Eimreiðin - 01.05.1965, Blaðsíða 65

EIMREIÐIN
169
þessa undursamlega tjáningamiðils, — tungunnar, sem við eigum að
'ðka og göfga í skólum okkar og skrifstofum, í þingsölum og á þ jóð-
ðrautum, á heimilunum og í liversdagsönn. Það er tungan, sem við
C lgum að nræla lagra við vöggu barnsins og yfir nroldum öldungsins,
t'gulega í löggjöfinni, lima og snjalla í viðskiptamálum — gera veg
cga í vísindum, lagra á vörum, fleyga í hugurii og virka í gervöllu
b'fsverki þjóðarinnar.
Ljóðið, sem hér birtist eftir Últ
, w . t f % Ragnarsson lækni, er við nýtt lag
1/. JUllí í Reykiavík eftir Sigfús Halldórsson tón-
' skáld, og var það' fyrst sungið
opinberlega á þjóðliátíðardaginn
1 vor.
Úti við flóann fegurðin býr.
Fjarlægur jökull hvítur skín.
Þar vakir Engey ungleg og liýr.
Iðgrænt er hennar sumarlín.
Við hafnarbakkann skrúðbúin skarta
skipin með langfarans glæsibrag.
Um landnám frítt með hátíð í bjarta
horfir bann Ingólfur nú í dag.
Bjarkirnar anga. Unaðarrík
umvefja landið töfravöldin
og sveipa gulli sögutjöldin
sautjándi júní í Reykjavík.
Esjuna kyssir örlítið ský.
Akratjall klýfur lygnan sæ.
Nú finna allir aftur á ný
æskunnar þrótt í vorsins blæ.
Að litlum fánurn leika sér börnin.
Lífsgleðin sindrar á hverri brá.
Við sefið hjalar sólfögur Tjörnin.
Svanirnir líða um flötinn blá’.