Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 49

LAUSAVÍSUBÁLKUR.
45
um. Rótti hann liðlegur til verka og skemtinn
mjög í viðræðum, þegar hófsins naut. Flestar
vísur hans hafa þvf orðið til við orfið eða
önnur stritvinnuáhöld — og flöskuna. Verður
því hér fátt eitt talið, því rúmið er takmarkað.
Einu sinni sem oftar kom Baldvin í Gránu-
félagsbúð á Sauðárkróki, og bað um á flösk-
una. í búðinni var stúdent sá er Einar hét,
og síðar varð prestur fyrir austan. Hann bregð-
ur þegar við og rennir vatni á flöskuna, og
tekur Baldvin þegar við og borgar. Rétt í þeim
svifum rekst Baldvin á kunningja sinn og býður
honum að súpa á. Hinn gerir það, en segir strax
að víðar geti hann drukkið vatn en hjá honurn.
Baldvin bregður í brún við þetta, snarar flösk-
unni til Einars búðarmanns og segir:
A þér fegurð engin skín,
ertu minna’ en hálfur.
Aldrei snýrðu vatni í vín
vesæll skólakálfur.
Var þegar skift um í flöskunni. í öðru sinni
sat Baldvin að drykkju með félögum sínum
tveimur. Sló þá í kappræður með þeim, en
Baldvin vildi stilla til hófs og dugði. Harðn-
aði svo að til áfloga kom. Brýndi þá Bald-
vin raustina og kvað:
Heiðrum ætíð helgan frið,
hötum þrætur allar.
Að því gæta eigum við:
undan fæti hallar.
Lauk rimmu þeirri svo, að Baldvin bað þá
drekka sáttaöl, og skiljast sem vinir.
F*á var það sumar eitt, að þeir voru kaupa-
menn saman á Heiði í Gönguskörðum, Baldvin
og Sigvaldi Jónsson, kallaður »skáldi.« Köst-
uðu þeir oft fram stökum, því Sigvaldi var
manna fljótastur að kveða. Rerridag einn sem
oftar voru þeir að slá í svokölluðum Teigum,
en stúlkur rökuðu. Gerðu þeir þá sína vísuna
hvor. Sigvalda vísa er svona:
Upp um breiðar alstaðar
eru að veiða stráin
svofnis heiða sólirnar,
svo að eyðist Ijáin.
En Baldvin kvað þannig:
í höndum braka hrífurnar;
hrista og skaka stráin
sólir spakar sæglóðar;
saman rakast ljáin.
Pótti sú vísan betur kveðin.
Skúli Bergþórsson bjó um þær mundir á
Meyjarlandi á Reykjarströnd. Hann þótti góður
hagyrðingur og orðfljótur. Baldvin var ein-
hverju sinni hjá Skúla um það leyti, sem túnið
var hirt. Mun hann hafa verið þar kaupamaður.
Segir þá maður einn svo Baldvin heyrði: »Rað
gekk ekki afarstirt með túnið núna«. Baldvin
gegndi þá til á þessa leið:
Gekk nú eigi afarstirt
afli heyjabandsins.
Tjáist slegin taða og hirt
af túni Meyjarlandsins.
Skúli heyrði vísuna og kvað:
Nú er auður afnuminn
iðilfríðum velli;
er því snauður auminginn,
eins og sauður vorrúinn.
Margar af stökum Baldvins þóttu svo iéttar og
látlausar, að þær flugu mann frá manni og eru
enn á flestra vörum í sveit hans, t. d. þessi
gullfallega haustvísa:
Fölnar smái fífillinn,
Fegurð sá er rúinn.
Öll eru stráin stálfreðin,
stakki gráum búin.
Veturinn 1880—81 var eins og kunnugt er
mjög frostharður, enda lá hafísinn hér við land.
Um það leyti sem ísinn rak inn á Skagafjörð
kvað Baldvin þessar vísur:
Digur, há og hljóðadimm,
hrolli spáir löndum
aldan sjávar geyst og grimm,
glymur á bláu ströndum.