Bjarmi - 01.03.1924, Blaðsíða 14

50
BJARMI
um augutn miklu betri, en aö menn smá-
venjist af öllum kirkjuferðum við mikla
prestafækkun.
Pá var bent á, að peim væru menn
viða hættir nú þegar, og ýmsir prestar í
meira lagi liðljettingar frá kirkjulegu
sjónarmiði: »T. d. í .... - sýslu, þar sem
einn drekkur, annar og priðji messa varla
nema við fermingu og á stórhátiðum« o.
s. frv. »Pjóð, sem þarf að spara, hefir
engin efni á að launa slíkum starfs-
mönnutm
»Liðljettingar eru annað veifið í hóp
flestra starfsmanna ríkisins«, svöruðum
vjer, »en sje embæltið sjálft eða starfið
einhvers virði, er ráðlegra talið að skifta
um menn en að leggja embættið niður«.
Petta samtal ætluðum vjer ekki að
gjöra blaðamál, fyr en vjer lásum um-
mæli í blaðinu »Degi«, er fara i svipaða
átt. Er þar jafnframt beinst að sjerstök-
um presti, sem stjórnmálamaðurinn nefndi
ekki, á þann veg, að prestur hlýtur að
svara,
Ummælin, sem hjer er átt við, eru i
nafnlausu frjettabrjefi úr Austur-FIjótum
í Skagafjarðarsýslu, dagsett 18. nóv. f. á.,
birt athugasemdalaust i »Degi« 20. des. f.
á. og hljóða þannig:
»Yfir öllu fjelagslifi er dauft í frekasta
lagi, og þá bætir ekki úr með safnaðar-
lífið; hjer er kornungur prestur, en virð-
ist vilja hafa næðissamt lif. Hefir einu
sinni verið messað í heimakirkjunni en
aldrei í útkirkjunni siðan í júní í vor.
Er það slæmt að láta aðra eins menn
og þetta vera stórlaunaða af almanna
fje«.
Fljótin eru tiltölulega rojög þjettbýl og
mannmörg sveit, og fyrir 20 til 30 árum
voru Fljótamenn taldir mjög kirkjurækn-
ir, svo frásögn þessi er harla einkenni-
leg, og vel nothæf fyrgreindri kirkjumála-
stefnu, ef hún er ekki staðleysa ein, eða
einhver óviðráðanleg veikindi eða önnur
forföll hafi valdið þessu messuleysi. —
Ritar presturinn á Barði væntanlega um
það i »Dag«, og skal Bjarmi þá skýra frá
þvi svari hans, eða flytja annaö svar
hans, ef hann óskar.
Messuföllin verða ekki notuð í vönd á
gamla eða nýja trúmálastefnu, en þau
geta orðið sárbeitt vopn gegn prestastjelt
og þjóðkirkju yfirleitt, og þá er orðin
tvöföld ástæða fyrir alla kirkjuvini að
vera vakandi.
... ■ ............•==Si
Hvaðanæfa.
Heima.
Sra Björn Jónsson, fyrv. prófast-
ur á Miklabæ í Skagafirði, andaðist 3. f.
m. nærri 66 ára að aldri. — Er þar hnig-
inn mætur maður og merkur, sem ritstj.
Bjarma á margar góðar minningar um,
þótt ýmislegt bæri á milli. — Eins og
kunnugt er, hallaðist sra Björn, minsta
kosti siðari prestsskaparár sín, allmjög
að þýskri ný-guðfræði og las mikið með-
an sjón leyfði um þau efni. Man jeg það
er fundum bar fyrst saman, að ágrein-
ingsmálin voru efst á baugi, og samúðin
líklega lítil á báðar hliðar, — en þegar
viðkynning fór vaxandi, breyttist það. —
Bak við trúfræðisgetgáturnar var hlýtl
hjarta og mikill trúmálaáhugi, sem mjer
varð kær. — Og enginn ný-guðfræðingur
hefir skrifað ritsljóra Bjarma jafn itarleg
og ástúðleg brjef sem hann.
Sárt var að vita hann fara hjeðan úr
bæ alblindan fyrír fám árum, enda þótt
hingað kæmi hann i heilsubótarerindum
sæmilega sjáandi. — En myrkrið hertók
ekki sál hans. Ljósgeislar mættu bænar-
orðum. Bækurnar, trygðavinir gáfumanna
í strjálbýlinu, lukust ekki aiveg aftur,
ástvinir lásu honum margt, — og blindur
skrifaði hann sjálfur eftir æfisögu Sundar
Singhs Mjer er það brjef engu síður
kært, þólt stutt sje, en annaö brjef
hans, þjettskrifaðar 8 bls. stórar, sem fyr-
ir hann var ritað í októbr. 1920. Fjekk
Bjarmi þar bæði aðfinningar og meðmæli,
en þeir sem næstir standa blaðinu jafn-
framt svo ákveðin lofsyrði, að ókunnug-
um mundi þykja ótrúlegt að ný-guðfræð-
ingur sendi.
»Jeg er því meira en hissa«, skrifar
hann í þvi sambandi, »hve fáir presta
vorra rita í blaðið og hve slælega þeir
styðja að útbreiðslu þess,.. .. «
Sra Björn var bóndason, fæddur 1858
í Broddanesi i Strandasýslu, tók guðfræð-
ispróf 1886 og var vígður til Bergstaða
hálfum mánuði eftir prófið. Prem árum
síðar flultist hann að Miklabæ i Skaga-
firði, og var þar prestnr, og síðar pró-
fastur, uns hann slepti prestsskap, er
hann misti sjónina.
Kona hans er Guöfinna Jensdóttir frá