Bjarmi - 01.03.1930, Blaðsíða 1

XXIV. árg.
1. mars 1930
5. tbl.
Vígsluræða Sæbólskirkju
Flutt 29. sept. 1929 af
sr. Siglryggi Guðlaugssyni prófasti á Núpi.
Texti: Sálm. 48., 2„ 3., 5., G„ 11„ 12. ,
Hversu yndislegir eru bústaðir
þínir, Droltinn allsherjar.
Sál mína langar til, já hún práir
forgarð Drotlins.
Nú fagnar hjarla milt og hold
fyrir hinum lifandi Guði:
Sœlir eru þeir, sem búa i húsi
pínu, peir munu framvegis lofa pig.
Sœlir eru peir menn, sem finna styrkleik
hjá pjer, er peir hafa helgifarir í huga.
Pví að einn dagur í forgörðum pínum er
belri en púsund aðrir.
Heldur vil eg slanda við pröskuldinn í
húsi Guðs míns, en dvelja i
tjöldum óguðlegra.
Pvi að Drollinn er skjól og
skjöldur; — náð og vegsemd
veiiir Drottinn.
Bústaðir Drottins!
Hvernig fær mannlegur hugur
skynjað þá? Hvernig fær mannleg
tunga staðgreint þá? Hvernig fær
mannleg hönd tilreitt þá? — Drott-
inn segir í orði sínu: »011 jörðin er
mín«. Og Salómó konungur kemst
svo að orði, er hann vígði hið
mikla musteri í Jerúsalem: »En
mun Guð í sannleika búa á jörðu?
Sjá, himininn og himnanna himnar
taka þig ekki; hve miklu síður
þetta hús, sem jeg hefi rcist«. Og
ennfremur hefir verið mælt: »Him-
ininn er hásæti Guðs, jörðin er fót-
skör hans«. Hvað megum þá vjer,
duftkornin þar, ákveða um bústaði
Drottins?
Þó er það svo, að mannleg til-
finning kemst ekki hjá þvi, að líta
í anda Drottinn hjer eða þar:
ákveða honum til handa sjerstaka
staði. Slíkir staðir hafa með öllum
þjóðum — svo langt sem guðstrúin
nær — verið helgaðir fyrir tilfinn-
ingu manna. Hún leggur ljúflega
hönd að því, að uppbyggja þá og
sæma þá þeirri prýði, sem hún á
kost á, en leysa þá frá veraldar-
hyggju manna, eftir mætti, ogsaurug-
leika syndar. Mannleg vitund getur
ekki verið án þess að eiga slíka
staði til andlegra samfunda við Guð,
og fá þar hvild með helgidóma
hjarta síns. Mælir hún þá þessum
eða þvilíkum orðum:
»Hjer er, Guö rninn, gott að vera
gott aö lofa nafnið þitt;
fram að mega bljúgur bera
bænarandvarp jafnan sitt«.
Að bægja þessari helgidómstilfinn*
ingu frá, eða að misbjóða henni,
væri brot á þeirri lotningu, sem
manndómurinn skuldar guðdóm-
inum og móti þeim kjarna, sem
felst i guðsmyndareðli mannsins og