Ljósvakinn - 01.10.1922, Blaðsíða 1

I. ár.
Reykjavík, okt. 1922.
1. tbl.
Leyiidardúinur trúarinnar.
Ungur maður kvartaði yfir því við
vin sinn, að hvernig sem hann færi að
og legði sig fram, þá gæti hann ekki
fundið frið og hvíld í Guði.
»Getur þú synt?« spurði vinur hans,
sem var roskinn maður og ráðinn.
»Já, en hví spyr þú mig um það?«
»Veitti þér létt að læra það?«
»Nei, það tók sinn tíma«.
»Og hvers vegna tók það sinn tíma?
Hvað var það eiginlega, sem þú varst
lengst að læra?«
Ungi maðurinn hugsaði sig um. Já,
hvað var það? Pað voru ekki sundtök-
in. Hvað var það þá? í fyrstu var eins
og vatnið gæti alls ekki borið hann,
þó að hann hefði sig allan við að
fleyta sér. Hann hugsaði, að þótt aðrir
gætu lært það, þá gæti hann þó aldrei
það. þá kom hann loks auga á, að
hann ætti að vera kyrlátur I vatninu,
busla minna sjálfur en fela sig á annan
hátt en áður burðarafli vatnsins. Og
eftir því sem honum óx áræði til þess,
og gerði minna að því sjálfur að halda
sér uppi, því betur hélt vatnið honum
uppi. Og endirinn varð sá, að hann gat
verið alveg kyr með trausti til burðar-
afls vatnsins og gat neytt kraftanna til
að hafa sig áfram í því. Rá gat hann
synt.
»Svona er því einmitt varið um list-
ina þá að trúa og leyndardóm trúar-
innar«, sagði vinur hans. »þú getur ekki
fundið hvild í Guði, af því að þú gerir
of mikið sjálfur«. — »Vér göngum inn
til hvíldarinnar, vér, sem trúum«. Að
trúa, er að reiða sig á Guð og fela sig
í fagnaðarerindinu og náð hans í Kristi
Jesú. Hættu við alt þitt árangurlausa
strit og vertu alveg kyr fyrir Drotni.
Því meir sem þú gerir að því að frelsa
þig sjálfur, því dýpra muntu sökkva.
En ettir því sem þér vex hugur til að
vera kyr og hvíla í náð Guðs, þá muntu