Skírnir - 01.01.1936, Blaðsíða 239
Skírnir]
Ritfregnir.
237
Þetta er fimmta bókin, sem sænsk-islenzka félagið gefur út,
°g er gaman fyrir Svía að sjá, hvernig menntaður íslendingur hef-
ií Iitið á ýmsa háttu þeirra og ástand fyrir rúmum 160 árum.
Hannes Pinnsson kynntist líka sumum merkustu mönnum Svía, t.
d- hinum fræga jurtafræðingi Linné. En ritið er líka merkilegt að
ýmsu leyti fyrir oss íslendinga. Jakob Jóh. Smári.
íslenzk fyndni (tímarit). III. 150 skopsögur (með myndum).
Safnað og skráð hefir Gunnar Sigurðsson (frá Selalæk). Reykja-
vík 1935. Útgefandi: Gunnar Sigurðsson (frá Selalæk).
Þetta þriðja hefti af „íslenzkri fyndni“ er líkt hinum fyrri
að stærð og gæðum. Hér eru ýmsar smellnar sögur, sumar um
nafngreinda (og jafnvel núlifandi) menn. Það hefir verið sagt,
að gaman okkar íslendinga væri meinhæðni, fremur en græsku-
laust skop, en ekki ber mikið á því í þessu hefti „Fyndninnar",
t*ví að flestar sögurnar eru ósköp meinlausar, en þær eru ekki
s>ður skemmtilegar fyrir það. Með skemmtilegustu sögunum er
fi'ósögnin um þá „frægu listamenn“ Eggert Stefánsson og Halldór
Kiljan Laxness (nr. 100), en ýmsar mætti nú nefna, ef út í það
v*n farið. „fslenzk fyndni“ sýnir, að við íslendingar erum ekki
eins daufir og ófyndnir og okkur er stundum borið á brýn, en
sjólfsagt mætti vanda enn betur til valsins á sögunum, en gert hef-
*l' verið. Jakob Jóh. Smári.
Vœringjar. Smasögur frá ýmsum löndum eftir einn þeirra.
Akureyri. Bókaútgáfan „Norðri". MCMXXXV.
Óvanalega aðlaðandi bók, frísk og fersk eins og sunnan-
biærinn, sem svífur yfir hin víðu höf — þau höf, sem útþrá ís-
iendingsins vill kanna og komast yfir, til æfintýralandanna hin-
u>n megin. Þetta er bók um útþrána, sem knýr menn að heiman,
°£ um heimþrána, sem annaðhvort rekur menn heim aftur eða
svíður eins og blæðandi und í sál þeirra. Þetta eru svipmyndir úr
lífi væringjanna islenzku, nútíðar-væringjanna, sem útþráin eða
°Högin hrekja að heiman til falls eða frægðar, — til nytsamra
starfa erlendis fyrir sjálfa sig og þjóðina, eða til fánýts flæk-
mgs um jörðina og einmanalegrar grafar í framandi landi. Hér
er tekið á þeim mjúkum höndum, því að „ættjarðar böndum mig
griPUr hver grund, sem grær kringum íslendings bein“ (St. G.
StePh-), hefði höf. getað sagt. Hann hefir annaðhvort verið hepp-
ltm í viðkynningu sinni við menn eða þá hitt, að honum er ljúfara
að minnast væringjanna sem góðra drengja en á annan veg, nema
hvorttveggja sé.
Glæsilegur inngangur að bókinni eru hugleiðingar um fálk-
ann islenzka í dýragarði Lundúna, sem sinnir engu, en situr hátt