Æskan - 01.09.1976, Blaðsíða 24

w
/W ú fannst Vippa svo langt
um liðið síðan hann gerði
prakkarastrikið heima í portinu hjá
Kristjáni vini sínum, að það hlyti að
vera óhætt fyrir hann að koma
þangað aftur. Það var ekkert víst,
að konan, sem átti þvottinn í balan-
um, þyrfti neitt að verða á vegi
hans, og ef hún yrði það, þá var
ekki annað að gera en reyna að
forða sér í skyndi. Þegar Vippi
hafði bollalagt þetta nokkuð með
sjálfum sér, hélt hann á leið heim
til Kristjáns.
En — það er ekki gott fyrir vin
okkar að gera miklar áætlanir fyrir-
fram. Á leiðinni féll hann í hendur
ræningjum, ef svo mætti segja.
Vippi hafði ekki verið nógu var
um sig. Hann hafði strax stein-
gleymt stráknum, sem hann spraut-
aði vatninu á. En strákurinn hafði
ekki gleymt Vippa. Nei, það var nú
öðru nær. Hann hugði á hefndir.
Hann sveið það sárt, að þetta litla
drengkríli skyldi hafa orðið til þess
að hrekia hann á flótta og það með
þeim þokkalegu aðförum, eða hitt
þó heldur, að sprauta vatni, eins og
þegar verið er að slökkva eld. ( húsi.
Strákurinn var staðráðinn ( því að
ná sér niðri á Vippa, en hafði að-
eins verið að bíða hentugs tæki-
færis, og haldið uppi njósnum um
ferðir vinar okkar, hvert sem hann
fór. Og þó að strákurinn væri stærri
en Vippi og sterkari, hafði hann
ekki þorað annað en safna liði,
því að hann var búinn að læra það
af reynslunni, að Vippi gat verið
ráðagóður. Strákurinn hafði þvf
fengið tvo jafnaldra s(na í lið með
sér. Og þeir höfðu allir fylgt Vippa
eftir, án þess að hann vissi nokkuð
um það.
Einn strákanna var með snæri. Til
hvers haldið þið, að það hafi átt að
vera? Það var lykkja á öðrum enda
snærisins og strákarnir höfðu æft
sig mikið í því að slöngva snærinu
og hitta með lykkjunni ofan á girð-
ingarstaura og annað þess háttar,
og einn strákanna, sem hét Óli, var
orðinn sérstaklega æfður ( þessum
leik. Hann hitti svo að segja alltaf,
kippti I snærið og var þannig búinn
að „veiða staurinn", eins og þeir
kölluðu það. Og hvað haldið þið,
Hún fékk myndavélina lánaða,
því liana langaði að taka mynd
áf pabba og mömmu.
að þeir hafi ætlað sér með þessu?
Strákarnir höfðu ákveðið að „veiða
Vippa“, þegar gott tækifæri byöist
til þess. Og þó hafði Vippi ekkert
gert á hluta þeirra, annað en það
að vernda saklausa dúfu frá stráka-
pörum.
Þegar Vippi kom fyrir horn f fá'
farinni götu/sá hann allt ( einu
standa andspænis sér þrjá vfga-
mannlega stráka. Hann þekkti auð-
vitað strax strákinn, sem hrekkti
dúfuna og vissi þá, að ekki var á
góðu von og tók því til fótanna og
flýði. En óþokkarnir þrír höfðu ekki
til einskis æft sig ( að slöngva
snærinu með lykkjunni.
„Óli, Óli, snaraðu hann! Fljótur,
áður en hann sleppur!" kölluðu hin-
ir strákarnir.
Og Óli lét ekki segja sér það
tvisvar. Hann kastaði snörunni og
datt ekki til hugar, að fórnardýrið
mundi sleppa. En f sömu svipan
varð Vippa litið við, þvf að hann var
að gæta að, hvað eftirförinni .Mði-
Hann sá snöruna á leiðinni, var
fljótur að hugsa, og fleygði sér sarn-
stundis til jarðar — og slapp- Oli
varð að draga snöruna að sér aftur,
súr á svipinn yfir þessum rnistökum-
Strákarnir tautuðu af óánægju, Þv*
að nú gafst Vippa tækifæri til að
halda áfram flóttanum, á meðan Óli
var að útbúa snöruna til nýrrar at-
lögu.
„Eltið þið hann á meðan, svo ao
við missum ekki af honum!" kallaði
Óli tii hinna strákanna. Og Þeir
hlupu af stað á eftir Vippa.
Vippi var fljótari að hlaupa on
strákarnir, svo að það dró sundur
með þeim. En þeir eru þrír og geta
skipt liði og þeim tekst kannski að
króa mig, hugsaði Vippi og fór a®
litast um eftir öruggum felustað.
Þarna bak við eitt húsið sá hann op'
inn skúr. Það væri best að hlaupa
inn í skúrinn, meðan strákarnir
ÆSKAN - Gjalddagi blaösins var 1. apríl síðastliöinn.
22