Æskan - 05.10.1897, Blaðsíða 4

2
að er x og z, e og i, u og ö, hvar settar eru
kommur og önnur greinarmerki o. s. frv., hvern-
ig orð eru skammstöfuð o. íi.
Gætið þess, að halda saman blöðunum og
láta binda þau í bók, þegar komið er nógu
mikið til Jjess, því ykkur getur þótt gaman
að líta í þau síðar og einkum að skoða mynd-
irnar.
Ef ykkur langar til að gefa einhverju fá-
tæku barni eitthvað, t. d. í almælisgjöf, þá
skuluð þið kaupa handa því „Æskuna“, ef það
hefur hana ekki áður.
Sendum vjer svo fyrsta blað „Æskunnar11
með beztu kveðju til allra barna og innilegri
ósk um, að það geti orðið þehn til góðs og
gamans.
inu sinni var lítil stúlka, sem hjet
Lára; amma hennar var orðin gömul
og gráhærð og hrukkótt í andliti.
Láru litlu þótti ósköp vænt um hana,
því hún var heuni allt af svo góð. Eaðir
Láru átti hús, er liann bjó í, og aimna henn-
ar var í herbergi, sein sneri í norður; þarvar
því kalt og sólin skein þar sjaldan; en í
suðurenda hússins, þar sem foreldrar Láru
bjugg11! var bjart og lilýtt. „Hvernig skyldi
standa á því“, hugsaðl Lára litla, „að bless-
uð sólin skín aldrei á gluggann hennar ömmu
minnar? — hún sem er þó allt af svo góð“.
Einhverju sinni spurði hún föður sinn,
hvernig á þessu stæði; en hann svaraði henui
þvi, að sólin gæti ekki skinið á gluggann
hennar af því, að hann sneri í norður.
„Er þá ómögulegt að snúa lnishiu við, svo
að herbergið hennar ömmu snúi i suður?“
spurði Lára. „Ertu svona heimsk, litli kján-
inn þinn?‘‘ sagði faðir hennar. „Heldurðu
að það sje mögulegt að snúa við liúsinu? og
þótt það væri liægt, þá byggjum við öll að
norðanverðu og sólin skini aldrei á gluggann
okkar; þætti þjer það betra?“
„Á þá sólin aldrei að skína á gluggann
hennar ömmu?“ spurði Lára og horfði eiuarð-
lega framan í pabba sinn ; „eiga sólargeislarn-
ir aldrei að komast inn til hennar?11
„Ekki nema ef þú vilt bera þá inn til
hennar“, svaraði faðir hennar, brosti í kamp
og gekk út, því hann hafði svo mikið að
gjöra.
„Að bera sólargeislaua iun til liennar öinmu!“
hugsaði Lára, „skyldi það vera mögulegt?11
Hún horfði á blómiu úti og henni -sýndust
þau bera sólargeislana, trjen báru þá á blöð-
unum og fuglarnh’ báru þá á vængjunmn, og
meira að segja, henni sýndist hún sjálf bera
þá á höndunum og audlitinu og fötunum sín-
um, þegar hún var á gangi úti. Skyldi það
annars vera ómögulegt að bera þá inn til
henuar ömmu?“ liugsaði hún enn þá. Svo fór
hún að reyna; allt af þegar sólskyn var fór
hún út, Jjet sólina skína á sig og geklt svo
inn til gömlu konunnar; en þegar hún kom
inn, þá voru sólargeislarnir liorfnir af fötun-
um hennar; en samt sagði amma lieuuar oft
við hana: „Ósköp þykir mjer allt af skemmti-
legt, þegar þú kemrn- inn, Lára mín! Það
er svo dimmt og dapurt hjerna hjá mjer, en
þegar þú kemur, þá er eins og sólargeislar
standi úr augum þínum og gjöri allt svo hlýtt
og bjart í kring um mig“.
Lára var alveg hissa á orðum ömmu sinnar;
liún læddist út að spegli, sem hjekk.á þilinu,
til þess að vita, hvort hún sæi sólargeislana
í augunum á sjer; en hún sá þá ekki. Samt
sein áður trúði liún því, sem amma hennar
sagði, því hún hafði aldrei skrölcvað að lienni;
hún lijelt því áfram að bera sólargeislana inn
til liennar á hverjum degi og amma hennar
sagði lienni margar fallegar sögur; liún í'aðin-