Bjarmi - 01.07.1999, Blaðsíða 26

Sigríður Sólveig Friðgeirsdóttir
Auppvaxtarárum mínum
ferðaðist ég mikið með
foreldrum mínum um
landið. Faðir minn starf-
aði þá við að kanna ör-
yggi vinnuvéla í fyrirtækjum og frysti-
húsum. Ég minnist þess ekki að hafa
nokkurn tímann verið á gistiheimili
heldur var alltaf legið í tjaldi. Á þessum
árum voru mín fyrstu skref tekin í að
kynnast og njóta íslenskrar náttúru. Ég
man vel eftir þegar við pabbi vorum að
þvo okkur í læknum og hann dásamaði
svo íslenska fjallavatnið. Hann skolaði
andlit sitt upp úr ísköldu vatninu og
sagði hátt og skýrt „aaahh“ um leið og
hann benti mér á hversu rík við værum
að geta gert þetta úti í guðsgrænni nátt-
úrunni. Við áttum margar yndislegar
stundirnar í litla, hvíta tjaldinu með
lausa botninum og reimuðu að framan.
í minningunni eru það einungis
góðviðrisdagar sem koma upp í hugann.
Yfir vetrartimann var nokkrum kvöldum
varið í að bjóða heim vinum og
kunningjum til að skoða myndir frá
ferðum liðins sumars. Þá gat fólk setið
löngum stundum og dásamað myndir af
litlum blómaklasa sem umkringdur var
af steinum og sandi frá háfjöllum ís-
lands. Eg gat ekki alveg skilið þetta þá
þar sem þetta fólk var yflirleitt búið að
fara margar ferðir til útlanda og sjá alla
dýrðina sem þar var af gróðri, bæði
trjám og plöntum. Seinna þegar ég eltist
og fór að stunda göngur um islensk fjöll
og jökla skildi ég þetta betur. Það er dá-
samleg tilfinning að koma þreyttur og
jafnvel sveittur að einu litiu blómstrandi
blómi inn í miðri eyðimörkinni. Maður
fyllist krafti að sjá slíka fegurð. Litimir i
blóminu verða sterkari en nokkru sinni
og það er eins og maður hafi ekki séð
neitt fegurra.
Það sama má segja þegar ég les I.
Korintubréf 13 þar sem talað er um
kærleikann. Mér verður orðafátt og ég
fyllist lotningu. Það er sama hversu fær
ég er og hefði alla þekking en ætti ekki
kærleika væri ég ekkert. Þó svo ég gæfi
allar eigur mínar en hefði ekki kærleika
væri ég engu bættari.
í starfi mínu sem hjúkrunarfræðing-
ur á Barnaspítala Hringsins þar sem
skjólstæðingar minir eru oft óttaslegnir
foreldrar, er þessi kafli í Korintubréfinu
mér ofarlega i huga og mikil áminning.
Kaílinn segir okkur mjög skýrt að það er
sama hvað við gerum, ef við eigum ekki
þennan kærleika er allt annað til ónýtis
gert. Það er óvfða jafnmikilvægt og þar
sem annast á veik böm að sýna skjól-
stæðingunum kærleika og ljúft viðmót.
Kærleikurinn getur læknað hrjúf sár.
Allir heilbrigðisstarfsmenn hafa ein-
hvem tíma upplifað slíkt og einnig hið
gagnstæða þegar óvarlegt tal getur snú-
ið hlutunum á hvolf hjá fólki og gert því
eftirmálann erfiðari og jafnvel tafið fyrir
heimferð og lækningu. Hjúkrunarfræð-
ingar á Barnaspítala Hringsins sjá
hversu mikilvægt það er fyrir bamið að
foreldramir séu í góðu jafnvægi. Það er
ekki einsdæmi að sjá framför hjá barni
sem á foreldra sem eru í jafnvægi vegna
þess að það hefur fengið þá umönnun
sem það þarfnast. Auðvitað gela heil-
brigðisstarfsmenn ekki alltaf fært góðar
fréttir en þeir geta alltaf sýnt kærleika
og umhyggju.
Ef við höldum áfram að lesa kaílann
er kærleikanum nákvæmlega lýst. Kær-
leikurinn er langlyndur, góðviljaður, öf-
undar ekki, hann reiðist ekki, hann
samgleðst sannleikanum. Þessi lýsing
er sterk og sönn en líklega getur enginn
maður alltaf sýnt og borið merki kær-
leikans á lofti. Því miður erum við öll
breysk og hrösum á svellinu og það ger-
ist því miður ekki bara einu sinni held-
á