verið
"kjósið ekki kaupránsflokkana’
kjósið heldur x-G eða x-A,
því það eitt getur rétt við
"þjóðarbúskapinn". Starfs-
hættirnir hafa verið nær mátt-
lausar vinnustöðvanir, nær
engar lýðræðislegar ákvarð-
anatektir I verkalýðsfélögun-
um, nær engir félagsfundir,
svikin fyrirheit og jafnvel
heiftúðugar árásir á það fólk
sem vill harðari og virkari
aðgerðir gegn auðvaldinu. Og
þessu hafa verkalýðsforingjar
" s tj ór nar ands töðu"flokkanna
staðið fyrir. Þeirra andstaða
við íhaldið og framsókn er
fólgin I því að vilja hrekja þá
úr djúpustu stólunum og frá
stærstu kjötkötlunum og fá að
setjast þar sjálfir að snæðingi,
1 stað þess að hefja tafarlaust
baráttu gegn auðvaldinu og
fulltrúum þess á þingi, með
þeim krafti sem hinum vinn-
andi fjölda er einum eiginLeg-
ur, reynir uppkeypta verka-
lýðsforystan og "stjórnarand-
staðan" að notfæra sér það
ástand sem skapast hefur I
stéttabaráttunni. Hún lætur
líta svo út sem hún sé haldin
einlægum vilja til að hrinda
ólögunum og ætlar sér að
knýja út á það atkvæði þeirra
sem ólögin hrjá þ. e. hinna
vinnandi stétta. En verkin
.tala sínu máii, þau sanna það
og sýna hvort um lýðskrum er
að ræða eða raunverulegan
vilja til að Losa alþýðuna af
klafa auðvaldsskipulagsins.
I stuttu máli starfar verka-
lýðsforystan á þann veg að
hún heldur með sér fámenna
fundi, ræðir um hvað séu
heppilegastar aðgerðir með
tilliti til afkomu atvinnurekst-
rar atvinnurekenda, síðan eru
verkafólki kynntar niðurstöð-
urnar, og atvinnurekendum
með hæfilegum fyrirvara svo
þeir séu nú vel viðbúnir þegar
aðgerðirnar hefjast, aðgerð-
inni er hrint I framlcvæmd,
þýðingarlítil langdregin funda-
höld milli atvinnurekenda og
verkalýðsforystunnar, verka-
fólk fær lítið sem ekkert að
vita hvað gerist á þeim fund-
um, fyrr en loks niðurstöður
liggja fyrir og þá eru þær
kynntar stuttaralega á einum
fundi og knúðar til samþykktai
af verkalýðsforystunni. A
ári hverju eru haldnir frá 3
til 5 félagsfundir og segir það
nokkuð til um hversu mikið
lýðræði og virkni almennra
félagsmanna ríkir I verkalýðs-
félögunum.
Af verkunum skulum við
dæma þessa"velbergklifrendur"
þjóðfélagsins, meðverk'
þeirra I huga skulum við
ganga til kosninga og þá stað-
reynd að frelsun verkalýðs-
stéttarinnar, sem þýðir um
leið frelsi mannkynsins, verð.
ur að vera verk hennar sjálfr-
ar. Allt tal framagosanna um
að þeir komi til með að leiða
alsæld yfir stéttaþjóðfélagið
er lýðskrum, blekkjandi og
hættulegt. . Þeir tala um^sam-
stöðu en sú samstaða er fólg-
Framhald á síðu 2