Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 6

ts
Gluggagægir fer á kreik
JÓLASAGA EFTIR ÁRMANN KR. EINARSSON
ekkið þið hann Valla valtara? Nei, það er kannski
ckki von, það er svo mikið af börnum í nýja hverfinu. Sum
húsin eru enn í byggingu. Þar er hægt að hlaupa inn og út
um gluggana að vild. Það þarf lieldur ekki að ganga stig-
ana, eins og fullorðna fólkið gerir. Það er hægt að klifra
upp vinnupallana utan á húsunum og komast þannig upp
á efstu hæðirnar. í liverfinu eru líka alls staðar skúrar,
vinnuvélar, staflar af byggingarefni og ótal margt skran,
sem of langt yrði upp að telja. En hvergi er skemmti-
legra að leika sér, en í hálfbyggðum húsum.
Þið getið reitt ykkur á, að nýja hverfið er einskonar
undraland og leikparadís krakkanna.
í þessu skemmtilega umhverfi átti Valli iieima. Krakk-
arnir kölluðu liann valtara, vegna þess hve þungur hann
var og feitur. í vaxtarlagi sínu minnti hann helst á fót-
bolta. Aumingja Valli var gríðarlega matlystugur, og
stóð aldrei upp frá borðinu fyrr en hann stóð á blístri.
Þessi afbrigðilegi líkamsvöxtur kvaldi Valla sýknt og
heilagt og gróf um sig sem einskonar meinsemd í sálinni.
Hann lét ekki neinn vita að hann gekk alltaf með mál-
band í vasanum. Oft brá hann því utan um mittið,
þegar hann hélt að enginn sæi til. Æ, það var alltaf sama
sagan, hann gildnaði stöðugt. Og nú var hann bráðum
orðinn tólf ára. Hvernig ætli liann liti út, þegar hann yr®1
tvítugur, já, eða fimmtugur? Hann yrði hroðalegt kjot-
fjall með þessu áframhaldi.
Vegna vaxtarlags síns varð aumingja Valli að þola að-
kast skólafélaga sinna. Þeir höfðu sérstakt yndi af að
stríða honum og skaprauna. Valli neyddist til að hætta
að leika sér við skólafélaga sína og jafnaldra. Hann stóð
oftast einn álengdar og fylgdist með leikjum og ærslum
krakkanna. Er nokkuð hræðilegra til, en að vera að ein-
hverju leyti afbrigðilegur?
Valli hefði getað leikið sér með litlu krökkunum, en það
vildi liann ekki. Honum fannst það fyrir neðan virðingu
sína. Þeir voru svoddan kjánar, greyin. En það var gaman
að hrekkja þá. Valli athugaði ekki, að þar var hann að
leika sama leikinn, og eldri krakkarnir gagnvart honum-
Kannski var liann með þessu móti að reyna að upphefja
sjálfan sig. Svo mikið var víst, að brátt komst það orð á,
að Valli valtari væri mesta hrekkjasvínið í hverfinu.
Það var liðið að jólum, og jólaleyfið byrjað í skólanum-
Aldrei er tíminn jafnlengi að líða og þegar beðið er eftit
einhverju. Börnin töldu dagana, og fullorðna fólkið atti
mjög annríkt. Krakkarnir gerðu ekki annað, en að flækj-
ast fyrir, sérstaklega þeir yngri. Eina ráðið var að drífa
þá út og láta þá leika sér.
Þið getið rétt ímyndað ykkur, að hverfið sem hann
Valli valtari átti heima í, glumdi af hröðu fótataki, hlátra-
sköllum og ærslum allan liðlangan daginn. En gamla
sagan endurtók sig, Valli var utanveltu við gleðskapinn-
Enginn kærði sig um að hafa hann með í leik. Enginn
tók raunar eftir honum, nema litlu krakkarnir, sem óttuð-
ust hann.
Valli valtari var þessa dagana í ákaflega leiðu skapi-
Hann vissi ekki hvernig hann átti að drepa tímann. Jóhn
voru svo ósköp lengi á leiðinni. Æ, hversvegna gat honum
ekki dottið eitthvað verulega smellið í hug? Þessir venju
legu leikir krakkanna í hálfbyggðu húsunum voru ekkert
4