Kirkjuritið - 01.05.1959, Blaðsíða 32

222
KIRKJURITIÐ
stórbýlinu þínu. Héðan færðu ekki séð, að verið er að aka vagn-
hlössum af fallega korninu þínu til kaupenda og skattheimtu-
manna. Þú sér það ekki hér, hvernig allt er að tvístrast, sem
þú hafðir lagt allan hug þinn við að draga saman, safna saman,
öngla saman. Finnst þér nú, að þetta hafi borgað sig? Sérðu ekki
nú, að þú varst heimskur? Umhverfis þig, vesæla sál, þar sem
þú nú ert stödd, er ómælanleg dýrð á allar hliðar. En þá dýrð
fær þú ekki séð, vegna þess, að þú hafðir ekki tamið þér að
leita hennar áður. Manstu ekki, örsnauða mannssál, eftir manni,
sem sagði: „Leitið, og þér munuð finna“? Hér í þessum heimi,
sem þú sér enn ekki nema óljósa þokumynd af, ertu snauð,
vegna þess að þú tamdir þér aldrei að leita þess, sem gerir lífið
hér dýrlegt. Og nú bíður þín vegferð, kannski lengri, kannski
erfiðari en þig grunar. Nú stendur þú, titrandi, snauða sál,
andspænis afleiðingum þess að gleyma sál þinni. Og nú hjálpar
þér að engu auðlegðin, sem þú skildir eftir á jörðunni. Þú hélzt,
að þú værir auðug. en þú varst allslaus.
Þurfum vér, þú og ég, að vera að eyða tímanum í að hlusta
á þetta, hugsa um þetta? Guðspjallið af ríka bóndanum setur
oss fyrir sjónir staðreynd, sem er augljós og skýr. Og kannski
of einföld til þess að vér hirðum um að hugsa verulega, alvar-
lega um hana.
Jón Auöuns.
Hef eg lengi heimsfögnuö
haft og gengiö bjarta,
nú veit enginn utan Guö,
aö hvaö þrengir hjarta.
(Höf. ókunnur).
Get eg þegi gert aö því,
Guös þó feginn vildi,
þó aö smeygist þankann í
þaö, sem eigi skyldi.
(Húsgangur).