Kirkjuritið - 01.02.1959, Blaðsíða 31

„Hið örugga hœli".
(Sálm. 46. 2).
Lag: The lost chord.
Heilagi faSir á liininum,
friða hug vorn á kveðjustund.
Snertu helgum líknarhöndum
hjartnanna djúpu und.
— Hve allt er ótryggt í lieimi.
Hve allt er þar hreyting háð!
— Þó er eitt, sem brugðizt engum fær
Guðs eilífa föðurnáð, —
Drottins eilífa hjálparráð!
Þótt glaður sé morgungeislinn,
er oft grátur um sólarlag,
þegar örlögin yfir dynja,
líkl og ógnþrungið reiðarslag..
— Vér skiljum ei skapadóminn,
en skjálfum sem lítil strá,
er vinina dýru — Drottinn Guð!
fær dauðinn að taka’ oss frá.
En, faðir! — Þinn vilji verði!
Þú einn veizt, livað er liezt,
og leggur þeim líkn í þrautum,
sem líða og trega mest.
Þú ert liæli vort, stoð og styrkur
og staðföst vörn og lilíf.
Lát dýrð þína’ í dimmunni ljóma.
Lát dauðann boða’ oss líf!
Vér lyftum þá liug og hjörtum
til heimkynna ofar storð.
„Ég lifi og þér munuS lifa“,
er Lausnarans mikla orð.
— Sjá, vinirnir látnu lifa
í ljósinu Guði lijá,
og síðar á sælli stund
vér sjáumst himnuni á!
Vald. V. Snœvarr.