Skírnir - 01.12.1918, Blaðsíða 59

Frá Frakklandi, 1916-1917.
Eftir John Galsworthy.
Klukkan var yfir ellefu, og póstskipið hafði staðnœmst fyrir
nokkurri stundu, þegar vór komum upp á þilfarið og urðum þesa
vísari, að skipið þokaðist hægt í glaða tunglsljósi inn höfnina í
áttina til húsanna í Havre. það er eins og að sigla inn í annan
heim, þegar mann ber sjóleiðis að borg á næturþeli. Eg minnist
þess, að mór hefir tvisvar áður orðið eins við: þegar eg kom til
San Erancisco austan að með eimskipi, og í annað sinn er eg leið
á róðrarbát inn í Abingdon við Thames. Havre lá í ró og fegurð,
dálítið dularfull, upp eftir hæðunum, með ljósafjöld, er enginn virt-
ist nota. Það var kalt, en loftið var undir eins öðru vísi. Það
var þurrara, lóttara en loftið sem vór komum úr, og manni var
lótt um hjartað og sló það ögn örara en áður. I tunglsljósinu voru
húsin, er risu hvert að baki öðru með Iokuðum hlerum, lík á lit
og blóm að næturlagi — föl, blælétt, skelglituð. Vór færðumst
hægt inn með hafnarhlaðinu, heyrðum fyrstu frönsku raddirnar,.
sáum fyrstu frónsku andlitin, og fórum aftur ofan að sofa.
Mikil var alúðar kurieisin á hernaðarskrifstofu brautarstöðvar-
innar, þegar vór fengum hin nauðsynlegu skírteini fyrir spítala-
leiðarbróf vor; en það kostaði tfu mínútna skriftir fyrir tvo skrif-
stofuþjóna, er þó höfðu hraðan við. Og manni varð að hugsa: Er
unt að sigra með alt þetta form í eftirdragi? Svona er það alstað-
ar á Frakklandi — ofmör-g- formsatriði, ofraargir menn við að ann-
ast þau. Eins og Frakkland gæti ekki treyst sjálfu sór, án þess
að nostra við að færa alt í letur, sem enginn lítur á aftur. En
Frakkland gæti treyst sjálfu sór. Það eru ljótu skriftirnar!
Eini förunautur vor var ekki hermaður, eu í fasi hans var
hinn sami ólýsanlegi vottur um hlntdeild í striðinu, er nálega hver
maður á Frakklandi ber með tér. Vór fórutu urn víðáttumikið
land, ósáið undir nóvemberlofti; lnisiu ( hló við hiu stóru tré, sem