Æskan - 01.11.1977, Blaðsíða 14

Jól, helgasta hátíð
kristinna manna. —
Aðfangadagskvöid.
Björn á Fjalli stóö úti á bæjar-
stéttinni. Hann var aó gá til veðurs,
gamli maðurinn. Björn var hátt á sjö-
tugsaldri, karlmannlegur, hár og
beinvaxinn, þrátt fyrir margar og
þungar raunir liðinnar ævi. Hár hans
og skegg var mikið, grátt sem silfur og
fór vel. Augun voru blá og lágu djúpt
undir hvössum brúnum. Ennið fagurt,
en allt rúnum rist. Þar var skráð saga
heillar mannsævi — einnar kyn-
slóðar. Það stafaði hlýju og styrk úr
augum öldungsins. Svipurinn allur
var hreinn og djarflegur, en þó mildur
og fullur samúðar og skilnings. Nær-
vera mannsins flutti með sér andblæ
fegurðar og göfgi.
Það var blæjalogn, heiður himinn
og stjörnubjart. Um loftin blá stigu
norðurljós iðandi dans í töfrandi
litum. Bárurnar hjöluðu blítt við
ströndina, eins og þær mæltu helgum
tungum til fjallanna hvítu. Hljómur
fossins virtist fegurri og mýkri en ella.
Hann hvíslaði aldanna gleði og sorg
að hverju eyra, svo hjartað sló örar.
Jörðin var hvít sem lín. Fræin biðu
vorsins og lífsins undir feldinum
hreina. Þar lágu einnig hulin spor
kynslóðanna — afa og ömmu — saga
vegfarandans, sem hvergi var skráð.
Náttúran öll lýsti helgi og friði yfir
mannheimum.
Jólin voru komin.
Björn á Fjalli var í jólaskapi. Hann
minntist jólanna heima hjá pabba og
mömmu, þegar hann var barn.
Endurminningarnar skýrðust hver
af annarri, sumar bjartar og heillandi,
aðrar daprar og þrungnar sorg og
trega.. .
Ungur sat hann á knjám pabba síns
og hlustaði á sögur og kvæði. Hann
mundi ylinn frá styrkri hönd, sem
leiddi hann um túnið og hlíðina fyrir
ofan bæinn. Þá lærði hann að þekkja
fögur blóm og tré og hlusta á sögu
þeirra. Enn þá geymdi hann
minningar frá hljóðum rökkur-
stundum, þegar hann hjalaði í trúnaði
við brjóst móður sinnar og hlustaði á
ævintýri og þulur, uns hún söng hann
ísvefn. Hann mundi litlu lömbin, sem
hann hoppaði með yfir þúfur og
steina, holt og hæðir. Á bæjarveggn-
um að húsabaki átti hann kæra vini,
það voru örsmáir ófleygir ungar, sem
göptu fálmandi út í loftið. Hann
verndaði þá eftir bestu getu og var
þeim trúr og hollur.
Það leiö bros um varir öldungsins,
en aðeins litla stund. Endur-
minningarnar komu hver eftir aðra.
Lítill drengur, 11 ára, sat við
gluggann. Það var jólanótt. Hann
ritaði köldum fingrum í frostrósirnar,
vonsvikinn og ráðþrota. Mamma var
döpur og hljóð. Systkinin ungu svifu
um lönd draumanna. Þar undu þau í
heimum óska sinna og vona. Lítil fá-
tæk börn, en frjáls í sakleysi sínu og
trú. Pabbi var ekki heima. Hann var
einn úti í kaldri skammdegisnóttinni-
Leiðin var löng og villugjörn heim frá
beitarhúsunum. Seinni hluta dags
kyngdi niður smáum hvítum flygsurn.
Þær svifu í loftinu eins og vængjaðar
verur í ótal krókum og hlykkjum, uns
þær loks lögðust mjúklega á freðna
jörðina.
Kvöldið kom, aðfangadagskvöld.
Stormurinn ískraði og gelti við
burstir baðstofunnar. Niðamyrkur —
hörkufrost. Það var komin glórulaus
iðandi stórhríð.
Drengurinn situr við gluggann,
bíður og starir, biður og vonar, biður
Nóttin leið. Enginn veit sinn naetur-
stað. örlaganornin skilaði ekki aftur
herfangi sínu.
Lítill drengur 11 ára féll í fan9
móður sinnar og sór henni ævilanga
tryggð. Það var jólagjöf hans t'1
tregandi móður, arfur föðurins {il
lífsins. Tár móðurinnar hrundu niður
vanga drengsins. Hann sjálfur háði
innri baráttu. Hann strengdi fögur
heit. Frækorn, sem nú festu rætur ísál
barnsins, áttu eftir að marka lífsbraut
hans og lífsviðhorf.
í skjóli fallinna stofna vaxa stundum
fögur blóm.
Og árin liðu. Björn varð fullvaxta
maður.. . .
Það var seint á útmánuðum. Ung1
bóndinn á Fjalli var snemma á fótum-