69 af hjörunura og flytja þá eitthvað í burtu frá húsunum, (hér voru þá engin skilti, sem menn i útlöndum ann- ars voru vanir að haí'a gaman af að flytja til, og opt gat gefið tilefni til hláturs). JPannig ritaði Frydensberg árið 1813 þeim faktor A. Mohr (síðar á Akureyri), Ola Sandholt og Henrik Meiby beyki, strangt áminn- ingarbréf út af götuóspektum þeirra, er hann kallaði einungis sæma „Drenge og uopdragne Fo!k." Hann sektaði þá jafnframt fyrir hurðaflutning og fyrir það að þeir hafi „endog funden enslags Morskab i at söDderbryde en fattig Uslings Arbeidsredskaber." En það var fleira en þetta, sem heldri bæjarbúar höfðu sér til skemtunar; þannig var t. a. m. keilubraut við hús kaupmanns Bergmanns, (í Aðalstræti, hér um °d þar sem Brauns verzlun er dú, eða fram með kirkjugarðinum, sem þá var notaður). Keilubrautir eru mJög tíðkaðar í Danmörku, og hafa þvi danskir verzl- unarmenn saknað þeirra hór. Keilubrautir voru víðar, '•• a. m. á Akureyri. Laust fyrir 1880 setti Nikulás Jafetsson gestgjafi kéilubraut upp fyrir vestan veit- ingahús sitt á Vesturgötu; mun það vera síðasta keilu- brautin á þessu landi, en i Danmörku eru þær enn m]ög tiðkaðar og í heiðri haldnar. í*á voru dansleikir ekki ótíðir milli heldra fólksins, eins og sjá má á Jörundar sögu hundadagakonungs. "mböllin íóru fljótlega að gægjast fram, en komust í algleyming milli 1830-40, þó að Stefán Gunnlaugsson, er þá var bæjarfógeti, amaðiat mjög við þeim. Böllin pau héldu aðallega þau madama Ottesen og Henrich- sen lögregluþjónn, sam jafnframt hélt veitingahús með bustýru sinni og barnsmóður madömu BörreseD. Loks skemtu menn sér við gleðileika og var aðsókn miku að þeim, og fengu stundum færri en vildu aðgang; undu þeir því illa og urðu ryskiugar af. MánudagÍDn þ. 6. febr. 1815, var haldinn gleðileik'
Beinir tenglar