Búnaðarrit - 01.01.1912, Blaðsíða 270
266
BÚNAÐARRIT
sínum tíma borgun fyrir það á einhvern hátt. Er bú-
ist við, að borgunin komi frá þeim, sem þurfa að fá
heyið, þegar harðindin koma. Heyið, sem allir leggja til,
þarf þá helzt að vera jafn-gott, en á því mundu verða
vandkvæði. Sá sem tekur móti heyinu yrði að vigta
það, og hafa bókfærslu yfir, svo hann geti sagt, hve
mikið hey hver bóndi hefir lagt til. Mundi hann þurfa
að fá borgun fyrir þá fyrirhöfn.
Enn er ótalinn sá agnúinn, sem ekki er þýðingar-
minstur. Mörg ár geta komið í röð, sem enginn þarf
að kaupa hey úr forðabúrinu. Þá smá-rýrnar heyið og
skemmist og getur á endanum orðið lélegt fóður, þó gott
hafi verið í upphafi, og gagni þá ekki til að bjarga fén-
aði í harðindum. „Það verður að nýja heyið upp,“
segja menn. Já, auðvitað þarf að gera það. Larnb-
ánum bjarga menn ekki í vorharðindunum með öðru
en góðu og óskemdu fóðri. — En hvernig ætla menn
að nýja heyið upp? Ekki fara menn að flytja gamla
heyið hver heim til sín, og láta nýtt hey í staðinn. Það
mundi enginn taka í mál. „Selja bóndanum, sem geymir
forðabúrið, gamla heyið, og koma aftur með nýtt.“
•Getur verið, að þetta mætti takast, en ólíklegt er það,
og þá ekki heyeigendum skaðlaust.
Eg hefi ekki talið alla gallana á þessu fyrirkomu-
lagi, en þetta er nóg t.il að sýna, að heyforðabúrum
verður varla komið upp til gagns með þessu móti.
Þá hafa menn taiað um, að tækilegt væri að koma
upp heyforðabúri með því móti: að sveitarstjórnin leigði
sér slœgjuland, tœki kaupafólk, og léti heyjaþar, þangað
til komið vœn svo milcið liey, sem menn vildu liafa í
forðabúrinu. Svo þegar heyið yrði selt, skyldi verðið
renna í sveitarsjóð.
Þessi aðferð er að sumu leyti betri en hin, en þó
hefir hún einnig þá galla, sem gera hana mjög við-
sjála. Sveitarnefndin verður að ráða kaupafólkið ein-
hvern tiltekinn tíma, ], 2 eða 3 vikur, eftir því hve