Bjarmi - 01.12.1959, Blaðsíða 1
Dýrö sé Guöi í upphœöum og
friöur á jöröu meö þeim mönn-
um, sem hann hefur velþóknun
á. (Lúk. 2,Hi.).
Enn einu sinni koma jólin til
vor meö þann stórkostlega boðskap,
sem þau hafa ávallt a'ö flytja. Það
er unnt að lesa jólafráköguna og
heyra ár eftir ár, og sífellt hefur
hún eitthvað nýtt að færa, þótt
meginefni hennar, boöskapurinn
sjálfur, sé alltaf hinn sami óum-
breytanlegi. Það er boðskapurinn
stórlcostlegi um það, að Guð himn-
anna gjörðist maður, kom til þess-
arar jarðar til þess að gjörast
frelsari syndugra manna. Sá tónn
hefur og mun ætíð hafa sterkust
áhrifin í sambandi við jólin. Án
þessa meginatriðis verða jólin inni-
haldslítil fyrir mannlegt hjarta. En
boðskapurinn um það, að oss er
í dag frelsari fæddur, og að þessi
frelsari er Guð sjálfur, sem gjörð-
ist maður vor vegna, hefur enn
í dag eins og ávallt þann mátt,
sem einn megnar að gagntaka
hjörtun á réttan hátt.
Jólin eru þannig fyrst og fremst
til þess, að oss verði Ijóst, hvað
Guð hefur gjört og gjörir fyrir oss.
Þau eru boðskapurinn um Guð og
hans hjálpræðisverlc, er hann tók
á sig hold og gjörðist maður. Gagn-
vart því undri munum vér ávallt
verða gagnteknir og þakklátir, ef
oss er Ijós sannleikurinn um að-
stöðu vora og eðli. Það er boð-
slcapurinn um það, sem „bar við“
eins og það var orðað í upphafi
jólaguðspjallsins. Vér minnumst
þess sem gjörðist, en sem enn í
dag er í fullu gildi, og gjörist
hverjum manni til handa, sem vill
verða hluttakandi % þessu undur-
samlega hjálpræði Drottins. Og
hvar, sem menn lcoma auga á þenn-
an sannleilca, sezt fögnuðurinn að
völdum í hjartanu, svo að jólin
verða í sannleika gleðileg jól. Þau
verða það við það, að vér sjáum
og slciljum, hvílíkur Guð ér og hvað
hann hefur fyrir oss gjört á heil-
ögum jólum. Eklcert fær hjartað
eins til að fagna eins og það, að
„frelsari heimsins er fæddur“.
Þótt jólin þannig sé fyrst og
fremst boðskapurinn um það, sem
Guð er að gjöra fyrir oss, þá má
heldur ekki gleymast, að vér eig-
um að verða þátttakandi í atburð-
unum á hinn rétta hátt. Söngur
englanna á jólanótt, sem skráður
er í upphafi þessarar hugleiðingar,
gefur oss góða vísbendingu um
þátt vorn. Hann er sá, að oss verði
ijóst, að Guði ber dýrðin. Það er
harmsaga mannanna, að vér höf-
um eklci viljað gefa skapara vor-
um þá dýrð, sem honum ber. Vér
höfum gleymt Guði og „göfgað og
dýrkað skepnuna í stað slcaparans,
hans sem er blessaður að eilífu“,
eins og Guðs orð segir á einum
stað. Fyrir bragðið hefur jörðin
orðið vettvangur, þar sem hver
leitar síns eigin. Og í kjölfar þess
hefur öfund og hatur og hvers kon-
ar ill háttsemi sezt að völdum.
Afleiðingar þess að dýrlca skepn-
una í stað þess að gefa Guði dýrð-
ina er hræðileg og auðséð í mörg-
um myndum i sambúð vor mann-
anna. Og þó segir Guðs orð oss,
að ægilegastur verði endanlegur
ávöxtur þessa, þegar hið illa fær
að ná þróun sinni til fulls. Það
er auðsætt, hvert það leiðir, að
ganga þessa braut á enda, án þess
að noklcuð sé að gert til bjargar.
Og því er dýrmætt að heyra, að
þessir undursamlegu hlutir gerð-
ust í Betlehem á dögum Ágústus-
ar keisara. Gamalt fyrirheiti hafði
sagt, að í þessum litla bæ mundi sá
fæðast, sem verða skyldi hirðir
lýðsins og frelsari. Og það var ein-
mitt hina fyrstu jólanótt, að hann
kom, sannur Guð og sannur maður,
fæddur af Maríu meyju. Guð hafði
gefið hann helsjúlcu mannkyni,
sem dag hvern hafnaði Guði. En á
helgri jólanótt fæddist hann, sem
gaf Guði dýrðina í öllum hlutum
og á öllum sviðum. Hann einn lifði
því lífi hér á jörð, sem til fulls
heiðraði Guð og gaf honum þá
53. árg.
dýrð sem honum ber. Og ekki það
eitt, heldur var í honum kominn sá
frelsari, sem kom til móts við oss
á þann hátt, að vér gátum séð og
meðtekið hjálpræði Guðs í honum
þannig, að hjarta vort yrði gagn-
tekið af þakklæti til Drottins, sem
sendi oss sitt hjálparráð.
Fjuglamir sungu um dýrð Guðs
á Betlehemsvöllum fyrstu jólanótt.
Það er ef til vill fyrsta sinni, sem
dýrð Guðs hefur verið vegsömuð
hér á jörð í fullum hreinleika. Vér
skynjum i þessum dýrðarsóng
fögnuð englanna yfir því, að mega
flytja þau tíðindi, sem þeir voru
sendir með. Það iðar allt af fögnuði
yfir því, að þeim er Ijóst, að Guð
hefur gert stórkostlega hluti til
bjargar þessu mannkyni. Þessi
söngur hefur síðan verið sunginn
inn í hjörtun með hverri nýrri kyn-
slóð. Það er hinn sanni söfnuður
Guðs á þessari jörð, sem numið
hefur sönginn og syngur hann í
hverri kynslóð. „Og þeir syngja
sem nýjan söng frammi fyrir há-
sætinu — og enginn gat numið
sönginn nema þær lJjJj þúsundir
— þeir sem út eru leystir frá jörð-
unni,“ segir á einum stað í Guðs
orði. Vér lærum þá fyrst að syngja
Guði sanna dýrð, þegar vér í neyð
vorri mætum náð hans og hjálp-
ræði og meðtökum það. Það er Guðs
andi einn, sem getur skapað í
hjörtum vorum þennan sanna lof-
söng Guði til dýrðar, þegar hann
fær að gjöra oss í sannleika hlut-
talcandi i náð Guðs, með því að
gjöra oss Ijóst, að Jesús Kristur er
í sannleika frelsari vor. Það vant-
ar mikið á, að þessi lofsöngur fái
að búa í hjarta voru og hljómi
þaðan svo hreint og skýrt sem hann
ætti að gera. Samt er það svo, að
það er eins og jólin geti í hvert
sinn stillt lofsöngstóninn hreinni
og skærari en hann ella er. En þótt
söngnum sé áfátt, þá er þó sann-
leikurinn um hann sá, að hann
geymir alltaf „eilífa lagið“, sem
komið er frá himni og Guðs andi
skapar í hjörtum mannanna. Þann-
ig berst það frá kynslóð til kyn-
slóðar. Nú á dögum býr söngurinn
í vorum hjörtum. Og vér skulum
biðja Guð þess, að á þessum jól-
um veitist oss náð til þess að gefa
Guði í sannleika dýrðina. Vér skul-
um biðja þess, að vér af öllu hjarta
syngjum að þessu sinni:
„Dýrð sé Guði í upphæðum,
og friður á jörðu
og velþólcnun yfir mönnum“.