Æskan - 01.11.1979, Blaðsíða 60

aðfangadagskvöld mátti sjá
gamlan mann berjast við að draga á
eftir sér lélegan húsvagn í nýföllnum
snjónum. Stór hundur gekk við hlið
hans og fölt andlit ungrar konu með
sorg og sársauka í augunum sást
innan við glugga vagnsins.
Þau voru farin hjá. Þeir sem höfðu
séð þau, hugsuðu ekki lengur um
þau.
Daginn eftir var jóladagur. Það var
engu líkara en loftið í kring hefði
frosið í tæra glerkúpu, en Ijósblár
himinninn hvelfdist yfir pelsklædda
jörðina.
Þeir höfðu búið sig sem vitringana
frá Austurlöndum, hann Suskewiet,
gamli hálflamaði smalinn, sköllótti
álaveiðimaðurinn hann Pitjvogel og
Schrobberbeck betlari, sem alltaf var
með þetta sífellda augnrennsli. Þeir
örkuðu af stað á bæina í nágrenninu.
Þeir höfðu útbúið sér pappastjörnu
á skafti, sem snerist eins og rella í
golu. í gamlan bættan sokk ætluðu
þeir að safna peningum, sem þeim
yróu gefnir, og í pokaskjatta skyldi
láta matinn. Þeir sneru síðan út röng-
unni á fátæklegum úlpunum sínum,
hún var aðeins hreinni. Smalinn var
með topphatt. Schrobberbeck setti á
sig blómakórónu sem hann hafði
rænt í síðustu skrúðgöngunni um
vorið. Pitjvogel, sem sneri stjörnunni,
haföi makað skósvertu framan í sig,
svo hann var eins og svertingi.
Þetta hafði raunar verið mjög gott
ár. Heyskapur og uppskera gengið
eindæma vel. Því áttu allir bændur
aligrís í tunnu. Nú sátu þeir í hlýjum
stofunum sínum, tottuðu pípustert-
ana sína og biðu vorsins.
Suskewiet smali kunni marga fal-
lega söngva frá æskuárum. Pitjvogel
kunni að snúa stjörnunni svo snilld-
arlega að það var enginn vandi að sjá
hana úr öllum áttum. Betlarinn með
augnrennslið gat líka framkallað al-
vörutár, svo að þeim var ekkert að
vanbúnaði. Um kvöldið, þegar ,,mán-
inn hátt á himni skein" var sokkurinn
þeirra líka troðfullur af peningum.
Pokaskjattinn var líka troðinn af mat:
brauði, skinku, eplum og hvers konar
góðgæti. Þeir voru líka allir í Ijómandi
skapi og könkuðust á hver við annan.
Þeir voru virkilega farnir að hlakka til
að njóta þessa alls.
Á veitingastaðnum Haffrúnni ætl-
uðu þeir að fá sér hressingu. Síðan
ætluðu þeir að borða sig svo sadda af
góðgætinu, að drepa mætti lús á
mögum þeirra.
Þeir hættu samt ekki heimsóknun-
um fyrr en búið var að slökkva á öllum
bæjum. Þá fyrst töldu þeir peningana.
— Ja, hérna. Þetta er bara nóg
fyrir öli í heila viku, jafnvel líka nýju
kjöti og tóbaki.
Með stjörnuna um öxl stikaði Pitj-
vogel á undan og hinir fylgdu ífótspor
hans. Munnvatnið flóði af tilhlökkun.
Samt var sál þeirra ekki alls kostar
róleg. Eitthvað gat enn farið úrskeið-
is. Þeir þögðu. Enginn þeirra vissi af
hverju. Það heyrðist hvorki í uglu né
hundi. Þeir sem höfðu séð svo margt
um ævina, sáu nú bara ekki neitt né
heyrðu.
Betlarinn sagði: — Ég er ekki
hræddur.
— Ekki ég heldur, sögðu hinir
skjálfandi röddu.
— Þaðerujól ídag, sagði Pitjvogel
hughreystandi.
— Þá fæddist Guð . . . aftur, sagði
smalinn í barnslegu sakleysi.
— Er það satt, að kindurnar snúi
höfðinu í austur á jólum? spurði
Schrobberbeck.
— Já og að býflugurnar fljúgi um
og syngi? var næsta spurning.
— Og allt vatn verður silfurtært,
staðfesti Pitjvogel, — en ég hef nú
aldrei séð það. Aftur varð þögn,
öðruvísi en venjulega. Það var eins og
nakin sál stæði skjálfandi úti í tungls-
Ijósinu.
— Haldið þið, að Guð komi aftur í
heiminn? spurði betlarinn sem ósjálf-
rátt varð hugsað til synda sinna.
— Já, sagði smalinn, — en hvar
veit enginn. Hann kemur á nætur-
þeli.
Nú eltu þeir skugga sína og jók það
enn á ótta þeirra.
Allt í einu uppgötvuðu þeir, að þeir
voru orðnir villtir. Þetta var allt snjó-
breiðunni að kenna. Hún huldi alla
frosnu lækina og önnur kennileiti.
54