Æskan - 01.06.1911, Blaðsíða 6

46
Æ S K A N.
"I" Árni Gíslason.
SNEMMA í síðastl. maímánuði andaðist
licr í Reykjavík Árni Gislason letur-
grafari. Hann var einn af elztu og beztu
Góðtemplurum landsins og mjög vinsæll
maður. Iðn sína, leturgröftinn, stundaði hann
með miklum dugnaði í mörg ár, og munu
margir menn, víðsvegar um land, eiga ýmsa
góða gripi letraða af lionum. í parflr bind-
indismálsins vann liann mikið meðan lieilsa
hans leyfði, bæði sem regluboði út um land
og innan stúku sinnar (»Verðandi«). Um 20
ár var hann í barnastúkunni »Æskan« og
gegndi þar lengi
gjaldkera-störlum
i framkv.nefnd. —
Pegar hann talaði
til barnanna á
fundum, voru ræð-
ur hans jafnan
ljósar og liprar og
skýrðu vel pað
málefni, sem til
umræðu var, og
margar hollar og
góðar bendingar
gaf liann pá hinum ungu áheyrendum sínum.
Mér er scrstaklega í minni ræða ein, sem
hann hélt einu sinni á Æsku-fundi og lagði
út af vísunni: bÞú íinnur aldrei hnoss í
heimsins glaum«. Hann sagði pá, að svo
mikilsvert sem bindindið væri, pá væri pað
pó ekki einhlílt til pess að verða góður og
nýtur maður. Hver einasti unglingur yrði
einnig að forðast að láta hégómaskapinn og
tízkuna, »skröllin« og skemtanirnar, hrífa sig
svo með sér, að hann yrði præll þeirra og
færi að meta það meira en bindindisstarfið,
sem pó ætti að vera öllum kærast. — I3að
hann börnin að varast ginningar götulífsins
og lljóta ekki með þeim straumi, sem bæri
þau út í spillingarhafið áður cn pau vissu
nokkuð af pví.
Árni sál. var allvel hagorður, en þó mun
hann ekki hafa nolað pá gáfu nema lítið.—
Á yngri árum sinum sá hann cinu sinni
drukkinn mann, sem var að reika til og frá
fyrir utan hús lians, en utan um hann hafði
safnast barnahópur, sem var að benda á liann
og henda gaman að honum. Orti pá Árni
eftirfarandi vísur fyrir munn drykkjumanns-
ins og tók upp í þær margar af setningunum,
sem hann hafði heyrt hann sjálfan segja:
Nú svífur að mér svími
og sveifla tekur mér,
og elli- hvítu -hrimi
mitt höfuð þakið er,
og hulinn hættutími
á harmaleið mig ber.
En dimt er líf og döpur stund.
Og börnin bljúg í lund
þau benda’ á hvar ég slend, —
já, hvar ég stend. —
En liver veit hvar ég stend?
Eg þykist standa’ á grænni grund,
en Guð veit hvar ég stend.
Eg stend í þungum straumi
og stormar hrista mig,
og alt í djúpum draumi
er dulið kringum mig.
Og gleymsku-stokknum glaumi
fær glapið heimur mig.
Og fram með hrolli hröklast ég.
En veröld vofeifleg,
hún veit ei livar ég stend, —
já, hvar ég stend. —
En hver veit livar ég stend?
Eg get ei sjálfur greitl minn veg,
en Guð veit hvar ég stend.
Við þraulir þó ég stríði
og þungan kvaladraum,
pó sárin djúpu svíði
og svelli heims í glaum,
og lúinn fram ég líði
í lífsins ileygislraum,
unz fram að dimmri dauðaströnd
min veik sér varpar önd,