Iðnneminn - 01.10.1995, Blaðsíða 23

Fyrir einhverjum árum, tóku
nokkrir útsmognir aðilar sig til
og dreifðu merkilegri vél í
hundraðatali út um allt land.
Tæki þetta stendur yfirleitt uppi á
borði í sjoppum, verslunum, bensín-
stöðvum og öðrum álíka stöðum.
Vélin er í gangi alla virka daga og
dælir út úr sér með ógurlegum öskrum
og bægslagangi, pappírsmiðum með
fyrirfram sviknum loforðum um ríki-
dæmi og áhyggjulaust líf. Vélin er
þeirrar náttúru gædd, eins og nafnið
sem ég hef gefið henni bendir til, að
hún dregur að sér fávita með ótrúleg-
um krafti og er lygilega langdræg.
Fíflin hópast á fund vélarinnar enda
er agnið skothelt, hefur a.m.k. alltaf
virkað vel sem gulrót fyrir framan nef-
ið á íslenskum ösnum. PENINGAR.
Hellingur af þeim. Þú getur uppfyllt
alla blautu draumana þína og gott bet-
ur en það. Segullinn lofar þér pening-
um, en þegar hann hefur náð þér á sitt
vald, tekur hann þá af þér með full-
komnu miskunnarleysi. Hann er harð-
ari en skatturinn, kosturinn við hann
er hinsvegar sá að þú lætur krónurnar
af hendi með bros á vör. Það hvarflar
ekki að þér að svíkjast undan að borga
honum. Hann ætlar sér þó ekki að mal-
bika fyrir þig göturnar eða moka snjó-
inn af þeim. Það eina sem hann lætur
þig fá í staðinn fyrir aurana þína er
harður skeinipappír með tölum á.
Auðvitað eru þetta ekki tóm svik
enda standa engir glæpamenn að baki
seglinum. Ekki mafían, kolkrabbinn,
kirkjan eða ríkið, heldur íþróttamenn
og góðgerðasamtök. Ergo! Heilagir
menn. Enda eru þeir ekkert að svindla.
Gulrótin er til, það er hægt að græða á
seglinum en það er líka hægt að fá eld-
ingu í hausinn og það er alltaf smá
séns á að ég eigi eftir að eyða nótt með
Claudiu Schiffer. Þessir skokkarar
bjóða semsagt uppá þennan mögu-
leika á auðæfum gegn vægu gjaldi. Og
hverjir falla fyrir þessu? Trúlega þeir
sem hafa ekkert efni á því.
Islendingar eru á hausnum, í það
minnsta halda þeir því fram fullum
fetum dagsdaglega. Þeir eru atvinnu-
lausir og þeir sem njóta þeirrar bless-
unar að hafa vinnu eru engu bættari, af
því þeir eru svo illa launaðir að þeir
geta ekkert látið eftir sér. Þeir eiga ekki
fyrir mat. En þeir eiga alltaf fyrir inni-
stæðulausri ávísun úr fávitaseglinum.
Enda er staðreyndin sú að Islendingar
eiga alltaf pening nema þegar þeir
þurfa að kaupa mat. Þeir eiga alltaf, ég
endurtek alltaf fyrir þessum fyrr-
nefndu miðum, í miðri viku eiga þeir
alltaf nóg aflögu til þess að gefa helvít-
is skandinavalufsunum gommu af
seðlum, en væla samt um að það sé
ekki til mjólk handa börnunum. Það
hlýtur að vera rík þjóð sem getur hent
milljónum í viku hverri í ekki neitt.
Segullinn fer ekki í manngreinarálit,
hann féflettir alla jafnt. Stundum vill-
ast menn sem eiga að heita skynsamir
inní aðdráttarafl hans. Þeir hafa ekki
þetta dæmigerða yfirbragð fávitans,
þeir eru oftar en ekki með bindi, í
frökkum og skrifa undir tékka með fín-
um pennum - ekki Bic eða „ég stal
þessum penna frá gjaldþrota útvarps-
stöð" pennum. Þeir eru ekki með fúla
skeggbrodda, hálft rassgatið uppúr illa
girtum, dökkbláum gallabuxunum og
frekjulegan fáfræðitóninn í röddinni.
En þrátt fyrir menntun og fyrri störf og
þá staðreynd að þeir hafa aldrei verið
atvinnubílstjórar, ráða þeir ekki við
sig. Þeir bara verða að kaupa - en þeir
hafa rænu á að skammast sín. Þeir vita
að þeir eru að láta einsog fífl og að
þátttaka í þessum skrípaleik á ekkert
sameiginlegt með heilbrigðu skynsem-
inni sem þeir tilbiðja svo auðmjúklega.
Tilþrifin sem bindishnútarnir hafa í
frammi þegar þeir falla í freistni, eru
næstum aumkunarverðari en sárs-
aukafull heimska múgsins. Það er
einsog þeir séu að taka þá allra gróf-
ustu úr svörtu möppunni úti á leigu.
Þeir roðna og stama. „Best að prufa
þetta svona einu sinni", „Eg hef nú
aldrei gert svona áður" eða hið klass-
íska „Eg ætla að fá einn fyrir konuna".
Þeim er virkilega vorkunn að týna sér í
múgsefjuninni. Vitandi það að þetta er
alveg einsog trúarbrögð, framleitt fyrir
skynlausar skepnur og andlegar eyði-
merkur. Máttur segulsins er mikill.
Hann fær jarðbundna skynsemisdýrk-
endur til að láta einsog örvita. Gefur
öreigunum von um gull og græna
skóga um leið og hann plokkar af þeim
síðustu hundraðkallana. Hann getur
fyllt innantóm líf hinna vonlausu. Fólk
sem á sér engin áhugamál, kann ekki
að hugsa, njóta bóka, kvikmynda og
annars andans fóðurs, gefur lífi sínu
tilgang með því að leggja stund á alls-
konar hallærislega og innantóma iðju.
Líkamsrækt hefur löngum verið vin-
sælasta sementið í tómarúm þeirra
sem hafa aldrei orðið háðir því að nota
heilann til að hugsa með. Þeir sem á-
netjast fávitaseglinum þurfa ekki á
neinu öðru að halda. Ekki brennivíni,
kynlífi, ekki einu sinni líkamsrækt. Líf
þeirra verður svo fullkomið í fáránleik-
anum og biðin eftir næsta drætti, hin
næstum óbærilega spenna, getur ein
eytt öllu þunglyndi. Oll eftirsjá hverf-
ur, allar röngu ákvarðanirnar, allt
bullshittið hættir að skipta máli. Það
eru tvær drættir í viku. Spennu-
þrungnar samfarir manns og vélar,
sem djöflast með föstum takti í átt til
hinnar kynngimögnuðu fullnægingar,
hinnar einu sönnu. Augnabliks alsæla
og áður en hámarkinu er náð, hrynur
allt með þungri
vonbrigðastunu.....oohhhhhh....það
munaði svo litlu.......bara einni
tölu....bara einum tug. Bla bla bla
bla bla. Jæja, þetta kemur næst. Þrír
dagar til þess að kæla sig niður fyrir
næstu lotu. Svona gengur þetta fyrir
sig viku eftir viku. Ár efir ár. Innantóm
eymdarlíf fyllast gleði og spennu. Nóg
fyrir kaffikerlingarnar í stigagöngun-
um til að blaðra um. Alltaf hægt að
drepa tímann, með því að trítla, jafnvel
leiðast(fátæklingarómantík)að næsta
segli og láta „renna miðunum í gegn"
Það er í nógu að snúast kringum þetta
eilífðarhobbý hinna einföldu sem bíða
þolinmóðir og öruggir eftir að það tak-
ist.
IÐNNEMINN 25