Eimreiðin - 01.10.1956, Blaðsíða 40

„Það á aS strýkja strákalin^^
eftir Jakob Thorarensen.
Drengurinn var elletu ára gamall, hnellinn á velli, snareyg-
ur og snúðharður snáði, sem sýndist meir en svo vita, hvað
liann vildi. Á götunni var hann og velþekktur foringi í sparki
og klifri og átti til að standa fyrir meinlitlum óknyttum, ef
svo bar undir, en hafði þó jafnan hliðsjón af lögum og sið-
gæði.
En nú var nýtt í efni, og um þessar mundir var drengurinn
bæði hryggur og reiður, því það sem honum hafði borið fyrh'
augu síðustu dagana, tvisvar — og þó raunar þrisvar sinnum
— það hafði vakið honum megna andstyggð, sem eitraði nærri
hverja hugsun hans. Þetta var líka svo undarlegt, að því varð
ekki með orðum lýst, en umfram allt annað, þá var það svo
niðrandi, að honum fannst óhugsanlegt, að þvílík smán gæti
átt sér nokkra hliðstæðu.
Því að „hitt frá hinu“ — það kom þessu máli ekki nokkurn
lilut við. Nei, það mundi, ef úr því yrði, verða svo gerólíkt
þessari fáránlegu vanvirðu, að þar kæmist enginn samanburð-
ur að. — Já, því þegar liann yrði stærri og kannski kominn
langt yfir fermingu, þá hafði liann að vísu hugsað sér að gera
svona við Laugu — sko, Sigurlaugu í Svanaskjóli 29, — þó að
hún væri tveimur árum eldri en hann. En allt, sem að þvl
laut, mundi áreiðanlega verða tómt yndi og sæld, sem sízt
ætti nokkra vitund skylt við það tarna, sem ekki var annað
en synd og smán, eymd og ósómi.
Því að þessi nöturlega niðurlæging snart nefnilega móðm
Iians, sem var einstæðingskona og vitanlega efnalítil ekkja,
því að faðir hans, Jónas formaður — hann hafði drukknað 1
fyrra um þetta leyti, og orðið harmur og grátur á heimilh111
öðru hverju, vikum sarnan, enda sorgin ekki annað en eðh-
legur og sjálfsagður hlutur, er þannig stóð á.