Vorið - 01.12.1969, Blaðsíða 6

JÓLASVEIN NIN N
EFTIR DR. JAKOB JÓNSSON
Siggi hafði oft verið óþægur. Harm
hafði haft gaman af að fitla við rokkinn
hennar ömmu sinnar og hann hafði
hvað eftir annað borið snjóinn á löpp-
unum inn á pallinn. Amma gamla hafði
oft sagt honum, að hann væri of latur að
lesa, óduglegur að vinna og dygði betur
til að tefja fyrir en hjálpa til. Siggi litli
vissi vel, að hann var vonda barnið.
En nú fór að líða að jólunum, aðeins
vika eftir. Jólin komu eins og skær
stjarna í skammdegismyrkrinu. Siggi
litli var undir eins farinn að reikna út,
hvert þau væru nú komin, því að amma
hafði sagt honum, að þau væru á leið-
inni. Og hann var að reyna að imynda
sér jólin á leiðinni þangað, gangandi
yfir fjöll og firnindi, þangað lil þau
kæmu í skarðið fyrir ofan bæinn og síð-
ast labbandi í hægðum sínum ofan hlíð-
ina, heim túnið og inn í bæ. Og þá ætl-
aði Siggi að vera góða barnið — undur
þægur og hlýðinn.
Það gat nú líka haft alvarlegar afleið-
ingar að vera vonda barnið um jóla-
leytið. Níu nóttum fyrir jól fóru jóla-
sveinarnir að koma. Þeir komu síðan
einn á hverri nóttu og sá síðasti á sjálfa
jólanótt. Jólasveinarnir voru illir viður-
eignar. Þeir höfðu það lil að ræna mönn-
um, og þjófóttir voru þeir með afbrigð-
um. En það sem þeir aðallega lifðu á var
óþægðin í börnunum. 'Þar sem börnin
voru slæm og óhlýðin, þar fitnuðu þen'
og urðu voðalegir ístrubelgir, en þar
sem góðu börnin áttu heima, dóu jóla-
sveinarnir.
Þetta hafði amma gamla sagt Sigga
litla. Hún sagði honum um leið, að hun
hefði séð voðalega ljótan jólasvein, sein
ætlaði að lifa á óþægðinni í honum. Það
væri víst ekki hætta á öðru, sagði ganila
konan, en að hann þrifist vel.
„Eru það bara börnin, sem hafa jóla-
sveina?“ spurði Siggi mjög alvarlegur-
„Hefur þú aldrei haft jólasvein, am®a
mín?“
„Jú, auðvitað þegar ég var litil,
sagði amma.
„En hvar er hann nú?“
„Hann er dauður,“ sagði amma.
„Og af hverju dó hann? Var það af
því að þú varst alltaf þæg?“ spurði
Siggi-
„Hm. Hvað eiga þessar spurningar ao
þýða, drengur? Berðu þig heldur að
fara að opna stafrófskverið þitt, svo að
þú getir stautað sómasamlega, þegal
presturinn kemur að húsvitja,“ sagði
gamla konan.
Jú, það var ekki í fyrsta sinn, að hann
hafði heyrt, að einhverntíma kæmi prest-
148 VORIÐ