Nýjar kvöldvökur - 01.04.1951, Blaðsíða 17

Carit Etlar:
Sveinn skytta.
Helgi Valtýsson þýddi.
(Framhald).
IX. Gildran.
Þegar tunglið var horfið, dimmdi mjög
af nóttu og gerði þoku. Varð nú flótta-
mönnunum hægra um vik, og læddust þeir
nú áfram þögulir og hljóðlátir gegnum
skógana, sem byrgðu fyrir að austanverðu.
Framundan skógarbrekkunum lá frosinn
og snæviþakinn sjórinn. Nokkrum sinnum
heyrðist daufur hófadynur og fótatak á
frosinni jörðinni, en Gjöngemenn héldu
stöðugt áfram jafn hljóðlega ofan til sjáv-
arins.
Er hættan virtist liðin hjá, gekk Ib fram
á hlið við höfuðsmanninn og mælti lágt:
,,Jæja, þá held ég nú, að við höfum leikið
á Svíana enn einu sinni.“
,,Ef til vill,“ mælti Kernbok.
,,0, sei-sei jú, það ætlar að heppnast.
Þeir liætta sér varla hérna niður á milli
fenjanna í víkinni, jafnvel þótt ekki sé sú
smuga til hérlendis, þar sem þeir hafa ekki
verið og valdið sorg og neyð hvarvetna."
„Það fellur nú í hlut hermannsins á
ófriðartímum," svaraði Kernbok.
..Nei, það gerir það alls ekki. Hlutverk
hermannsins er að berjast heiðarlega, eins
vel og eins lengi og hann megnar, en ekki að
beita ofbeldi gegn varnarlausum konum og
væna og rupla.“
„Hvað hafa Svíar gert konum ykkar og
börnum?"
„Ég skal nú segja yður eina sögu af því,“
svaraði Ib og greip í handlegg Kernboks.
„Þarna fyrir handan, utanvert við skóginn,
þar sem farið er yfir brúna frá Jungshöfða,
var fátæk vinnukona hjá ríku frúnni á
Orrremandsgaard. Svíar rændu heimili frú-
arinnar, og er þeir þar fundu ekki eins
mikið, og þeir höfðu búizt við, tóku þeir
frúna og píndu hana, og síðan tóku þeir
einjiig vinnustúlkuna, settu trumbusveig
um höfuð henni og hertu að, unz hún gaf
upp andann, enda var hún veil; og máttfar-
in áður. Þannig fóru nú Svíarnir að því
arna. Mun yður veitast örðugt að neita
þessu, þar sem ég var sjálfur sjónarvottur."
„Og ég líka,“ svaraði höfuðsmaðurinn.
„Þessi veslings stúlka var systir mín!“
sagði Ib, ,,og menn þeir, sem þannig fóru
að ráði sínu, báru sams konar einkennis-
búning og þér berið, gulan kufl og bláan
linda.“
„Og hvað svo meira?"
„Jæja, niðurlag sögunnar hatði ég annars
hugsað að geyma mér dálitla stund enn,
þanp-að til þér væruð búinn að fylgja okkar
mönnum út fyrir herlínur Svía. En fyrst
þér nú á annað borð spyrjið mig um þetta,
skuluð þér fá það að heyra. Það var einn
maður eftir á bænum, er allir þessir mann-
hundar voru farnir. Hann kraup á kné og
las faðirvor sitt og bætti við stuttri bæn fyr-
ir þeirri látnu, og síðan sór hann Guði al-
máttugum þess dýran eið, að aldrei framar
skyldi neinn Svíi, sem bæri hinn gula kufl
og bláan linda sleppa með lífi úr höndum
sínum. Skiljið þér það, þetta sór liann við
sáluhjálp sína í himnaríki."
„Skil ég víst,“ svaraði Kernbok, „þú talar
mjög greinilega."
„Yður er þá eflaust Ijóst, að slíkan eið
getur maður ekki rofið.“
..Auðvitað. — Haltu áfram.“
„Jæja, þá er í rauninni ekkert eftir,“
mælti Ib, skjálfraddaður af btæði, „því að
óðar og menn okkar eru farnir, og við tveir
einir erum eftir, sting ég skammbyssunni