Vikan - 01.07.1971, Blaðsíða 19

MAMAS
8 PflPAS
BYRJUD
AFTUR
„Folk-rock“ unnendur eru
ákaflega kátir þessa dagana,
því að um þessar mundir er
einn mesti söngflokkur allra
tíma, Mamas & Papas, sem
hættu fyrir tveimur eða þrem-
ur árum síðan, að vinna að LP-
plötu. Þau auglýstu í fyrra
mánuði að þau hefðu ákveðið
að byrja aftur og ætluðu að
slást í kompaní við Dunhill
plötufyritækið á nýjan leik. Ein
af ástæðunum fyrir „splittinu“
á sínum tíma var að þau hjón-
in Michelle og John Phillips
skildu og snemma á þessu ári
gitfist Michelle bandaríska
leikstjóranum Dennis Hopper,
þeim hinum sama og gerði
„Easy Rider“. En hálfum mán-
uði síðar stakk Michelle fiann
af með nýjum vini, og hver veit
nema að upp hafi blossað á nýj-
an leik ástareldurinn á milli
hennar og Djonna.
Framháld á bls. 40.
(TIDIfERIILEGAR FRAMFARIR
Það var orðið langt síðan ég
hafði heyrt í Tilveru þegar við
brugðum okkur til Glymbis eitt
föstudagskvöld fyrst í þessum
mánuði. Mér komu framfarir
hljómsveitarinnar mjög á óvart
og þætti ekki stórundarlegt
þótt veldi annarra hljómsveita,
svokallaðra stórhljómsveita,
færi nú að raskast eitthvað.
Eini gallinn sem er áberandi
við Tilveru er að orgelið, í góð-
um höndum Péturs Pétursson-
ar, nýtur sín tæpast nógu vel;
til þess er gítar Axels Einars-
sonar of ákafur. En bassi kem-
ur sérlega vel út í meðferð
Gunnars Hermannssonar, sem
ekki einasta er orðin „þræl-
góður“ bassaleikari, heldur
hefur hann þróað með sér ein-
staklega skemmtilegt og á-
heyrilegt soimd, þétt og ákveð-
ið. Ólafur Sigurðsson er alltaf
jafn skemmtilegur trommuleik-
ari, . „breikar" sig í gegnum
öll stuð, skiptingar og milli-
kafla og nær vel saman við
bassann, þannig að bítið í
hljómsveitinni er sterkt og
gegnumgangandi. Og síðast en
ekki sízt skal nefna söngvar-
ann, Herbert Guðmundsson,
sem verður að teljast í sér-
flokki. Hvell röddin kemur vel
í gegn, raddbeitingin er góð og
stundum minnir hann á engann
smærri en sjálfan Robert Plant,
sbr. túlkun Hebba á „Immi-
Framhald á bls. 40.
TILVERA: Herbert, Pétur, Axel, Ólafur og Gunnar.
HVAR VARR UM TATARA?
Stutt spjall við Þorstein Hauksson
Áleitin hefur hún verið,
spurningin um hvað hafi orðið
af TÖTURUM. í kringum þá
var alltaf heilmikið húllumhæ:
alltaf átti eitthvað frumlegt og
merkilegt að fara að ske, sbr.
„upphafið mikla“, en minna
hefur orðið úr framkvæmdum.
Og nú eru þeir hættir. Því var
það að ég náði í Þorstein
Hauksson, hinn stórsnjalla org-
elleikara hljómsveitarinnar og
spurði hann hvað hefði skeð.
„Það var einfaldlega komin
svo mikil upplausn í mann-
skapinn, að við töldum bezt að
hætta öllu saman,“ svaraði
hann. „Maggi (Magnússon,
trommuleikari) ætlaði að fara
að hella sér í stúdentsprófið og
var hættur, og eftir að við
höfðum prófað nokkra trommu-
leikara gáfumst við alveg upp.
Við héldum þó áfram að vera í
poppleiknum Óla í um það bil
hálfan mánuð eftir það — ein-
faldlega vegna þess að við vor-
um búnir að gera samninga um
það.
Nei, ég veit ekkert hvað
verður næst. Maggi er í stúd-
entsprófi, sjálfur er ég að læra
í Tónlistarskólanum, Jonni er
kominn í hljómsveit Magnúsar
Tngimarssonar og Gestur er
kominn í DÝPT ásamt fleirum.
Hitt er annað mál að allt er
mögulegt og við höfum ekki úti-
lokað þann möguleika að hægt
sé að endurvekja hljómsveit-
ina.“
Framháld á bls. 40.
Þessi mynd er úr umræddum siónvarpsþætti Tatara. Frá vinstri: Þor-
steinn, Magnús, Jón (fremstur), Gestur og Janis Carol.
26. TBL. VIKAN 19