Dýraverndarinn - 01.04.1929, Blaðsíða 3

Dúnleitir.
Eftir ólínu Andrésdóttur.
Þegar eg var 15 ára, átti
eg heima í Skáleyjum á
BreiÖafirÖi. Eg var þá farin
aÖ vinna alla vinnu meÖ full-
orðnu stúlkunum. Þá urn
vorið var ákveðið, að eg
skyldi verða fjórða stúlkan
i dúnleitunum. Okkur var
fenginn lítill, fjórróinn bát-
ur, og höfðum við allan veg
og vanda af honum, rneðan
á leitunum stóð. Sú okkar, sem var elzt, vitrust og
duglegust, hafði formennskustarfið á hendi, og
hlýddum við henni tvímælalaust. Var okkur það
ljúft, því að hún var ein af þeim gimsteinum rnann-
kynsins, sem flestir geta elskað. — Hún hét Guðrún.
Það var sólbjartan júnímorgun einn, að við ýtt-
um frá sandi, og var ferðinni heitið til Hróaldseyjar.
Hún liggur fyrir sunnan bæjareyna. Nokkrir hólm-
ar eru fyrir sunnan hana og bera nafn af henni, og
eru einu nafni nefndir Hróaldseyjarhólmar, en þó
ber hver þeirra sitt nafn. Einn af hólmum þessum
heitir Melhólmur. Það cru nú meira en 50 ár síðan
eg kom í þann hólma. En mér stendur hann enn
fyrir hugsýn eins og eg sá hann i fyrsta sinn.
Við rerum allar steinþegjandi í bliðalogninu. Sjór-
inn var eins og skyggður spegill, eða mér sýndist
hann þó öllu fremur líkur ljósbláum silkidúk, sem
saumaðar eru í rákir og rósir með gullvír, þvi að
blessuð sólin skein i heiði og varpaði geislaflóði sínu
yfir gáralausan hafflötinn. Og mér sýndist líkast
því, sem dýrindis perlum, í öllum litum regnbogans,
væri stráð yfir haf og hauður. Eg horfði ýmist á
sjóinn eða himininn — eg vissi ekki, hvor mér þætti
fegurri.
— Um hvað ertu að hugsa, stelpa? kallaöi Guð-
rún. Sérðu ekki, að við erurn að lenda?
Eg leit við og sá, að við vorurn að lenda i Mel-
hólma. Eg reri í hálsi og átti að taka á móti, þegar
lent var. Brá eg skjótt við, lagði inn árina, tók fest-
ina og stökk upp á sléttan sandinn, valdi bezta stein-
inn, sem eg sá í fjörunni, og festi bátinn við hann.
Eg fór nú að litast um. Þegar hvíta sandinn þraut,
rétt við flæðarmálið, óx þar þéttur sveigur af fjöru-
blágresi. En það hefi eg hvergi séð, síðan eg fór
úr Breiðafirði. Svo tók við fagur hringur úr háurn,
þéttum melstöngum. Hólminn var bungumyndaður,
klæddur alls konar lyngi og blómum. Þar hefi eg
séð stærst krækiber og fjallagrös. Þar óx einnig
storkablágresi, villibaunir, Baldursbrá og hvönn, og
svo stórvaxið og ilmríkt blóðberg, sem þar, hefi eg
hvergi séð.
Þegar eg var að virða þessa dásamlegu Paradís
fyrir mér, kallaði Guðrún:
— Hvaöa missmíði er nú þarna á hólmanum,
stúlkur ?
Við litum allar þangað, er hún benti, og sáum
þar einhverja strýtumyndaða hæð. Hún var fyrir-
ferðarmikil, gildust neðst, en mjókkaði, er upp eftir
dró. Efsti hluti hennar var mjallhvítur, roðinn sól-
argeislum, og minnti eigi lítið á blæ Snæfellsjökuls
á heiðskírum aftni. Við hröðuðum okkur, sem mest
við máttum, og er við komurn í námunda við þetta
fyrirbrigði, sáum við, að það hreyfðist.
Drottning fuglanna, svanurinn, sat þarna í dyngju
sinni, prúð og tiguleg.
Ólína Andrcsdóttir.