Tímarit lögfræðinga - 01.05.1985, Blaðsíða 71

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir
borgarfulltrúi:
HVER ERU MANNRÉTTINDI KVENNA?
Sú undirskriftasöfnun sem Þór Vilhjálmsson gerir að umtalsefni í
í grein sinni hér á undan hefur farið fyrir brjóstið á mörgum lög-
spekingum. Finna þeir henni sitthvað til foráttu en þó einna helst það
að með henni hafi konurnar sem að henni stóðu, gert tilraun til að hafa
áhrif á niðurstöður „sjálfstæðra, óhlutdrægra dómstóla“ og þar með
ógnað réttaröryggi einstaklinganna. Ég neita því ekki að mér, og örugg-
lega fleiri konum, væri það mikið ánægjuefni ef þessi undirskrifta-
söfnun gæti haft áhrif á viðhorf dóms- og réttarkerfisins til nauðgunar-
brota, þannig að það líti þau jafn alvarlegum augum og hegningarlög-
in gera ráð fyrir. Hitt er ekki rétt að við séum áhugamenn um skert
réttaröryggi, — við viljum hins vegar tryggja eins og kostur er ör-
yggi þeirra kvenna sem verða fyrir nauðgunum bæði í nútíð og fram-
tíð.
ÖRYGGI KVENNA AÐ ENGU HAFT
En áður en lengra er haldið ætla ég að rifja upp fyrir lesendum
VERU hvernig það tiltekna mál, sem varð hvati undirskriftasöfnunar-
innar, gekk fyrir sig. 1 maí s.l. var maður nokkur handtekinn fyrir að
nauðga stúlku á Hverfisgötunni og gera tilraun til að nauðga annarri.
Hann játaði umsvifalaust þessi afbrot. Rannsóknarlögregla ríkisins
fór fram á að hann yrði látinn sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli 1.
töluliðar 67. greinar laga um meðferð opinberra mála en þar segir m.a.
að gæsluvarðhaldi skuli að jafnaði beita, „ef ætla má, að sökunautur
muni torvelda rannsókn málsins". Sakadómur Reykjavíkur synjaði
gæsluvarðhaldsbeiðninni.
Grein þessi er hér með leyfi höfundar endurprentuð úr Veru, tímariti Kvennaframboðsins
í Reykjavík og Samtaka um kvennalista (5.- 6. tbl. 1984). Er hún svar við forystugrein Þórs
Vilhjálmssonar í Tímariti lögfræðinga, 4. hefti 1983. Svargrein Þórs Vilhjálmssonar fylgir
hér í heftinu (Ritstj.).
65