Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 21

Carit Etlar:
Sveinn skytta.
Helgi Valtýsson þýddi.
fFramhald).
„Hvers vegna geturðu ekki látið mig í
iriði? Nú talarðu ssona og derrir þig mitt
í stórum hópi iélaga þinna; en ef við mætt-
umst, þar sem skini og skiir væri skipt jafnt
á báða vegu, mundi jafnvel mttsarhola varla
vera nógu lítil handa þér til að skríða ofan
í og fela þig fyrir mér.“
„Það mundi ég svei inér ekki gera,“ svar-
aði lúðurþeytarinn æstur, því að lionum
gramdist illa, að félagar lians virtust jafnvel
í svipinn hallast á sveif með Sveini. „Ég
myndi heldur beita sverði mínu og stinga
músargat í þig, svo að bæði vindur og sól
gætu gægst inn um.“
F.r hann skrumaði þannig, sveiflaði hann
sverði sínu vígamannlega að Sveini, sem
stóð teinréttur \ið hliðina á sleðanum.
Leiftursnöggt brá Sveinn kápunni um
vinstri handlegg sér og bar af sér höggið
og stökk um leið að Svíanum, kippti sverð-
inu úr hendi hans og varpaði piltinum inn
í hópinn.
Aður en lúðurþeytarinn liafði stanlazt
á fætur aftur, gekk Sveinn yfir til gamals
og gráhærðs varðstjóra, sem staðið hafði
þögull og rólegur utarlega í liópnuin og
reykt pípu sína.
„Herra varðstjóri!“ rnælti Sveinn. „Viljið
þér ekki taka við vopni piltungsins þess
arna, og þyki yður það þess vert, að kenna
honum, að það séu aðeins bleyður einar,
sem veitist að varnarlausum fanga.“
„Tíu þúsund hreppi hann, segi hann eitt
orð framar," svaraði karlinn og stakk píp-
unni í vasa sinn og gekk stórstígur Jiangað,
sem liermennirnir höfðu þyrpzt utan um
lúðurþeytarann.
í þessum svifum birtist Sparre á hallar-
tröppunum í fylgd með liðþjálfanum. Hóp-
urinn dreifðist, og ofurstinn gekk fram að
Sveini og virti hann fyrir sér um hríð, áður
en Jiann tók til máls:
„Jæja, við liittumst þá enn einu sinni,
Sveinn Gjönge!“
„Já, strangi lterra!“ svaraði Sveinn. „En
ekki var það að mínum vilja.“
„Hann getur látið menn sína stíga af
baki, liðþjálf i! “ mælti ofurstinn. „Lát
rannsaka fangann, og síðan geta tveir menn
haldið vörð um hann hérna niðri í garðin-
um, unz general Vavasor kemur aftur.“
Liðþjálfinn heilsaði að hermannasið og
fór síðan með Svein ofan í kjallara hallar-
innar.
Nú var orðið svo fullskipað herinönnum
á Jungshoved, að eigi var fært að taka þar
við fleirum. Karl Gústaf Svíakonungur
hafði haldið áfram að safna liði sínu á Sjá-
landi til þess að hafa varalið nærtækt, er að
því kæmi að setjast um höfuðborgina, eins
og hann hafði ætlað sér. Og nú var búið að
hrófla upp hermannaskálum í aftanverðum
húsgarði hallarinnar, sem sneri út að skóg-
inum. Skálar Jiessir voru gerðir úr trjágrein-
um og hálmi og stóðu í löngum röðum. Þeir
voru svo lágir, að fullorðinn maður gat ekki
staðið uppréttur í þeim.
Þennan sama dag sem Sveinn var fluttur
til hallarinnar, hafði herrasetrinu í nágrenn-
in verið skipað að senda hálm í enn fleiri
skála. Atti að byggja þá handa herdeild
Vavasors generals. Vindubrúin var því
niðri, og aðalhliðið opið, meðan bændurnir
komu með vagna sína.
Þegar komið var aftur með Svein út í