Bjarmi - 24.03.1948, Blaðsíða 3

D
Jj
j A R M I
3
I
me
Lt Ec
ov'omayma.
Árla á páskamorgun, all-löiigu
Gendra Hoshmatari var á leið
heini frá kristniboðsstöðinni.
Hann liafði verið við guðsþjón-
ustu. Þcnnan sunnudag liafði ver-
ið ferming og unglingarnir höfðu
sungið hrifandi vel og verið glað-
legir á svip.
Gendra var að Iiugsa um þctta,
er hann skundaði áfram leiðar
sinnar og lcit livorki til Iiægri nc
vinstri. En Iive þessi skólaæska
var ólík þorpsbúunum, þar sem
hann álli hcima! Þeir voru önn-
um kafnir við stril sitt og stríð
og vissu sára litið um þá nýju
hræringu, sem borizt hafði til
landsins. Og hvað gæti hann gert
fyrir þá? Hann hafði ekkert lærl
og gat hvorki talað, lesið eða
sungið. Alll í einu birti vfir svi])
hans. Nú vissi hann, hvað gera
skyldi: Hann ætlaði að bjóða
skólanum til sin um um páskana!
Þá mundu nágrannar Iians fá að
heyra fagnaðarerindið, sem Iiann
hafði heyrt. Hann flýlli sér heim,
fór rakleiðis til prestsins og þeir
hjálpuðust að ])vi, að skipuleggja
fyrirkomulag heimsóknarinnar.
Við urðum glöð, þegar hoð
Gendra kom til okkar. Ákveðið
var að leggja af slað á föstudags-
kvöld. Hljóðfæraflokkur var með
i förinni. Nemendahópurinn, og
nokkrir kristnir menn, sem slóg-
usl í hópinn, gekk léttum en fösl-
um skrefum við undirleik hljóð-
færánna.
Vér, scm komum frá skólanum,
áttum að sofa í litln kirkjunni.
fvrir dögun, heyrðist þrusk og
hvísl inni í kirkjunni. Svo varð
allt hljótt. Skömmu siðar heyrði
ég tóna hins fagra Hallclúja
páskasöngs óma í morgunkyrrð-
inni. Eg hafði alltaf verið vakin
með þeim söng á páskadags-
morgun, er ég var heima á
kristniboðsstöðinni. Eg liefi ])ó
aldrei heyrt hann jafn hrífandi
fagran eins og í þessu litla þorpi.
Hjarta mitt fjdllist gleði og þakk-
læti fyrir kraftaverk páskanna.
Æskuhópurinn gekk syngj-
andi iit í þorpið. Hann staðnæmd-
isl fyrir utan hvert hús, sem
kristnir menn bjuggu i og söng
hvern páskasálminn á fætur (iðr-
um. „Hvílíkur vitnisburður fyr-
ir Iieiðingjana”, hugsaði ég, „er
]>ei r heyra páskaboðskapinn
sunginn á móðurmáli sínu af
skærum barnai öddum. í morgun-
kyrrðinni.“ Söngurinn varð veik-
ari og dó loks alveg út um stund
en kom svo aflur og endaði ]>ar,
sem þau Iiöfðu byrjað, á hlaðinu
lijá Gendra. Þá var þetta orðinn
st(’)r kör. Kristnir menn í ])orj)inu
og gestirnir, höfðu bætzt í hópinn
og söngurinn ómaði með krafti
og fögnuði.
Allir voru nú komnir á fætur
og við fengum morgunte. Kirkjan
var troðfull við hámessuna, og
fjöldi stóð fyrir utan. Samkoman
varð ])vi að Iialda áfram liti á
túninu. íbúar þorpsins og marg-
irfrá næstu þorpum voru saman-
komnir þar. Mannfjöldinn stóð
|)élt saman. Kristnu mennirnir
töluðu hver á fætur öðrum til
þessa lióps, sem hlustaði með eft-
irtekt. Þeir töluðu um Guð og
kunngjörðu fagnaðarboðskapinn
um upprisu .Tesú frá dauðum.
Við Iiéldum heimleiðis eftir að
hafa matazt. Leiðin var löng.
Steikjandi sólarhiti var og svit-
inn bogaði af okkur. Við vorum
örþreytt, cr við konmm heim um
kvöldið, cn við vorum glöð —
gliið af þvi að við höfðum feng-
ið að taka þátt i því að flytja
fagnaðarerindi páskanna til heið-
ingjanna. Gendra var áreiðanlega
glaðaslur allra. Þótt Iiann gæti
ekki prédikað sjálfur, hafði hann
látið nágrönnum sínum i té kröft-
ugan vitnisburð um liinn upprisna
frelsara.
Sofie Nesset.
Þessa má
„Almenn samkoma í kvöld kl.
8,,‘50. Allir velkomnir“. Þannig eru
suimudagasamkomur K.E.U.M. og
K. auglýstar um hverja helgi —
að ])ví viðbættu, að oftast er þess
getið, liver ræðumaðurinn sé.
Einu sinni í mánuði er þó breytt
svolítið til. Þá er því bætt inn í
auglýsinguna, að það kvöld sé
fórnarsamkoma. Það er fyrsta
sunnudag hvers niánaðar. Á þeim
samkomum safnast yfirleitt allt-
af á annað þúsund krónur. Þær
renna i rekstrarsjé)ð hiisbygging-
arinnar.
Samkomur þessar eru vottur
])ess, hve fórnfýsi er mikil meðal
vina starfsins. Því auk þcssara
fórnarsamkoma er sífellt verið
mcð fjársafnanir til annarra þátta
starfsins. Og ekki minnkar fórn-
fýsin, hjá þessu sama fólki.
Undanfarnar þrjár helgar hef-
ir hver fjársöfnunin rekið aðra.
Síðast i febrúar var á samkomu
félaganna tekið við gjöfum til
harnahjálparinnar. Þá söfnuðust
yfir (5000 krónur. Næsta sunnu-
dag var sama fólkið beðið um sill
Ííka pta.
venjulega mánaðarframlag. Þá
söfnuðust hátt á annað þúsund.
Og svo komu vngri deildir K.F.U.
K. loks þriðju lielgina og báðu
vinina um, að leggja skerf til
slarfsemi þeirra. Þá söfnuðust yf-
ir 2500 krónur.
Það cr eins og ekkcrt lát sé á
fórnfýsinni, ef vinirnir finna, að
starfið þarfnast fjárins. Og þörf-
in er inikil. T. d. má geta þess, að
ljós, hiti og ræsling hússins kost-
ar yfir 30 þúsund á ári. Þar við
bætist svo allur annar kostnaður
starfsins.
Það er gleðilegt, að K.F.U.M. og
K. skuli ekki þurfa að efna til
neinna sérstakra fjársöfnuna
meðal almennings, annarra en
þcssara, sem fram fara á fundum
og samkomum í félögunum.
Eórnfýsin til málefnisins er eitt
af þvi, sem vaknar i hjörtum
þeirra, sem i sannleika eignast
trúna á Krist og með henni það
lif, sem breylir öllu.
Smærri hópur.
Það var nær því ótrúlegt, hve
svo, að áhcyrendur fundu, að
það var krafa Guðs til þeirra.
Ungi maðurinn gekk út úr
kirkjunni.
Aldrei hafði Iiann verið jafn
vansæll og nú. Ofsalegt umrót
fór fram innra með honum sjálf-
um. Hann var eirðarlaus dag og
nótt. Krafa Guðs um það, hvernig
oss ber að vera, varð lifandi og
raunveruleg. Nú fyrst sá Iiann,
hversu alvarlegt það er, að lifa
Jifi sínu að cigin geðþótta. Lög-
mál Guðs er veruleiki, Iivort sem
vér gefum því gaum eða ekki.
Og örvæntingin hélt innreið
sína í sál hans.
Dagarnir liðu. Engin breyting
varð á, nema ])á til hins verra, ef
unnt var.
Það voru komnir páskar árið
1811.
Ungi maðurinn reikaði um göt-
ur borgarinnar, án þess að liafa
nokkurt sérstakt takmark. Óró-
inn i hjarta hans gerði hann hálf
sinnulausan, svo að hann veitti
þvi enga athygli, livar hann fór.
Allt í einu staðnæmdist hann.
Hann leit í kringum sig. Hann
hafði heyrt óm af söng og grennsl-
aðist nú eftir, hvaðan liann kæmi.
Þá tók hann eftir því, að hann
var réll hjá kirkju. Hún var óá-
sjálcg hið ytra, turnlaus og frek-
ar lítil.
Söngur og orgclhljómur bárust
út úr þessari óásjálegu kirkju.
Tónar orgelsins voru ekki lýta-
lausir, livað hreinleik snerti.
Söngurinn var ekki sérstaklega
listrænn. Hann laðaði samt
unga manninn með undarlegu
seiðmagni. Hann varð að fara
inn í kirkjuna. Hann seltist.
Kirkjan var vinaleg að innan.
Einhvcr helgi hvíldi yfir henni,
svo að hann kunni strax vel við
sig. Ræðustóllinn var beint gegnt
dyrunum, fvrir ofan altarið.
Ræðumaðurinn var með óvenju
stórt höfuð og hrokkið hár. Svip-
ur Iians var góðlegur og mildur.
Það var C. O. Rosenius, sem pré-
dikaði á þessum páskum.
Ungi maðurinn hlustaði. Rose-
nius talaði um kraft og ávöxt
upprisu Krists. í fyrsta lagi, að
hún réttlætir oss og gjörir oss
lýtalaus frammi fyrir Guði, og í
öðru Jagi, að því cr oss viðvíkur,
leysir hún oss undan drottinvaldi
og mætti syndarinnar, þegar vér
trúum boðskapnum.
Boðskapurinn um kraft upp-
risu Krists fvrir jarðbundið, óró-
Söngvarinn (). Ahnfeldt.
legl mannshjarta féll eins og gróð-
urskiir vfir skrælnaða jörð.
Ungi, þrejdti maðurinn fann
alll i einu undursamlega hvíld.
Ryrðin féll af lionum og friður
Guðs tók sér bólfestu i hjarta
hans.
Prédikarinn vissi ekki, að
tímaskipti höfðu orðið i lífi ungs
manns í kirkjunni þennan dag.
Hann vissi ckki, að ungi maður-
inn mundi yfirgefa allt og fylgja
.Tesú. Og að fyrir kraft upprisu
Krists mundi hann í ræðu og söng
vinna ólölulegan skara fvrir Krist.
Fagnaðarerindið um hinn upp-
risna frelsara kveikti þann eld,
sem enn vermir og veitir mörg-
um blessun enn í dag, livar sem
söngvar Oscars Ahnfeldt eru
sungnir. Þvi það var liann, sem
fann frið við Guð, er Rosenius
prédikaði á páskunum 1811.
Kapella í Vatna-
skógi.
l'ialanfarin ár liefir smnarstarf K.F.
l’.M. i Vatnaskógi notað sérstakt tjald
fyrir eins konar kapellu. Hefir það
verið kallað „Bænatjaldið". Margir hafa
é:tt blessunarrikar stundir i liljóðri bæn
eða sanibæn i tjaldi þessu. Síðastliðið
suinar rifnaði tjaldið í ofsaveðri.
Stjórn Skógarmanna K.F.U.M. licfir
nú ákveðið að reisa dálitla snotra kap-
cllu uppi i Skógi, í stað þess að kaupa
i:ýtt tjald. Kapellan verður ósköp lítil
— - dálítið bænaliús, sem komi þö að
fullum notuin nieðan á starfinu fyrir
drengina stendur. .'Fskilegast er, að
hægt væri að ljúka byggingunni áður
en starfið liefst i suniar, og liafa Skóg-
armenn fullan liug á þvi.
Eins og gefur að skilja kostar þetta
peuinga. Ef einhverjir af vinum starfs-
ins vildu slyrkja Skógarmenn til ]>essa
góða verks, væri það vel til fundið.
Margir hafa átt ógleymanlegar stundir
i Vatnaskógi.