Vikan - 14.05.1970, Blaðsíða 23

í allar áttir. Eftir það voru aðeins tveir
eftir af hópnum.
Hvað varð af hinum vissum við eklci
þá, en fyrir einhver óskiljanleg atvik
hittumst við allir við landamærin! Við
komum til smábæjar, sem heitir Da-
wang, langt austur í Assam; hann hafði
áður heyrt undir Tíhet en var nú Ind-
landsmegin við landamærin. Þarna var
það öruggt, að við þorðum að iivíla
okkur i 4 sólarhringa. Það var dásam-
legt að sofa og fá nokkurn veginn fylli
sina. Sú leið sem við höfðum farið, var
einhver erfiðasta og hættulegasta leið-
in í Tibet.
Við gátum ekki verið um kyrrt í Da-
wang. Það var of hættulegt, bæði okkur
sjálfum og heimamönnum. Við áttum
ennþá eftir þriggja vikna ferð til frels-
isins. Þessar vikur voru ef til vill erfið-
ari en hinar, sem við vorum búnir að
ganga í gegnum. Við vorum ekki vanir
Koparkatlar og könnur er slegið silfri.
því loftslagi sem nú tók við. Þetta var
hitabeltisskógur, svo rakur að við sáum
varla til himins fyrir mistrinu. Nú vor-
um við komnir í 40 gráðu rakan hita.
Við vorum búnir með matinn, sem við
fengum í Dawang, - það var reyndar
ekki mikill matur og margir um hann.
Við hefðum eflaust getað skotið fugla
og dýr okkur til matar, en við Tíbetbú-
ar gerum það ekki. Vatnið var svo fúlt
að við þorðum ekki að drekka það, svo
við urðum að lála okkur nægja að sjóða
nellusúpu. En við urðum veikir af
henni, það virtist ekki hægt að losna við
eitrið á þessum slóðum. Svo vorum við
líka mjög kvalin af skorkvikindum.
Einn af siðustu dögum flóttans, komu
flugvélar í Ijós yfir okkur. Við flýttum
okkur í skjól, en það komu engar
sprengjur, þetta var matur, sem kastað
var til okkar. Enn þann dag í dag vit-
um við ekki hvaðan þessi matur kom.
Þegar við komum til Indlands, átti ég
aðeins tvo anna i vasanum, það dugði
rétt fyrir einum bolla af tei. Við söfn-
uðumst ])ai’na saman, nokkrir flótta-
menn, og áttum mjög erfitt uppdráttar.
Ég sekli úrið mitt, byssuna og allt sem
ég gat fengið peninga fyrir, en það var
ekki lengi etið upp. Að lokum neyddist
ég til að betla daglegt viðurværi, og ég
var ekki einn um það.
Fyrir fjórum árum kom þessi ungi
Lamastúdent til Noregs. í eitt ár var
hann kennari og prestur í skóla fvrir
drengi frá Tibet, í Gjövik í Noregi. —
Drengirnir höfðu þá lokið við gagn-
fræðaskólanám og nú stóð fyrir dyrum
að læra eitthvað til að hafa ofan af fyr-
ir sér í framtíðinni. Og Thubten ætlaði
líka að læra einliverja iðn. Honum var
boðið að taka þátt í iðnnámi með hinum
piltunum, vildi hann verða vélsmiður,
rafvirki, eða byggingameistari? Eða
óskaði hann eftir því að verða kennari?
— Nei, takk, svaraði Thubten, — ég
vil verða ljósmyndari og kvikmynda-
tökumaður. Reyndar voru allir piltarnir
í skólanum í Gjövik lirifnir af mynda-
Slík listaverk verður að varðveita, og taka af þeim
myndir, fyrir komandi kynslóðir.
töku. Þeir klipptu út allar myndir, sem
komu af þeim í blöðunum, það var eins
og dýrmæt gjöf. Var það þetta, sem
hafði lokkað hann. Gat hann orðið að
nokkru gagni fyrir þjóð sina með slíkri
menntun?
Ég var beðinn að tala við þennan
unga pilt, segir presturinn í Gjövik. —
Ég var jafnvel beðinn að fá liann ofan
af þessu. Pilturinn sem ég hitli var föl-
ur og magur, augun djúpstæð. Hann var
ólíkur hinum piltunum í skólanum,
sem voru hraustlegir og virtust búa vf-
ir ótæmandi orku.
Thubten var svo f jarrænn, að ég gekk
varlega til iians.
— Hvers vegna viltu verða ljós-
myndari, Thubten?
Feimnislega andlitið ljómaði af
áhuga og hann gat varla komið upp
orði. — Vegna þess að það eru engir
mvndasmiðir í Tibet. Hugsið ykkur
hvað ég get gert með myndum, ég get
sýnt allt sem ég upplifi sjálfur. Okkur
vantar myndir, til að senda með blaða-
greinum, út um allan heim; myndir í
kennslubækur lianda okkar eigin fólki;
myndir í annála fyrir afkomendur okk-
ar. Og siðast en ekki sizt, myndir af
listmunum, sem við höfum framleitt
og framleiðum i flóttamannabúðunum
og seljum út um allan Iieim. Þar eru
ofin fögur myndskrevtt teppi, búin til
Framhald á bls. 50.
2°. tbi. VIKAN 23