Vorið - 01.12.1970, Blaðsíða 16

HEIÐREKUR GUÐMUNDSSON:
Jólakvæði
Þegar yfir yztu slóð'um
enginn lítur sól,
inn í bæi, höll og hreysi
hringja klukkur jól.
Brosa þeir, sem bölið herti,
beiskjan missir völd.
Hverjum manni um hjartarætur
hlýjar jólakvöld.
Þeir, sem göfugt hjarta höfðu,
honum fylgdu bezt.
Hræsnisblæju sundur svipt ’ann
sannleik unni mest.
Orð, sem hittu, ýfðu kaunin.
Æðstu prestum brá.
Hann var dæmdur, níddur, negldur
nakinn krossinn á.
Hj á oss öllum haldin eru
heilög jól af því,
að fyrir löngu fæddist drengur
fjárhúsjötu í.
Unga konan ei gat fengið
annað húsaskjól.
Fáskrúðug að formi voru
fyrstu kristin jól.
Sveinninn óx og sálum færði
sólarbirtu og yl.
Gengu þeir, sem haltrað höfðu,
heilir starfa til.
Dumbir heyrðu hitað mildi
hjarta drottins slá.
Brún af nýjum, björtum degi
blindir fengu að sjá.
Jólabarnið hjartahreina,
hugir minnast þín.
Gegnum myrkur allra alda
eilíf stjarna skín.
Heyra má úr öllum áttum
óma þakkargjörð.
Þungt vér dæmum þá, sem níddu
þig á vorri jörð.
Það er engum fært að feta
í fótspor meistarans.
Sá, er reyndi, svikinn yrði
af samtíð minni og hans.
Ævi Krists var sorgarsaga,
sem er alltaf ný.
Liðnar aldir hófu hana
helgiljómann í.
-fc-K-fc-K-K-K-Mc-K-Mc-K-Mc-fc-tc-fc-fc-K-fc-K-K-fc-K-fc-k-fc-K-Mc-Mí-fc-k-fc-K-X-fc-fc-fc-fc-fc-K-Mc-K-fc-K-K-K-fc-fc-fc-fc-K-K-fc-fc-K-íi
158 VORIÐ