Spegillinn - 01.06.1968, Blaðsíða 28

24
SPEGILLINN
Tveir heiðursmenn á öldinni sem
leið spreyttu sig hvor eftir annan
á að yrkja rímur útaf Njálu, og
hljóðaði upphaf sögunnar svo í
gerð rímnanna:
Mörður gígja maður var
mundar þakinn fjöllum
sonur rauða Sighvatar,
sat á Rangárvöllum.
Sá var rauða Sighvatar
sonur hniginn elli,
bjó með auði bóndinn þar,
bærinn hét að Velli.
Höfundur rímu þeirrar, er hér
fer á eftir, þekkti þessar gömlu
visur og ætlaði í sakleysi sinu að
freista þess að mjaka efninu á
rekspöl í framhaldi af þeim; hér er
svo árangurinn. Sú Njála varð ekki
lengri. Lesandinn hefur vonandi
einhverntíma lent í þeirri raun að
sitja fastur í fjóshaug; önnur löpp-
in sígur æ neðar meðan hin borar
sér upp---------
„Mörður hét maður, er kallað-
ur var gígja. Hann var sonur
Sighvats hins rauða. Hann bjó
á Velli á Rangárvöllum. Hann
var ríkur höfðingi og mála-
fylgjumaður mikill, og svo mik-
ill lögmaður að engir þóttu lög-
legir dómar dæmdir, nema
hann væri við. Hann átti dóttur
eina er Unnur hétj hún var væn
kona og kurteis og vel að sér,
og þótti sá beztur kostur á
Rangárvöllum.1*
Njála, 1. kap.
Metinn harla mikils var
mundar snævi búinn
sonur rauða Sighvatar
sagður ellilúinn.
Aldurhniginn undi þar
auðar glaði bjóður,
sonur rauða Sighvatar,
sagður lagafróður.
Árin mörg á baki bar
bóndinn mikilsverður,
sá af rauða Sighvatar
sæði var þó gerður.
Við sinn auð á Velli bjó
vopna meiður glaður,
átti dóttur eina þó
aldurhniginn maður.
Ellilegur bóndinn bjó
búinn aurasafni,
eina dóttur átti þó,
Unnur var að nafni.
Kyrr um nætur sjaldan svaf
sízt af baki dottinn
sómalegur seggur af
Sighvats frjói sprottinn.
Mörður afar illa lét
oft hjá sínu sprundi,
dóttir ein sem Unnur hét
af því hljótast mundi