Iðnneminn - 01.05.1999, Blaðsíða 15

FRÉTTABRÉF FRÁ
LONDON
Vorið 1996 útskrifaðist ég úr Fata-
iðndeild Iðnskólans í Reykjavík.
Þá um vorið hafði mér verið veitt-
ur styrkur frá Leonardo; styrkur sem miðar að
því að gera námsmönnum kleyff að fara í
starfsþjálfún til annarra Evrópulanda og opn-
aði þá um leið möguleikann fyrir mig til að
gera það sem ég vildi gera; vinna í couture,
þ.e. hátísku.
Ég hafði áður verið í starfsþjálfún hjá fata-
hönnuði í Kaupmannahöfn, sem veitti mér
innsýn í það sem maður þarf til að geta kallað
sig couturier.
Markmiðið með að fara til London var að fá
eins mikia reynslu og ég gæti, áður en ég tæki
að mér kúnna eða stofnaði fyrirtæki, því auð-
vitað er best að gera fyrstu mistökin hjá öðr-
um sem maður óhjákvæmilega gerir með litla
reynslu. Auk þess að það er gulls í gildi að
vinna með fólki sem hefúr áratuga reynslu í
faginu, fólk sem getur kennt manni nýjar og
betri leiðir til að leysa vandamálin.
Þegar ég kom til London fór ég að vinna fyr-
ir tvo brúðarkjólahönnuði, sem er athyglisvert
því brúðarkjólar höfðu, fyrir mig, aldrei verið
neitt sérstaklega spennandi viðfangsefni. Samt
sem áður rnjög góð reynsla því maður vinnur
með viðkvæm efni eins og satín, siffon og
blúndur, þar á ofan hvít, þannig að ekkert má
út á bera. Frá hönnunarsviði eru brúðarkjólar
líka rnjög “challenging” því maður hefúr
óskaplega takmarkað umráðasvið, flestir vilja
hvíta, “stóra” kjóla, hefðbundna en samt
öðruvísi, sent segir að maður verður alltaf að
finna upp á einhverju nýju fyrir næstu collect-
ion sem er wisvar sinnum á ári.
Það eru tískubylgjur í brúðarkjólum eins og
annarri tísku, hvaða blúnda er í tísku þetta ár-
ið,eru það stórir victorianskir kjólar eða
skásniðnir einfaldir kjólar sem fylgja línum lík-
amans. Munurinn á Islandi og Englandi er
sennilega sá að á íslandi er lítil tíska í brúðar-
kjólum, flestir leigja sér kjóla sem kosta lítið
sem ekkert en hérna í Englandi er þetta dýrasti
kjóll sem þú kaupir á ævinni og þá skapast
markaður og þess vegna tíska.
Þegar ég byrjaði á vinnumarkaðinum hérna í
London var ég svolítið hikandi, komandi frá
Islandi sem fáir höfðu heyrt um (og surnir
ennþá að spyrja mig hvort við hefðum ntör-
gæsir sem gæludýr), þá kom það fljótt í ljós að
sú menntun sem ég hafði fengið í Iðnskólan-
um var meira en sambærileg við menntun sem
fólk hefúr hér. Þar er helst að telja að það er
miklu meiri sérhæfing í gangi hér, annað hvort
ert þú hönnuður, í sniðagerð, skerari eða í
kjólagerð. Mín menntun gerir mér kleyft að
ganga inn í öll þessi störf, sem er fáheyrt í
þessu landi og gerir mér um leið mögulegt að
vinna sjálfstætt og gera hlutina sjálf frá byrjun
til enda og þurfa ekki að vera upp á aðra kom-
in.
Eftir að hafa unnið í rúmlega eitt ár í brúðar-
kjólagerð fannst mér korninn tími til að breyta
um og kynnast nýjum hliðum tískuheimsins.
Caroline Parkes, annar hönnuðurinn sem ég
var að vinna fyrir bauð mér þá að setja upp
stofú meðfram hennar og vera með meiri
klæðskeravinnu, sem var freistandi en ég vildi
fá meiri reynslu og læra af fleirum áður en ég
byrjaði sjálfstætt. Hættan í því að byrja sjálf-
stætt of fljótt er sú að ntaður einangrist og lær-
ir ekki “trickin” og nýjar leiðir að hlutunum.
Því ákvað ég að segja upp og fór að vinna fyr-
ir hönnuð sem heitir Lindka Cierach og er
I ð n n e m i n n
15