Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 69

IÐUNN
Strútur.
Minnisstæður er hann mér hálfblindi og heyrnarlausi,
gráhærði og gamli ‘móstrútótti hundurinn. Og eg býst
við, að fæsta furði á því, er þeir hafa heyrt, hvernig við
kyntumst og hvílíkur hann reyndist mér.
Það hefir oft verið að mér komið, að segja frá kynn-
ing okkar Strúts og því verki, sem hann vann fyrir mig.
En þetta hefir þó jafnan farist fyrir. Nú held eg, að eg
bæti það mál lítið með biðinni og ætla því að reyna að
sýna lit á að segja frá því. Eg veit ekki fremur en aðrir
hve nær frá kann að taka gæftirnar. —
Það eru sextán ár síðan eg var staddur á Hellissandi
ofanverðum júlímánuði og beið skipsferðar suður um
Faxaflóa. Mér varð reikað um þorpið, raunar alveg ætl-
unarlaust og vissi varla, hvar staðar skyldi nema.
Eg kom auga á mann, sem eg kunni nokkuð. Hann
stóð við hjallhliðina sína og var að beita þar lóð á
kaggabotni. Maður þessi var lítið á fimtugsaldur, gervi-
legur, svipmildur og svipfastur og nokkuð íhyglislegur.
Hann var Jöklari að ætt og uppruna, fæddur sunnan
jökuls og hafði dvalið þar alla æfi, nema tvö síðustu
árin, er hann var búðsetumaður á Hellissandi. Lengst
hafði hann verið í Lóni. Þar var hann rúmum ellefu
árum fyr en hér var komið, þá er eg gisti þar eitt sinn.
Lóðarbeitingunni hafði hann lokið og þá settumst við
í ofurlítið hólverpi, örskamt frá hjallinum, og ræddumst
við, mest um æskustöðvarnar og ýmsar minjar undir
]ökli sunnan. Þær stöðvar voru honum hugþekkast
umtalsefni.