Vikan - 22.01.1948, Blaðsíða 7

VTKAN, nr. 4, 1948

islandsmeistarar í knattspyrnu
Framhald af bls. 3.
Það var auðfundið, að mikill meiri hluti
áhorfenda hafði samúð með Fram í leikn-
um. Mun þar hafa ráðið miklu, að hálf-
þroskaðir unglingar voru að keppa við full-
orðna menn, en auk þess þóttu sumir Fram
menn leika betur en áður hafði sést hér.
Fram fékk heiðursskjal að verðlaunum
og auk þess hver keppandi heiðurspening
úr bronse.
Þessi kappleikur hafði mikil og víðtcak
áhrif. Fyrst og fremst hér í Reykjavík.
Allt frá þeim tíma hefir knattspyrna verið
iðkuð íþrótta mest. En út um land hefir
líka, alls staðar þar sem f jölmenni og lands-
lag leyfa, knattspyrna orðið helzta íþrótt-
in. Leikurinn 20. júní 1911 má teljast
fyrsti merkilegi knatspymukappleikur hér
á landi. Hann markar tímamót í sögu í-
þróttarinnar á Islandi .. .“
Síðan þetta var, hefir oltið á ýmsu fyrir
Knattspyrnufélaginu Fram, eins og gengur
GOTT RÁÐ
Framhald af bls. 4.
Þjónninn setti skál fulla af ávöxtum á
borðið og bauð fólkinu meira kaffi.
Jóhanna afþakkaði ávextina, en Garratt
tók eina appelsínu.
„Við neyðumst víst til að hlusta á
hljómleikana í kvöld,“ sagði hann svo.
Peters og Jóhanna litu snöggt á hvort
annað.
„Frú Gooden hefir lofað að koma og
hlusta á nokkrar nýjar grammófónplötur,“
sagði Peters því að hann hafði annað í
huga en að fara á hljómleika.
„í káetu Peters,“ sagði Jóhanna og
horfði á Garratt. Peters var ekki lengi að
taka ákvörcun.
„Ég fer inn til mín til að leita að plötun-
um meðan þér eruð að ljúka við kaffið,"
sagði hann og stóð á fætur.
„Hvað eruð þér að gera við appelsínuna
yðar?“ spurði Jóhanna Garrott, þegar
þau voru orðin tvö ein.
Garrott hélt á appelsínu á milli handa
sér, eins og hún væri hneta, sem hann vildi
brjóta.
„Ég er að reyna að fá hana til að ýla
— hafði þér aldrei heyrt ýla í appelsínu?"
„Segið ekki þessa heimsku?"
„Hlustið bara!“
Jóhanna heyrði éitthvert ískur, þegar
Garratt kreisti appelsínuna milli sól-
brendra handanna.
„Reynið sjálfar.“ Hann rétti henni
appelsínuna.
og gerist, svo að segja í allri félagsstarf-
semi, en oft hefir það verið í allra fremstu
röð. Fyrstu ferðina út á land fór það 1922
og þá til Isafjarðar, en auk þess hefir það
keppt á Akureyri, í Vestmannaeyjum, á
Akranesi, í Keflavík og Hafnarfirði, og
oftar en einu sinni sums staðar. Eina utan-
för hefir félagið farið og var það til Dan-
merkur 1939 og heppnaðist sú ferð ágæt-
lega. Fyrst var keppt í Sorö, og tapaði
Fram með 3 mörkum gegn 4, síðan í Rön-
ne á Borgundarhólmi, og þar vann Fram
með 4 gegn 2. Þriðji kappleikurinn var í
Odense og vann Fram með 1 gegn 0. Síð-
asti kappleikurinn var í Tönder, og þar
vann Fram með 6 gegn 1. Brynjólfur leik-
ari Jóhannesson var fararstjóri og hefir
skrifað ítarlega ferðasögu í 35 ára afmæl-
isblað Fram.
I félaginu eru nú milli 700—800 manns,
þar af á annað hundrað stúlkur. Stund-
uð er knattspyrna, handknattleikur, og
skíðadeild er í undirbúningi. Félagið hefir
komið sér upp æfingavelli og félagsheim-
ili, á árunum 1945—1946, og er það norð-
an við Sjómannaskólann nýja (sést á neðri
mynd á síðustu forsíðu Vikunnar), en völl-
inn hefir það nú leigt til síldargeymslu.
1 húsnefndinni eru Svan Friðgeirsson,
form., Jón Sigurðsson og Hánnes Sigurðs-
son.
Á vegum félagsins hafa verið þessir er-
lendir þjálfarar: Reidar Sörensen, P. Pe-
tersen, Hermann Lindemann og James
McCrae, sem verið hefir hjá félaginu að
mestu leyti síðastliðin tvö ár. Ennfremur
starfaði Murdo McDougall við þjálfun
yngri flokka þess síðastliðið sumar. Þjálf-
ari handknattleiksliðsins hefir verið Hen-
ning ísaksen.
Heiðursfélagar Fram hafa verið kjörnir:
Ólafur Rósenkranz (dáinn), Kjartan Þor-
varðarson (dáinn), Friðþjófur Thorsteins-
son, Guðm. Halldórsson verzlunarstj., Pét-
ur Hoffmann Magnússon, bankaritari, Pét-
ur Sigurðsson, háskólaritari, og Eiríkur
Jónsson, málari.
I tilefni fjörutíu ára afmælisins, ætlar
Fram að bjóða til landsins erlendu knatt-
spyrnuliði. Ákveðið er að halda afmælis-
hófið í Sjálfstæðishúsinu 7. febrúar.
Núverandi stjóm Fram skipa: Þráinn
Sigurðsson, form., Jón Jónsson, varaform.,
Sæmundur Gíslason, gjaldkeri, Sveinn
Ragnarsson, ritari, Haraldur Steinþórsson,
bréfritari, Orri Gunnarsson, féhirðir,
Hulda Pétursdóttir, meðstjómandi.
Hún tók appelsínuna og kreisti hana af
öllum mætti eins og Garratt, en það kom
ekki hið minnsta hljóð.
„Þér farið ekki rétt að. Þér verðið að
kreista hana svo fast að hún finni til, þá
ískrar hún.“
„Þér emð galgopi,“ sagði hún hlæjandi
og rétti honum aftur appelsínuna.
Skömmu seinna kom Peters til að sækja
hana og fara með hana til káetu sinnar.
Jóhanna var viðbúin því að daðra örlítið
við hann — en meira ekki. Peters læsti
dyrunum að káetunni og setti plötu á
grammófóninn. Þetta var lag leikið af
hawaiiskri hljómsveit. Hann bað Jóhönnu
að dansa við sig og hún lét að orðum hans.
Það var hálfgert rökkur inni og — þau
tvö ein. Já, Peters var útfarin í þessu efni.
„Þér emð yndislegar,“ hvíslaði hann í
eyra hennar þegar þau dönsuðu.
Ætlarðu að telja mér trú um að þær séu systur
þessar þrjár!
Hjartað tók að slá hraðar í brjósti
Jóhönnu. Hún hafði ekki leyft neinum öðr-
um karlmanni en manninum sínum að
kyssa sig. Hún hefði líklega átt að finna
til samvizkubits, en það gerði hún ekki.
Henni fannst hún aðeins vera svo dásam-
lega glöð og kát. En á sama augnabliki,
sem hann snart varir hennar með sínum
vörum, reif hún sig lausa.
„Ég ætla að skipta um plötu,“ sagði
hún hásri rödd.
„Látum fjandans grammófóninn eiga
sig.“
Jóhanna tók eina plötuna.
„Hvaða lag er þetta.“ sagði hún og rétti
honum hana.
Peters laut niður til að lesa nafnið. Lóf-
ar hennar snem að honum. Hann
laut ennþá lengra niður að höndum henn-
ar, en allt í einu hörfaði hann aftur á bak.
„Hvað er á höndunum á yður?“
Jóhanna lagði plötuna frá sér.
„Ég veit það ekki. Sjáið — þær eru báð-
ar eins.“ Hún sýndi honum lófana á sér.
Hann starði, lostinn skelfingu á þá. Á
báðum lófunum vom stórir, gulir blettir
„Þetta hlýtur að vera úr appelsínunni,“
sagði hún. „Garratt var að glettast við mig
meðan þér voruð burtu, sagðist ætla láta
appelsínu ýla með því að kreista hana.“
„Appelsínu! Appelsínur lita ekki frá
sér.“
Hún leit aftur á lófa sína.
„Mig svíður svo undarlega í þetta, það
væri gaman að vita af hverju þetta stafar.“
„Reynið að þvo yður,“ hann benti á
þvottaskálina.
Hún hlýddi því.
Framhald á bls. 14.