Vörður - 01.04.1918, Blaðsíða 6

54
V Ö R Ð U R
Ýmsir smágallar eru á frumvarpi þessu, en þeir eru
ekki stærri en svo, að hægöarleikur er aö bæta úr þeim.
Líklegt er aö mentamenn, sem á alþingi sitja, sjái glögt,
hver lífsnauösyn er að bæta andlegt uppeldi þjóðarinn-
ar. Þetta frumvarp miðar að því.
Á íninning-
Maður heitir Snæbjörn Jónsson. Dvelur hann erlendis
og hefir dvalið nokkur ár. Munu menn hafa tekið eftir
ýmsu, sem hann hefir ritað í bundnu máli og óbundnu.
Árið 1916 birtist eftir hann grein í Óðni, með yfirskrift:
„Bókfregn og fleira“. í grein þeirri farast honum orð á
þessa leið :
„Mér er sagt, að enskunám hafi aukist rnjög á íslandi
á síðustu árum, og þó að eg hafi lært að trúa góðurn
fregnum hóflega, vona eg sarnt, að þetta sé satt. Eg vona
að í staðinn fyrir eitthvað af öllu dönskunámskákinu
komi dálítið af verulegu námi í aðalmálunum (ensku,
þýsku og frönsku). Ekki þó svo að skilja, að eg vilji
láta fara að kenna ensku í barnaskólum. Því fer fjarri.
fslenskan er þar meira en nóg verkefni,
e i n s o g r i t m á 1 o g r æ ð a þ e, i r r a e r þ a ð a n
k o m a, er ólygnasti votturinn um. — —
En það tekur í hnúkana, þegar kennarar, sem sjálfir
eru langt, langt frá því að kunna dönsku, segja frá þvi
með talsverðri hreykni, sem dæmi upp á alúð sína og al-
visku, að þeir hafi bætt einum „dönsku-tíma“ aukalega
við aumingja börnin eftir að þau höfðu þegar setið 5