Eimreiðin - 01.01.1932, Blaðsíða 36
24
HANNES HAFSTEIN
eimreiði^
Hún vissi ekkert um hann, hver hann væri eða hvaðan hann
væri. Hún sagði honum, að það ætti fyrir honum að ligsi3
að verða æðstur maður á sínu landi. Við höfðum enga ofsa-
trú á spádómum á þeim árunum. En þessi spádómur þótti
okkur, vinum hans, sennilegur. Hann var fríðastur sýnum,
gervilegastur og glæsilegastur Islendingur, sem við höfðum
séð. Hann var, eins og Snorri Sturluson kveður að orði um
Ólaf Tryggvason, »allra manna glaðastur*. Hann virtist fædd-
ur til þess að verða gæfumaður. Og metorð og völd töldum
við að sjálfsögðu gæfu.
En hvað sem því leið, þurftum við ekki að fá neina spa'
konu til þess að segja okkur það, að hann mundi verða tal-
inn með mestu skáldum íslendinga. Við vorum ekki í neinum
vafa um, að hann var orðinn það.
Einar H. Kvaran.
Kysti mig sól
Kysti mig sól og sagði:
Sérðu ekki hvað ég skín?
Gleymdu nú velrargaddinum sára,
gleymdu honum, ástin mín.
Nú er ég átján ára.
Þá hló hún inn í mitt hjarta,
hár mitt strauk hún og kvað:
í vetrarins hljóðu borg.
Við gluggana frostna þú grsetur.
Þá dunaði haustsins harpa
í hug mínum þungan slátt.
Því spurði ég: Geturðu gleymt
Horfðu í augu mín, ef þú getur,
ástin mín, gerðu það —
og segðu svo: Það er vetur.
sem glymur hér dag og nált
og býr yfir dauðadómi?
þessum rómi,
Þá sviku mig rökin, og síðan
pimnii** \ kii/i^ in ó *•
bára,
Því blaðgrænna birkiskóga
bíður lauffall og sorg,
og vorhuga þíns bíða vökunætur
hvar sem, hvar sem ég fer:
Nú er hún átján ára.
Guðmundur Böðvarsson.