Kirkjuritið

						Bœn tollheimtumannsins.
f auðmýkt stend ég álengdar
og andvarpandi styn,
í auðmýkt sé á álengdar
minn eina sanna vin.
Á jörðu finn ég hvergi skjól,
mitt hefðarstig er lágt,
en þú, hin ljúfa líknarsól,
þú ljómar eins á smátt.
Hjá mönnunum ég finn ei frið
og f jarri stend því nú,
ó, Drottinn minn, ég mæni og bið,
að miskunn veitir þú.
En ég er óhreinn, sjúkur, sár
og sekur fyrir þér,
ég beygi í duftið daprar brár:
ó, Drottinn, líkna mér!
Matthías Jochumsson.
Þessi sálmvers, sem ég minnist ekki að hafa séð prentuð,
eru tekin úr bæn fyrir prédikun í Akureyrarkirkju á 11. sunnu-
^ag eftir trínitatis árið 1894. Bænin hefur auðsjáanlega fallið í
stuðla ósjálfrátt, um leið og höfundurinn skrifaði ræðuna, og
hann ef til vill gleymt sálminum undireins, eða ekki talið hann
nógu vel kveðinn eða þess virði að halda honum til haga. Samt
hygg ég, að lesendum Kirkjuritsins muni þykja fengur að sálm-
'uum, sem svo skýrt sver sig í ættina, enda er margt lakara
1 sálmabók vorri.
Benjamín Kristjánsson.
13