Nýjar kvöldvökur - 01.10.1951, Blaðsíða 19

N. Kv.
Carit Etlar:
Sveinn skytta.
Helgi Valtýsson þýddi.
XV. I ofnskotinu.
I lerragarðurinn Iselingen lá um fjórðung
mílu vegar frá Vordingborg, og var ráðs-
maður þar lénsmaðurinn Tyge Höeg.
Kvöldið eftir að Sveinn hafði veitt mót-
töku peningum þeim, er presturinn liafði
varðveitt, sat herra Tyge og tefldi damm
við skrifara sinn. Þeir sátu í stórum sal,
með dökka, leðurfóðraða veggi og hvelft
loft, og litli lampinn á dammborðinu sendi
aðeins daufa birtu út um salinn.
í miðjum salnum stóð stórt og viðamikið
eikarborð á fjórum hnöttóttum og klunna-
legum fótum, og var breitt á það gamalt
og götótt áklæði. Meðfram veggjunum
stóðu háir armstólar í röðum, með bak og
sæti fóðrað rósaleðri og neglt með látúns-
bólunr.
I skotinu við arininn sat lénsmaðurinn
í svartröndóttri ullarpeysu, og það bállog-
aði á arninum.
Tyge Höeg var liðlega fimmtugur. Hann
var tekinn að verða sköllóttur, en kviður
hans og kinnar voru aftur á móti orðin
furðulega umfangsmikil og hnöttótt. Tví-
haka hans leyndi nærri hnútunum á háls-
klút lrans, og ljósblá augun voru starandi
og augnaráðið óskenrnrtilegt.
„Heyrðu, skrifari!“ mælti hann eftir
langa þögn. „Ef einhver skyldi spyrja, hver
hann sé, þá getur hann svarað, að ég kalli
hann þorpara. Eg auðsýni honunr þá náð
og nrildi að tefla við lrann, og svo launar
hann nrér nreð því að snuða nrig upp í opið
geðið á mér. Og nú er hann búinrr að vinna
af nrér þriðja ortið.“
„Haltu þér saman!“ sagði'lénsmaðurinn.
>,Eg segi, að lrann sé falsspilari, og það er
góð danska. Hvernig ætti hann að geta
unnið af nrér öðruvísi?"
Tyge veittist ekki tækifæri til að lralda
lengra áfranr þessunr hugleiðingum sínum,
því að í sönru svifunr konr þjónn hans inn
og skýrði frá, að Espen Naas, hinn ríki
kaupnraður í Vordingborg væri kominn
og kona í fylgd nreð honunr, og biði nú hér
fyrir utan og vildi hafa tal af lrúsbóndanum.
„Æ, hvað er að tarna!“ nrælti Tyge for-
viða. „Er hann þegar kominn? — Heyrðu,
Toller! Farðu og spjallaðu við þau og
reyndu að finna upp á einhverju til að tefja
tímann, meðan ég er að búa mig ofurlítið.
— Segðu þeinr, að ég sé önnunr kafinn, —
segðu allt, senr þér getur dottið í hug, og
flýttu þér nú.“
Þjónninn fór fram aftur.
„Jæja, skrifari góður!“ hélt húsbóndinn
áfram máli sínu, blíðmáll og vingjarnlegur.
„Nú er unr að gera að komast í fötin í flug-
Irasti. Sæktu nú stígvélin mín með löngu
sporununr og greiðuna mína; hvar er greið-
an mín? Hún er í bandinu fyrir aftan litla
spegilinn. Láti hann mig nú sjá, að lrann
taki til fótanna.“
Meðan lénsmaðurinn lét þannig dæluna
ganga, setti lrann lanrpann yfir á stóra borð-
ið í stofunni, færði sig í lyfrauðan floskyrtil,
lrerti ögn á hálsklútnum, þótt hann þá yrði
enn hárauðari í andliti en áður. Og nú kom
skrifarinn nreð stígvélin og hárgreiðuna.
„Færðu mig nú í þau,“ hvíslaði Tyge og
stakk fram öðrunr fætinum. Hann hafði
setzt fyrir franran litla spegilinn, með ljós-
ið í annarri hendinni, en hárgreiðuna í
lrinni og reyndi nú eltir nregni að skýla